به گزارش ایسنا، حشمت‌الله فلاحت‌پیشه، در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: «نخستین موردی که در موضوع توقیف نفتکش متعلق به یک شرکت بریتانیایی توسط جمهوری اسلامی باید مد نظر قرار داد، این است که هیچ یک از مقامات و مسئولان ایرانی از آن به عنوان اقدام متقابل یاد نکردند بلکه این واژه توسط برخی افراد غیر مسئول به کار برده شد. اقدامی که ایران انجام داد به لحاظ ماهیتی به مراتب با آن چه در جبل‌الطارق علیه نفتکش ایرانی صورت گرفت، متفاوت بود. اقدام بریتانیایی در توقیف نفتکش ایرانی عملا راهزنی دریایی بود؛ حال آن که توقیف نفتکش متعلق به شرکت بریتانیایی توسط ایران، به دلیل اقدامات خلاف این کشتی و عدم اعلام مشخصات رهگیری‌اش و به واسطه ایجاد شرایط خطرآفرین صورت گرفت.

نکته دومی که باید در نظر گرفت، این است که با آن که اقدام ایران در کلام مسئولان مربوطه مقابله به مثل نامیده نشد ولی عملا در جهان اثر اقدامی تحت عنوان مقابله به مثل را گذاشت. معنای این برداشت جهانی آن است که دیگر هیچ یک از کشورها حاضر به پذیرش هزینه‌ای مانند آن چه بریتانیا پذیرفت، نخواهند بود. نگارنده نمی‌تواند تعجب خود از بریتانیایی‌هایی که خود را خداوندگار سیاست می‌دانند، پنهان کند. این که چرا انگلیسی‌ها خود را به دام آمریکایی‌ها انداختند، مشخص نیست ولی اقدامات اخیر آنان بعد از توقیف نفتکش بریتانیایی همچون تماس تلفنی وزیر امور خارجه انگلستان با همتای ایرانی خود، تلاش‌هایی است برای خروج از بحران.

سومین نکته‌ای که در این بین حائز اهمیت است، شناخت جمهوری اسلامی و به طور کلی ایرانیان از انگلیسی‌هاست. انگلیسی‌ها از سال ۱۹۷۰ به بعد هرگز پیشقراول حل و فصل هیچ مشکلی نبوده و مستقلانه تصمیم نگرفته و عمل نکرده‌اند. مشکلی که امروز انگلیسی‌ها با آن مواجه شده‌اند نیز مربوط به همین مورد است. آمریکایی‌ها آنان را وارد این بحران کردند ولی برای خروج از آن، حاضر به همراهی با آنها نیستند بنابراین نگارنده معتقد است که بریتانیا در نهایت چاره‌ای جز ورود به فرآیند تنش‌زدایی با ایران ندارد و باید از تکرار این قبیل اقدامات در قبال جمهوری اسلامی در آینده نیز پرهیز کند.

نکته چهارمی که می‌توان در این زمینه مد نظر قرار داد، اقدامات ایالات متحده آمریکا بعد از توقیف نفتکش ایرانی و اعزام نیرو به عربستان سعودی است. باید پذیرفت که تهران و واشنگتن از مرحله جنگ روانی با یکدیگر عبور کرده‌اند و واقعیت آن است که اثر توقیف نفتکش بریتانیایی، کمتر از انهدام پهپاد آمریکایی نبود. این اقدامات به وضوح نشان داد که جمهوری اسلامی با هیچ کشوری شوخی ندارد و بر سر منافع ملی خود هیچ اغماضی نخواهد داشت؛ همان‌طور که سقوط پهپاد آمریکایی بازدارنده‌ترین نقش را در هرگونه حماقت نظامی آمریکا در آینده داشت، توقیف نفتکش نیز کشورهای مختلف را از پیوستن به جنگ ناحق آمریکا علیه ایران دچار تردید جدی کند و رفتارهای خود را بر پایه ملاحظات دیپلماتیک استوار کنند؛ کمااین‌که برخی کشورهای عرب منطقه نظیر عربستان و امارات متحده با ارسال سیگنال‌هایی، خواهان کاهش تنش‌ها شده‌اند. تا پیش از این تحولات کشورهای نامبرده بیشتر اقدام به ارسال سیگنال‌های تنش‌آفرین می‌کردند ولی این مهم نیز رو به تغییر گذاشته است.

پنجمین نکته‌ای که باید به آن توجه داشت، آینده روابط تهران و لندن است. نگارنده معتقد است که اختلافات جمهوری اسلامی و بریتانیا حل خواهد شد. انگلیسی‌ها نمی‌توانند بیش از این در بی‌نهایت گنگی که ایالات متحده آمریکا برای آنان طراحی کرده، حرکت کنند و مجبورند به سمت کاهش تنش‌ها با جمهوری اسلامی و بهبود روابط حرکت کنند.»

انتهای پیام