تيمي از ستاره‌شناسان مؤسسه كارنگي با استفاده تلسكوپ فضايي اسپيتزر ناسا توانسته‌اند دقيق‌ترين برآورد تاكنون را از سرعت انبساط جهان ارائه كنند.

تيمي از ستاره‌شناسان مؤسسه كارنگي با استفاده تلسكوپ فضايي اسپيتزر ناسا توانسته‌اند دقيق‌ترين برآورد تاكنون را از سرعت انبساط جهان ارائه كنند.

به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، طبق برآورد اين دانشمندان، سرعت گسترش جهان برابر با ميزان فوق‌العاده 72 كيلومتر در ثانيه بر مگا پارسك است.

ادوين هابل، ستاره‌شناس آمريكايي در دهه 1920 براي اولين بار، پديده گسترش جهاني را كشف كرد كه طبق آن جهان از زمان آغاز آن در حال رشد است.

ستاره‌شناسان در حال حاضر بر اين باورند كه جهان حدود 13.7 ميليارد سال پيش در اثر انفجار بزرگ متولد شده، از اين رو تعيين سرعت انبساط مداوم جهان موسوم به ثابت هابلي براي سنجش سن و اندازه آن ضروري است.

سنجش‌هاي جديد اسپيتزر كه از نور مادون قرمز با طول موج زياد به جاي نور مرئي بهره برده، يك پژوهش مشابه ابتدايي تلسكوپ فضايي هابل را تا سه برابر ارتقا بخشيده و عدم قطعيت را تا سه درصد كاهش داده است كه يك جهش بزرگ در دقت براي يك سنجش كيهاني محسوب مي‌شود.

يك مگاپارسك حدود سه ميليون سال نوري است.

يافته‌هاي اسپيتزر با داده‌هاي منتشر شده از كاوشگر ناهمسانگردی مایکروویو ویلکینسون ناسا براي دستيابي به يك سنجش مستقل از ماده تاريك تركيب شد.

در اواخر دهه 1990 ستارشناسان با درك اينكه انبساط جهان در طول زمان سرعت يافته، شگفت‌زده شدند.

دانشمندان در تلاش براي درك چگونگي غلبه كيهان بر نيروي گرانش استدال كردند كه انرژي تاريك بايد باعث كشيده شدن جهان شده باشد.

اسپيتزر توانست سنجش‌هاي قبلي ثابت هابل را با ديد مادون قرمز خود ارتقا بخشد كه قادر به مشاهده از ميان غبار براي ارائه ديدگاههاي بهتر از ستارگان متغير موسوم به متغیر دلتا قیفاووسی است.

اين ستاره‌هاي ضربان‌دار به قول دانشمندان پله‌هاي اساسي در نردبان دور كيهاني بوده كه از فواصل شناخته شده برخوردارند و با تركيب آنها با سرعت حركت اجسام در حال دور شدن از زمين مي‌توان سرعت انبساط جهان را اندازه‌گيري كرد.

اسپيتزر تا كنون 10 متغير دلتا قیفاووسی را در كهكشان راه شيري و 80 مورد ديگر را در كهكشان همسايه موسوم به ابر ماژلاني بزرگ شناسايي كرده است و محققان توانستند بدون مانع غبار، درخشش اين ستاره‌ها را مشاهده و در نتيجه فاصله آنها را اندازه‌گيري كنند.

با اين داده‌ها، دانشمندان در نهايت مي توانند پله‌هاي نردبان دور كيهاني را در كنار هم قرار داده و راه را براي يك برآورد جديد و ارتقا يافته از سرعت انبساط جهاني باز كنند.

نتايج اين پژوهش در مجله Astrophysical منتشر شده است.

انتهاي پيام