به گزارش ایسنا در این بیانیه آمده است: کشور الجزایر به مناسبت «عید استقلال و روز جوان» هر ساله پنجم ژوئیه را به یاد ۰۵ ژوئیه ۱۹۶۲ جشن می­گیرد. در این روز مردم الجزایر پس از ۱۳۲ سال اشغال و نابودی بشری، استقلال کشور خود را از چنگال استعمار ستمگر فرانسه باز پس گرفتند. در این سالها کشور استعمارگر به پشتوانه فقیر سازی و نادان نگه داشتن مردم الجزایر به همه انواع ظلم، کشتار، شکنجه، تبعید و غارت منابع طبیعی این کشور اقدام نمود. در مقابل، مردان مقاومت مردمی الجزایر نیز طی سالهای اشغال ده­ها جنبش و انقلاب ملی به صورت پراکنده برپا کردند تا نشانه مردود دانستن استعمار و میراثی برای نسل­های آینده باشد. این جنبش­ها در نهایت به انقلاب پیروزمند یکم نوامبر ۱۹۵۴ ختم شد. انقلابی که بهای آن برای الجزایر جان­ها و خون پاک یک میلیون و پانصد هزار شهید بود. هرچند تعداد کل شهیدان بسیار بیشتر از این بود و در دوران استعمار نزدیک به ۱۰ میلیون شهید داده است. اما در عوض فرانسه را مجبور کرد تا پس از تحمل خسارتهای مالی و جانی چشمگیر جبهه آزادی ملی را به عنوان تنها نماینده قانونی الجزایر به رسمیت شناخته و نهایتاً به مذاکراتی تن بدهد که نتیجه آن به ثمر نشستن استقلال الجزایر بود.

گفتگوها میان فرانسه و نمایندگان جبهة آزادی ملی در سال ۱۹۶۰ آغاز و به مدت دو سال کامل ادامه یافت. در این مدت تلاش کشور فرانسه در جهت تحمیل شروط خود بر کشور الجزایر بود، اما از آنجا که طرف الجزایری به یقین خود را محق ­دانسته و بر مواضع خود استوار بود، همة تلاشهای فرانسه با شکست مواجه شد. در نتیجه این گفتگوها توافقنامه اویان به امضا رسید که به موجب آن ملت الجزایر می­بایست در تاریخ ۱ ژوئیه ۱۹۶۲ طی یک همه پرسی سرنوشت کشور خود را تعیین کند. پس مردم الجزایر با تمام توان به این واقعة مهم تاریخ پاسخ دادند، به گونه­‌ای که نتیجه همه پرسی آرزوهای دولت فرانسه را نقش بر آب و عزم و اراده ملت آزاده الجزایر را نشان داد. بدین ترتیب که ۹۹.۷۲% مردم به استقلال الجزایر آری گفته و بر اساس نتایج همه پرسی، ژنرال شارل دوگول، رئیس جمهور وقت فرانسه نامه­ای به عبدالرحمن فارس، رئیس هیئت اجرایی موقت جمهوری الجزایر نوشته و طی آن استقلال کشور الجزایر را به رسمیت شناخت. البته از آنجا که تاریخ آغاز اشغال الجزایر ۰۵ ژوئیه ۱۸۳۰ بود، بر همین اساس تاریخ استقلال آن را ۰۵ ژولای ۱۹۶۲ اعلام کردند.

فردای روز استقلال، دولت الجزایر مشکلاتی بغرنج و چالشهایی متعدد در مقابل خود دید که همگی ناشی از جنگ آزادی­بخش و ۱۳۲ سال اشغال فرانسه بود. اگرچه در آن زمان رشد و پیشرفت فرانسه و استمرار انقلاب صنعتی آن به فضل منابع الجزایر بود اما میراثی که برای دولتمردان الجزایری به جا گذاشته بودند کشوری بود که در همه سطوح سیاسی و اقتصادی و اجتماعی ویران شده و فاقد هرگونه تأسیسات زیربنایی و امکانات اقتصادی بود. همچنین تمامی زیرساخت­های آن از بین رفته و سه­گانة وحشتناک "فقر" و "بی­سوادی" و "بیکاری" گریبان بیش از ۸۵% جامعه را گرفته بود. علاوه بر اینها؛ خیل عظیم قربانیان و آسیب دیدگان و تبعید شدگان و فقدان نسبی چارچوب­های اداری و شغلی در بخش­های مختلف کشور از دیگر اثرات بجا مانده از جنگ بود. کشور فرانسه با ارتشی که میانگین سواد در میان سربازان آن ۴۵% بود وارد الجزایر شد تا کشوری را اشغال کند که در آن زمان بجز دیگر طبقات اجتماعی دانش آموختة خود تنها ۱۵۰ هزار دانشجو داشت. هرچند در روز استقلال این رقم به نفع فرزندان مهاجران فرانسوی و به زیان فرزندان الجزایری شد.

با وجود این سختی­ها و مشکلات گوناگون، مقامات حاکم همه توان خود را به کار گرفتند تا چالش­ها را رفع و حکومتی قدرتمند را بنا کنند که پاسخگوی همه نیازهای معیشتی و امنیتی شهروندان باشد. این امر بواسطه اجرای یک سیاست کلی و مبتنی بر تهیه چندین طرح و برنامه توسعه هدفمند در زمینه­های مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و تربیتی انجام گرفت. هدف از این برنامه­‌ها باز پس گرفتن منابع طبیعی و زیر زمینی بواسطه ملی کردن صنعت نفت و سوخت کشور، مدیریت منابع و قابلیت­های اقتصادی کشور و توزیع عادلانه آن میان افراد جامعه، مبارزه با فقر، بی سوادی و بیکاری و بالا بردن سطح معیشت اکثریت شهروندان بود. این برنامه­‌ها دارای تأثیری بسزا در ایجاد یک زیرساخت محکم برای همة بخش­ها و اجرای شمار زیادی از طرح­ها در زمینه­‌های مختلف بوده و روند این پیشرفت تا امروز همچنان ادامه دارد.

حوزه اجتماعی

مقامات الجزایر به برقراری عدالت اجتماعی در میان مردم اهتمام ویژه­‌ای ورزیده و سیاستی که برای تحقق این هدف در پیش گرفتند، ارائه طرحهای توسعه­‌ای بود. مبنای این طرح­ها عبارت بود از: تحقق رفاه اجتماعی برای شهروندان، پایه­ ریزی دموکراسی و تقویت گفتگوی اجتماعی، از بین بردن شکاف طبقاتی و برقراری عدالت و برابری میان طبقات مختلف جامعه همراه با یک زندگی شرافتمندانه و به دور از ظلم و بهره­‌جویی، پیشرفت زنان و حمایت از حقوق کارگران و کشاورزان، آزادی بیان و آزادی در روزنامه و رسانه، باز شدن زمینه­‌های دیداری و شنیداری، حمایت سازنده از جامعه مدنی بعنوان زبان گویای ملّت، مشارکت سیاسی که خود دلیلی بر بیداری سیاسی و اجتماعی گسترده در جامعه الجزایر بود.

به لطف این طرح­ها کشور الجزایر توانست تا حد زیادی سطح زندگی شهروندان را به ویژه در زمینه مسکن، بهداشت و آموزش و پرورش ارتقا ببخشد.

مسکن

دولت الجزایر از همان ابتدای استقلال برنامه­‌های ویژه­‌ای در راستای فراهم نمودن مسکن برای شهروندان طراحی نمود. این برنامه­‌ها بر اساس شیوه­‌های گوناگون ارائه، همچون اجاره دادن خانه به مردم و یا واگذاری مسکن­‌های اجتماعی به خانواده­‌های کم درآمد بود که بودجه آن بطور کلی از سوی دولت و دستگاه­های دولتی تأمین می­شد. همچنین دولت با هدف پیشرفت روستاها و بهبود شرایط اقتصادی و اجتماعی در آنها و در نتیجه کاهش نرخ مهاجرت به شهر، کمک­های مالی برای ساخت و ساز به روستاها اعطا ­نموده است. در حال حاضر نیز مسؤولان دولت با ساخت یک میلیون واحد مسکونی در دوره­‌های زمانی پنج ساله همچنان در جهت کاهش نرخ ناتوانی شهروندان در زمینه مسکن تلاش می­‌کنند. امروزه این بخش شاهد یک تعامل مثبت با رشد جمعیت و نیازهای مربوط به آن است، همچنان که می­‌توان آن را همسو با مسأله­ای به نام تعادل و توازن میان سطح شهر و روستا دانست.

بهداشت

دولت الجزایر در زمینه بهداشت بر یک سیاست ملی تمرکز کرد که اساساً هدف از آن تأمین خدمات بهداشتی برای شهروندان، از بین بردن بیماری­‌های شایع، مبارزه با مرگ و میر کودکان، همگانی نمودن درمان­های پیشگیرانه مانند تزریق و نظافت محیط و حمایت از مادران و کودکان بود. همچنین به هدف اطمینان از درمان همه شهروندان در ژانویه سال ۱۹۷۴ طرح درمان رایگان اجرایی شد. بخش بهداشت به لطف اهمیتی که دولت الجزایر برای آن قائل شد، جهش چشمگیری از نظر کمی و کیفی تجربه کرد، و دولت الجزایر پیشرفت­های چشمگیری در زمینه بهداشت شهروندان محقق ساخت. بدین ترتیب که میانگین عمر مردان از ۴۷ سال در ایام اشغال الجزایر به ۷۲ سال و عمر زنان از ۴۹ سال به ۷۷ سال افزایش پیدا کرد. همچنین دولت الجزایر از طریق فراهم نمودن شرایط و ابزار مورد نیاز بهداشت و به هدف اطمینان از بهره­‌مندی الجزایر از استاندارهای جهانی، از توانمندی کشور خود در این زمینه حمایت می­‌کنند.

آموزش و پرورش

در سال ۱۹۶۲ میانگین بی سوادی در الجزایر بیش از ۸۵% بود و در حالیکه تنها یک دانشگاه در سطح کشور وجود داشت که تعداد اندکی از دانشجویان الجزایری در آن درس می­خواندند آموزش و طبقه دانش آموز نیز به موازات دیگر نیازها و آرزوهای جامعه تقریباً حیات خود را از دست داده بود. اما پس از استقلال الجزایر، دولت یک نظام آموزشی بنا کرد که ضمن همگامی با نیازهای توسعه، مبانی آن بر همگانی شدن آموزش برای پسران و دختران، و آموزش اجباری و رایگان استوار بود. کشور الجزایر موفقیت­‌های زیادی در این زمینه کسب کرده است. برای نمونه توانست بیش از ۸۰% بی ­سوادی را رفع نموده و دانشگاه­ها و مدارس و مراکز آموزش عالی بسیاری در تمام استان­های کشور بنا کند. بدین ترتیب که ۶۳ موسسه آموزش عالی در ۴۳ استان از ۴۸ استان الجزایر تأسیس کرد: یعنی ۲۷ دانشگاه، ۲۰ مرکز دانشگاهی، ۱۲ مدارس آموز عالی، و ۵ آموزشگاه عالی برای اساتید، که همگی دارای جدیدترین سیستم­های فنی لازم برای تدریس در سطح خوب و برنامه­‌هایی تخصصی هستند که مسؤولان و جوانان الجزایری بر آن نظارت دارند. علاوه بر اینها مراکز آموزش فنی و حرفه‌ای است که آموزش فنی با شیوه­‌های دانشگاهی جدید را همزمان با آموزش عملی فراهم می­کند و بدین وسیله تعداد دانشجویان الجزایری به حدود یک میلیون و پانصد هزار دانشجو می­­‌رسد.

هر دانشجو نماینده یکی از شهدای انقلاب پر افتخار الجزایر است که اسلحه بر دوش برای دفاع از میهنش به شهادت رسید تا او از زندگی بهره‌مند شود و با قلم خویش برای پیشرفت کشورش تلاش کرده و این امانت را پاسداری کند.

حوزه اقتصادی

می­‌توان گفت که کشور الجزایر از زمان استقلال خود تاکنون دستاوردهای قابل ملاحظه­ای را در زمینه اقتصادی به دست آورده است. تحقق این دستاوردها علیرغم وجود برخی دشواری­ها و موانع داخلی و خارجی بوده که دولت الجزایر در دوره­‌های مختلف با آن روبرو بوده است. از جمله این موانع بحرانهای اقتصادی جهانی، کاهش قیمت نفت، و خسارتهایی است که تروریسم طی بیش از ده سال به الجزایر و ظرفیت­های اقتصادی آن وارد کرد.

کشور الجزایر علاوه بر دستاوردهای ملموسی همچون ایجاد شهرهای جدید، ساخت بیمارستان­ها و دانشگاهها و ایجاد زیرساخت­های بنیادی در مناطق مختلف کشور، در زمینه حمل و نقل و منابع آبی نیز عملکرد مثبتی داشته است. برای نمونه:

بزرگراه شرق به غرب به طول ۱۷۲۰ کیلومتر که از مرزهای شرقی تا مرزهای غربی کشور کشیده شده و از بزرگترین شهرهای الجزایر می­گذرد. این بزرگراه دارای چندین پل بزرگ و ده­ها پل برای ارتباط محور اصلی جاده به شبکه جاده­‌های کنونی و نیز ۱۶ تونل به طول حدوداً ۲۰ کیلومتر است.

بزرگراه شمال به جنوب یا جاده صحرا که از پایتخت الجزایر تا مرزهای نیجریه به طول ۲۳۰۰ کیلومتر کشیده شده است.

راه آهن؛ تاریخ افتتاح خط راه آهن در الجزایر به دورة استعمار بر می­گردد؛ یعنی سال ۱۸۵۹ که بخش اول راه آهن به پایان رسید. پس از استقلال و به هدف خروج برخی مناطق دور افتاده از حالت انزوا و کاهش فشار بر شبکه جاده‌ه­ای کشور، شرکت ملی راه آهن الجزایر که در سال ۱۹۶۳ تأسیس شد، ضمن گسترش و بروز رسانی شبکه خطوط ارتباطی راه آهن موجود، خطوط جدیدی را احداث و برخی از خطوط راه آهن شمال کشور را برقی کرد. شرکت ملی راه آهن الجزایر امید دارد که تعداد مسافران خود را به هشتاد میلیون مسافر در سال برساند.

کشور الجزایر از جمله کشورهایی است که بدلایلی همچون کمبود بارش و خشکی زمین، افزایش درجة حرارت و بیابان زایی از خطر بحران کمبود آبهای جاری رنج می­برد. دولت الجزایر به هدف بهره­‌گیری از آبهای جاری و آب باران برنامه­هایی راهبردی برای ایجاد سدها و سیستم جمع آوری و انتقال آبها طراحی کرده است.

به لطف این برنامه­‌ریزی­ها تا کنون ۷۰ سد ایجاد شده که میزان آب­های ذخیرة شده در آنها طی ماه فوریه سال ۲۰۱۷ به حدود ۵ میلیارد متر مکعب رسیده است. همچنین تقویت این بخش از فعالیت دولت ادامه خواهد یافت، به گونه‌ای که تا سال ۲۰۱۹ میلادی ۹ سد دیگر احداث خواهد شد و تا سال ۲۰۳۰ میلادی تعداد کل سدها به ۱۳۹ سد با ظرفیت تقریبی ۱۲ میلیارد متر مکعب آب خواهد رسید. بر همین اساس تا کنون ۸۶ مکان جهت احداث سد شناسایی و مشخص شده است.

از دیگر طرح­های مربوط به حوزه صنعت که دولت الجزایر در مسیر پیشبرد آن گام برداشته می­توان به "ایجاد چندین کارخانه تولید آهن و فولاد، صنایع سنگین و الکترونیک" اشاره کرد. همچنین حمایت از بخش کشاورزی و تشویق آنها از طریق حمایت مالی گسترده به هدف رسیدن به خودکفایی و فراتر از آن حضور محصولات در بازارهای جهانی از دیگر تلاش­های دولت الجزایر در زمینه اقتصاد است. بخش گردشگری نیز بواسطة طبیعیت بسیار زیبای کشور الجزایر جایگاه ویژه­ای در برنامه­‌های دولت به خود اختصاص داده است.

این طرح­ها بواسطه مشارکت جوانان با توسعه ملی پیوند خورده و تلاش دولت الجزایر نیز در همین  راستا بوده است. اگر از روزنه این طرح­ها مجالی برای سرمایه­‌گذاری باز شده، دولت الجزایر به نیت حمایت از جوانان از آن حمایت کرده است. این حمایت­ها در قالب تأسیس موسسات کوچک و متوسط بوده که خود عاملی برای ایجاد فرصت­های شغلی و بهبود شرایط اقتصاد کشور بوده است.

کشور الجزایر نسبت به توسعه سرمایه گذاری در زمینه صنعت سینما نیز دارای چشم انداز مثبتی است. در واقع صنعت سینما یک جهش کیفی محسوب می­شود که الجزایر به دلیل ویژگی­ها و قابلیت­های خود از آن بهرة کافی را دارد.

اقتصاد الجزایر امروز شاهد رشد قابل ملاحظه­ای است که نمود آن را در افزایش مستمر بودجه، ثبات میانگین تورم در یک حد معقول، ذخیره بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار ارز، تسویه همة بدهی­های خارجی – که مبلغ آن در سال ۲۰۰۰ به ۳۶ میلیارد دلار می­رسید، - می­توان دید.

در حوزه فرهنگی نیز، تقویت ارکان اساسی هویت ملی برخاسته از متن مردم الجزایر اولویتی است که برای حفظ عناصر جامعه اصیل الجزایر همچون زبان، میراث، آداب و رسوم مورد اهتمام بوده است. علاوه بر این؛ کشور الجزایر با افتخار به هویت اصیل اسلامی خود سومین مسجد بزرگ دنیا را بنا کرده است.

علاوه بر همه اینها، سیاست خارجی الجزایر از زمان استقلال تا کنون مبتنی بر اصولی ثابت و طرفدار مدارا، و نقض خشونت و افراط بوده است. این شیوه از سیاست خارجی الجزایر موجب شده که پیشرو مبارزه با تروریسم و دعوت به اعتدال و میانجی­گری باشد.

بی شک، تاریخ ۵ ژولای ۱۹۶۲ برگی زرین از تاریخ شکوهمند الجزایر در مسیر مبارزه برای رسیدن به استقلال و باز پس گیری حاکمیت ملی غصب شده آن پس از ۱۳۲ سال استعمار و اشغال فرانسه است. جشن یاد بود این روز به پاس جان­فشانی­‌های بزرگ شهدای الجزایر در راه آزادی میهن خود از چنگال استعمار فرانسه، و برای ایجاد پیوند میان فرزندان ماه نوامبر و فرزندان استقلال الجزایر است. همچنین هدف از آن؛ یادآوری فداکاری­های گذشتگان به جوانان به قصد عبرت آموزی و پیروی از ایشان، و نیز یادآوری این نکته است که الجزایر برای به دست آوردن استقلال خود بهای سنگینی داده است. ما به این اصل وفارداریم که "عزم کرده‌­ایم که الجزایر زنده بماند".

انتهای پیام