به گزارش ایسنا، قاسم تبریزی، پژوهشگر تاریخ و مبارز انقلابی در یادداشتی در الف نوشت: این درحالی است که آغاز امر انقلاب چیزی حساب شده بود. شروع کار و کلیدخوردن انقلاب را باید در سال ۴۲ جست‌وجو کرد؛ جایی که امام خمینی(رحمة‌الله علیه) شاه را نصیحت می‌کند و انذار می‌دهد که در عمل، همچون پدرش نباشد و با دین و باورهای این مردم کاری نداشته باشد. لذا امام خمینی در راستای احیای دین و احقاق اهداف آن به میدان آمد و مردم ایران هم دقیقاً برای پیاده‌سازی آرمان‌های اسلامی بود که به میدان مبارزه با شاه آمدند و امام را همراهی کردند.

 در این بین نه لیبرال‌های ملی با امام همراه بودند و نه حتی چپ‌های مارکسیستی؛ حتی آنان که خود را مبارز علیه امپریالیسم جهانی معرفی می‌کردند، ادعا داشتند که قیام ۴۲ یک شورش کور است! بعدها در مورد کاپیتولاسیون هم صدایی از آنان در نیامد و این امام خمینی و گروه‌های اسلامی بودند که در کف میدان حاضر شدند و علیه شاه و سیاست‌های او اقدام کردند. 

از سال ۴۲ تا انقلاب اسلامی در سال ۵۷، یاران و پیروان حضرت امام دست به اقدامات فرهنگی و اندیشه‌ای زدند و با بسط ایدئولوژیک اندیشه اسلامی روشنگری را به پیش بردند. در همین بین بود که حضرت امام خمینی در نجف نظریه ولایت فقیه را تبیین کرد و ازحکومت اسلامی سخن به میان آورد و در پی آن رغبت به سمت این نظریه افزایش یافت. ضمن اینکه شور انقلابی و آغاز راه‌پیمایی‌های منتهی به انقلاب هم دقیقاً پس از فوت حاج سیدمصطفی خمینی فرزند امام صورت گرفت که غالب شعارها در تجلیل از امام بود و سخن کلی مبارزان و انقلابیون ارزش‌ها و آرمان‌های انقلابی بود. در آن مدت چهارچوب اصلی مبارزه را دین و الهیات سیاسی اسلام تشکیل داده بود و سخنی از حکومت پرولتاریا یا حکومت دموکراتیک نیست.

البته این سخنان به معنای انکار مبارزه سایر گروه‌ها نخواهد بود، بلکه از آن جهت بیان می‌شود که روح کلی مبارزه مردم ایران و خواست آنان برمبنای دین، آن هم به رهبری حضرت امام شکل گرفته بود.

علی امینی که نخست وزیر شاه بود و یک عنصر وابسته به آمریکا شناخته می‌شد بعدها در مصاحبه‌ای خطاب به کسانی که امام خمینی را متهم به «انقلاب‌دزدی» می‌کردند گفت که آقای خمینی از ابتدا راه و روشش مشخص بوده و نظرش را به شکل روشن در کتاب و سخنرانی‌های قبل انقلابش بیان کرده بود.

انتهای پیام