نرگس برهمند گفت: الهام اسلامي آن‌گونه مي‌نوشت که زندگي مي‌کرد. احساس او در شعر تصنعي نبود. به گزارش بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين شاعر و دوست نزديك الهام اسلامي كه به‌تازگي براثر سانحه‌ي رانندگي همراه همسرش ـ غلام‌رضا بروسان ـ از دنيا رفت، در يادداشتي نوشته است: الهام اسلامي با کلمه‌ها هم مي‌توانست حرف بزند و درد دل کند، چه برسد با آدم‌ها. او روح پرجنب‌و‌جوشي داشت و دختر دريا بود. شعر الهام با تمام سادگي و صميميتش، سرشار از تجربه‌هايي بود که هم در دنياي روح و روان برايش اتفاق افتاده بود و هم در دنياي اطرافش که الان آن را ترک گفته است. غم و اندوهي که در شعر الهام بود، از نوع خاص خودش بود. همان اندوه در زندگي روزمره‌اش هم جريان داشت، يعني او با شعر، زندگي مي‌کرد و با رضا، ليلا و مجتبا! عشق در زندگي او معنا پيدا کرده بود. وقتي با رضا بروسان بود و به او نگاه مي‌کرد، مي‌شد فهميد که دوست داشتن را دوست دارند اين دو، دوست داشته شدن را و چقدر همديگر را دوست داشتند و چقدر بي‌تاب بودند براي شعر شنيدن که الهام چند دقيقه قبل از تصادف کتاب شعر مي‌خوانده و مي‌دانم که براي رضا با صداي بلند مي‌خوانده است. احساس او در شعر تصنعي نبود و آن‌گونه مي‌نوشت که زندگي مي‌کرد. روح پاک و مهربانش گرمابخش کلمه‌ها بود. همه‌ي قوانين و اصول در ذهن او ملکه بود. از شعر به‌خوبي حرف مي‌زد و جنس شعر را مي‌شناخت. الهام به روح شعر کار داشت و به آن دست يافته بود. انتهاي پيام