آزادگان سرافراز در دوران اسارت و در برخورد با وقايع مختلف،اصطلاحاتي به كار مي‌بردند كه نشاندهنده وضعيت اردوگاه‌ها بود. سرويس فرهنگ و حماسه خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) به نمونه‌هايي از اين اصطلاحات اشاره مي‌كند.

                                                   سفره حضرت عباس (ع)

در اردوگاه راديويي بود كه توسط افراد بخصوصي به صورت مخفيانه اخبار مربوط به ايران از آن استخراج و به صورت شايعه در اردوگاه پخش مي‏شد و وقتي منبع خبر از كسي سؤال مي‏شد، در جواب گفته مي‏شد از سفرة حضرت عباس (ع).

                                                       سفره رحمت

رجوع شود به «سفره حضرت عباس (ع).

                                                    سفرة هفت سين اسارت

سفره هفت سيني بود که با توجه به امکانات موجود در اردوگاه تدارک ديده شده بود. موادّي که براي تزيين اين سفره مورد استفاده قرار گرفته بود بدين شرح است: سرنگ، سوزن، سيم خاردار، سبزه، سمّون (صمّون)، سطل، سنجاق.

                                                       سفره نويس

در يکي از اردوگاه‏ها، اسرا نايلوني را از پلاستيک روکش مرغ و گوشت درست کرده بودند و اخبار مهمي را که به دست مي‏آمد، مخفيانه بر روي آن مي‏نوشتند تا همه بخوانند. به کساني که کاتب اين اخبار بودند «سفره نويس» گفته مي‏شد.

                                                             سفّاك

لقبي بود كه برادران اسير به استخبارات (ادارة اطلاعات و امنيت عراق) نسبت مي‏دادند.

                                                            سفيد

کلمه رمز به معني دور شدن نگهبان عراقي و عادي شدن وضعيت.

                                                      سكّين، سچّين

عراقيها به چاقو «سکين» مي‏گفتند. در آشپزخانه يک نفر از اسرا مأمور بود صبح چاقوها را از عراقيها تحويل بگيرد و بعد از اتمام کار نيز تحويل دهد.

                                                    سلاّخ خانه

به بيمارستان اردوگاه رمادي به دليل شرايط بد بهداشتي و درماني «سلاخ خانه» اطلاق مي‏شد.

                                                 سلطان و شبان

يکي از منافقين اردوگاه که عراقيها او را فرمانده اردوگاه کرده بودند، دوستي داشت که هميشه با او بود و با او قدم مي‏زد و يکديگر را ترک نمي‏کردند و لذا بچّه‏ها به آن دو لقب «سلطان و شبان» داده بودند.

                                                 سه راه سرگردان

برادران آزاده اوقاتي را که به منظور هواخوري در محوّطه اردوگاه مي‏گذراندند، دقايقي را هم به قدم زدن مي‏پرداختند و بعضاً مشاهده مي‏شد که برادران در قالب گروه‏هاي چند نفري مشغول صحبت و پياده‏روي در محوّطه هستند، لذا هر کس يا هر گروهي از سمتي در حرکت بود. در قسمتي از اردوگاه جايي بود که اکثراً قدم زدن برادران و مسير پياده‏رويها به آنجا ختم مي‏شد و در نتيجه عزيزان آزاده وقتي به آن مکان مي‏رسيدند، دوباره عقبگرد مي‏کردند و مسير آماده را باز مي‏گشتند. از اين رو آن مکان (سه راه مورد بحث) به «سه راه سرگردان» معروف شده است.

                                                   سوزن اسارتي

سوزن در اردوگاه‏ها وسيله‏اي ممنوعه به شمار مي‏رفت و اسراي ايراني با تيز کردن نوک سيم خاردار و يا تراشيدن تکّه‏هاي نازک استخوان مرغ، براي دوخت و دوز درست مي‏کردند و به آن «سوزن اسارتي» مي‏گفتند.

انتهاي پيام