به گزارش ایسنا، هورمون‌های تیروئیدی از جمله هورمون‌های دخیل در ایجاد کالری، تنظیمات قلبی عروقی و متابولیک هستند و عدم وجود آن‌ها در بدن، نیاز به درمان دارد. برای درمان کمبود هورمون‌های تیروئیدی از داروی خوراکی لووتیروکسین به طور روزانه استفاده می‌‎شود.

یکی از دغدغه‌های پزشکان عدم تمایل مصرف دارو در بیماران یا فراموش کردن زمان مصرف داروها و به تبع عدم مصرف دارو، به خصوص در بیماران با بیماری‌های مزمن است. همچنین جذب دارو تحت تأثیر سلامت دستگاه گوارش بوده و نسبت به جذب مواد غذایی و مصرف کافئین حساس است. در تجویز خوراکی دارو فعالیت زیستی این دارو بسیار متغیر و برابری زیستی آن نیز نامشخص است.

ازین رو، پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی مشهد با انجام یک مطالعه دو فرمولاسیون مختلف برای داروی لووتیروکسین به صورت آمپول آهسته رهش، ارائه و کارایی آن‌ها را با یکدیگر مقایسه کردند.

داروهای آهسته رهش، فرآورده‌هایی هستند که در زمان‌هایی که امکان مراجعه منظم بیمار جهت دریافت درمان‌‏های تزریقی مکرر وجود نداشته و کنترل دقیق مقادیر تجویز شده داروها مدنظر باشد، مورد استفاده قرار می گیرند.

دو فرمولاسیون ارائه شده، فرمولاسیون‌های پلیمری درجا ژل شونده لووتیروکسین از پلیمرهای PLGA-PEG-PLGA و PLA-PEG-PLA به شکل آمپول آهسته رهش بودند.

با توجه به این‌که داروی لووتیروکسین نیازی به مصرف مکرر ندارد و همچنین باید با معده خالی و صبح ناشتا مصرف شود تا با املاح غذا تداخلی نداشته باشد، می‌توان از دارو به شکل آمپول آهسته رهش استفاده کرد. می‌توان از این روش برای افرادی که تمایلی به مصرف دارو ندارند و یا نمی‌‎توانند داروی خوراکی استفاده کنند، به عنوان جایگزین استفاده کرد.

پژوهشگران این مطالعه، توصیه می‌کنند نحوه عملکرد سامانه‌های ژل شونده حاوی لووتیروکسین در محیط‌های درون تنی و با تزریق به بدن حیوان آزمایشگاهی و سپس بررسی فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک دارو در خون حیوان، مورد بررسی قرار گیرد.

نتایج این پروژه تحقیقاتی با عنوان «تهیه و مطالعه آزاد سازی برون تن فرمولاسیون آمپول آهسته رهش (فرم آماده تزریق زیر جلدی) لووتیروکسین سدیم با استفاده از سامانه ژل شونده در محل پلیمر تری بلاک حساس به دمای PLA-PEG-PLA و پنتا بلاک (PAE-PLA-PEG-PLA-PAE) حساس به دما و PH» در پایگاه نتایج پژوهش‌های سلامت کشور منتشر شده و  جبرائیل موفق، الهام خداوردی، حسین کمالی و فرزین هادیزاده؛ پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی مشهد در انجام آن مشارکت داشتند.

انتهای پیام