به گزارش ایسنا، روزنامه اعتماد در ادامه نوشت: «آن زمان بسیاری از سیاستمداران امریکایی- که برخی از آنان فقر و تبعیض موجود در ایالات متحده را می‌دیدند - واقعا باور داشتند که کمونیسم تهدیدشان می‌کند و اگر کاری برای مهار آن نکنند، تا چند سال آینده با مشکلات بزرگ‌تر و جدی‌تری سروکار خواهند داشت. اما بسیاری دیگر هم بودند که به واقعی یا موهوم بودن تهدید اهمیتی نمی‌دادند، اما از فضای شکل‌گرفته در جنگ سرد به نفع خودشان بهره می‌بردند.
خلاصه این که واژه «سرخ» («سرخ‌ها») به واژه‌ای پرتکرار در مباحث سیاسی و اجتماعی امریکا تبدیل شد. نکته اینجاست که در خود هالیوود هم عده زیادی - مثل الیا کازان و گری کوپر - با کمیته تفحص کنگره همراهی کردند و آنان را در تنظیم فهرستی از «سرخ‌ها» یاری دادند. اما گروه دیگری از هالیوودی‌ها مقاومت کردند و به تصمیم کنگره معترض شدند. حرف‌شان این بود که این تفحص حتی اگر با تصمیم نهادی قانونی مثل کنگره انجام بگیرد - چون قانون اساسی کشور را نقض می‌کند - از اساس تصمیمی غیرقانونی است. می‌گفتند این نه تفحصی قانونی که نوعی تفتیش عقیده و زیر پا گذاشتن حریم خصوصی افراد است و بدیهی‌ترن حق هر شهروند (متمم اول قانون اساسی) را نادیده می‌گیرد. مثل گفت‌وگوی بین جان هاوارد لاسون فیلمنامه‌نویس و جان توماس از اعضای کمیته تفحص در یکی از جلسات استماع:
توماس: آیا شما عضو حزب کمونیست هستی یا قبلا در این حزب عضویت داشتی؟
لاسون: واقعا متاسفم که باید اصول اولیه امریکایی بودن را به این کمیته یاد بدهم.
توماس: پرسش این نیست، پرسش این نیست. پرسش این است: آیا تاکنون عضو حزب کمونیست بوده‌اید؟
لاسون: من به پرسش شما پاسخی را دادم که هر شهروند امریکایی باید بدهد.
توماس: پس انکار می‌کنید؟
لاسون: این سوال نقض... نقض کامل حریم خصوصی است.
توماس: پس انکار می‌کنید. شما از پاسخ دادم به سوال طفره می‌روید. درست است؟
لاسون: من باورم را به شما گفتم و از دلبستگی‌ام به این جامعه، که اعضای آن می‌دانند من کجا ایستاده‌ام و تاکنون چه نوشته‌ام.
توماس: از جایگاه فاصله بگیرید.
لاسون: من سال‌هاست درباره اصول امریکایی می‌نویسم.
توماس: از جایگاه فاصله بگیرید.
لاسون: و همچنان به مبارزه برای حقوق مردم ادامه می‌دهم، چیزی که شما تلاش دارید نابودش کنید.
توماس (خطاب به یکی از ماموران): این مرد را از جایگاه ببرید.
کنگره به تفحص یا در واقع اتهام‌زنی ادامه داد و آن سال - و نیز در سال‌های بعد - با کمک عده‌ای از درون هالیوود، فهرست سیاسی از کسانی که اجازه کار نداشتند تنظیم کرد که گویا ۳۲۵ نویسنده و بازیگر و فیلمساز- از دوروتی پارکر و آرتور میلر گرفته تا چارلی چاپلین - را دربرمی‌گرفت. البته موانع برای کارگردان‌ها و بازیگرها سخت‌تر بود، زیرا بیشتر نویسنده‌ها، برخی به نام مستعار و برخی زیر نام همکاران نزدیک، به کار خودشان ادامه دادند. این محدودیت‌ها تا اوایل دهه ۱۹۶۰ ادامه داشت و بعد با بی‌اعتباری چهره‌هایی مثل سناتور مک‌کارتی و پایان تاریخ مصرف هیاهوها و شعارهای‌شان، فشارها کم و کمتر شد و دوره افترازنی و سرکوب به پایان رسید. جالب اینکه خود همین جان توماس، چندی بعد به جرم فساد مالی به زندان افتاد.
انتهای پیام
نظرات