آرش شفاعي معتقد است كه نگاه و رويكرد غلامرضا بروسان به شعر متفاوت بود، او يك نگاه حسي كم‌نظير داشت و با مرگ او ما فرصت جذب تعداد زيادي از مخاطبان را از دست مي‌دهيم. آرش شفاعي- شاعر مشهدي- در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) درباره ويژگي شعر‌هاي غلامرضا بروسان گفت: شعر‌هاي بروسان در حقيقت دو مرحله‌ي عمده داشت. يكي مرحله‌اي كه تا قبل از انتشار مجموعه‌ي «يك بسته سيگار در تبعيد» بود كه او به كارهاي كلاسيك روي داشت و تحت تاثير فضاي خراسان شعرهاي كلاسيك مي‌سرود و خصوصا در قالب رباعي كارهاي خوبي را از او مي‌شنيديم. وي افزود: از همان ابتدا نگاه و رويكرد او به شعر متفاوت بود و يك جنون‌مندي شاعرانه‌ي‌ كشف نشده‌اي در كارهاي او بود. شفاعي ادامه داد: با انتشار شعرهاي سپيد او، با اقبالي كه اين مجموعه پيدا كرد و در جايزه شعر خبرنگاران برگزيده شد، اسم بروسان از محدوده جغرافياي شعر مشهد فراتر رفت‌ و پتانسيلي كه در شعر او وجود داشت آزاد شد و ما با كشف شاعري رو‌به‌رو شديم كه بر ابزار شعر مسلط بود و از همه مهم‌تر يك جنون شاعرانه و يك نگاه حسي كم نظيرداشت. اين شاعر همچنين افزود: اين توفيق بعد از مجموعه‌ي بعدي او «مرثيه براي درختي كه به پهلو افتاده است» بيش‌تر حس شد و اگر او اين فرصت را پيدا مي‌كرد و اين مسير ادامه مي‌يافت، شعر ما مي‌توانست بر بخشي از ضعف خود كه جذب نكردن مخاطبان است، فائق شود. رضا بروسان پاسخ خوبي براي مخاطباني بود كه از شعر متكلف و همراه با بازي‌هاي زباني خسته‌اند. او در پايان خاطرنشان كرد: من فكر مي‌كنم شعر معاصر ما، ديروز با فوت بروسان فرصت بزرگي را براي جذب تعداد زيادي از مخاطبان از دست داد. انتهاي پيام