به گزارش ایسنا، در یادداشت کوتاهی در روزنامه ایران به قلم امیرحسین جلالی ندوشن، روانپزشک، آمده است: «نمی‌توان مردم را سرزنش کرد. جامعه، خسته و فرسوده است. نه‌تنها محدودیت‌های ناشی از کووید-۱۹، بلکه تنگناهای اقتصادی و اجتماعی، جامعه را دچار دشواری‌های جدی کرده. می‌توان حدس زد حتی اگر افسردگی بالینی افزایش معناداری پیدا نکرده باشد اما جامعه از آن سرزندگی و پویایی که انتظار می‌رود برخوردار باشد عاری شده. نوعی فرسودگی اجتماعی و ملی به‌ دنبال چند سال پی در پی جنگ اقتصادی خارجی، سوءتدبیر داخلی و البته مصیبت کووید-۱۹ در جامعه پدیدار شده است. فرسودگی و افسردگی ملی در هر زمانی می‌تواند برای یک جامعه‌ جوان که آرزوهای بزرگی دارد خطری جدی باشد اما در شرایطی که یک همه‌گیری وجود دارد بی‌انگیزگی و فقدان امید و از دست دادن آرزو پیامدهای جدی‌تری برای جامعه‌ای چون ایران دربردارد.

بعد از چند هفته که آمار مرگ دو رقمی بود، در روز ۱۱ اسفند ۱۳۹۹ اعلام شد که آمار مرگ مجدداً از ۱۰۰ نفر عبور کرده و سه رقمی شده است. عوامل مختلفی را برای این موضوع برمی‌شمارند که یکی از آنها بیمارستان‌هراسی است؛ چیزی که آشکارا مشخص است متأسفانه برخی از چهره‌های شناخته‌شده را نیز احتمالاً به کام مرگ برده است. بیمی در مراجعه به مراکز پزشکی وجود دارد، ترسی که ابداً واقعیت ندارد و مانع شروع به‌موقع درمان و دریافت نتیجه مطلوب می‌شود. از سویی در یک نگاه کلان‌تر می‌توان اثر فرسودگی و افسردگی ملی را در این غفلت و غفلت عمومی از مراقبت‌های سلامتی و توصیه‌ها و دستورالعمل‌های بهداشتی آشکارا دید. متأسفانه مراسم عزاداری و عروسی با ازدحام فراوان برگزار می‌شود، آمار پایبندی به دستورالعمل‌ها رو به کاهش است و البته نزدیک شدن به پایان سال و آغاز سال نو نیز بیم‌ها را بیشتر می‌کند.

از سویی با وجود این که امید می‌رفت واکسیناسیون با شتاب آغاز شود و ادامه یابد از ضرباهنگ آن کاسته شده و حتی ادامه آن در کوتاه‌مدت دست‌ کم با تردید جدی روبه‌رو است. جامعه به امید نیاز دارد اما ما به‌ عنوان تک‌تک شهروندان نیز باید بدانیم نیاز است به جد از خود مراقبت بکنیم. در یک همه‌گیری هر یک از ما مسئولیت داریم، دست‌ کم در برابر خود و نزدیکان‌مان.»

انتهای پیام