به گزارش ایسنا، سعادت شریفی پور، کارشناس ارشد مطالعات منطقه‌ای در یادداشتی نوشته است: این مسئله از این لحاظ دارای اهمیت است که بتوانیم شناختی از مؤلفه‌های تعیین‌کننده قدرت در افغانستان به دست آوریم.

نهادهای مدنی کابل:

جامعه مدنی:

جامعه مدنی در افغانستان پس از اشغال توسط ایالات‌متحده و شروع به کار دولت آقای کرزای رشد فزاینده خود را آغاز کرد و همواره در حال پیشرفت بوده است. درست است که همچنان جامعه افغانستان از قدرت تعیین‌کننده آن‌طور که باید برخوردار نیست، اما اکنون دیگر نمی‌توان آن را نادیده گرفت. درمیان نهادهای موجود در لیست فوق می‌توان نهادهای مدنی را مشاهده کرد که بر پایه زنان افغانستان بنیان گذاشته‌ شده است. این مسئله خود نشان‌دهنده این است که زنان در افغانستان امروز در حاشیه کامل قرار نخواهند گرفت و خود را در میانه میدان می‌دانند و برای این مهم تلاش می‌کنند. موسسه جایزه صلح نوبل فوزیه کوفی را به‌عنوان یکی از سخنرانان خود برای مراسم سال جاری ۲۰۲۰ معرفی کرد. جامعه مدنی و جامعه زنان افغانستان هر دو این روزها از قدرت گرفتن مجدد طالبان در قامت دولتی نگران هستند. جامعه مدنی بیم آن دارد که آزادی بیان به‌دست‌آمده طی این سال‌ها از بین برود و جامعه زنان افغانستان از آن می‌هراسد که نتواند دستاوردهای خود در باب آزادی را حفظ کند. این بخش‌های جامعه افغانستان در مقابل برقراری امارات اسلامی به شکل گذشته آن واکنش نشان خواهند داد.

اقوام:

طالبان یک گروه بر پایه‌یک قوم است و اگر بتوان درمیان افراد این گروه مخصوصاً در رده‌های فرماندهی از اقوام دیگر شخصی را یافت، آن شخص بسیار خاص و استثنا است. لذا اقوام تاجیک، ازبک، هزاره و سایر اقوام کم‌جمعیت افغانستان از تسلط طالبان بر قدرت به‌طور کامل ناراضی و بیمناک هستند و می‌دانند اگر قرار باشد طالبان مانند دور قبل حکومت خود بر افغانستان دارای تسلط کامل شود، سایر اقوام سهمی از قدرت نخواهند داشت و از ساختار قدرت در افغانستان خارج خواهند شد. لذا در مقابل تسلط کامل طالبان بر قدرت در افغانستان اقوام یک مانع اساسی هستند.

تغییرات اجتماعی:

طبق اعلام اداره ملی احصائیه افغانستان در سال ۱۳۹۵ درصد افراد باسواد در افغانستان ۳۴.۸ درصد بوده است و طبق اعلام یونسکو این درصد در سال ۱۳۹۹ به ۴۳ درصد افزایش‌یافته است. به گزارش بازرس ویژه آمریکا برای بازسازی افغانستان یا "سیگار" جمعیت شهری این کشور از ۲۲ درصد در سال  ۲۰۰۵ میلادی به ۲۵ درصد در سال ۲۰۱۷ میلادی افزایش‌یافته است. این رقم افزایش ۳ درصدی جمعیت شهری این کشور را در طول ۱۲ سال اخیر نشان می‌دهد. باوجوداینکه درصد جمعیت شهری افغانستان ۲۵ درصد در سال ۲۰۱۷ کمتر از میانگین جمعیت شهری در منطقه جنوب آسیا ۳۲ درصد است. اما نرخ تمایل به شهرنشینی در این کشور بالاترین رقم را درمیان کشورهای منطقه نشان می‌دهد. روند رو به رشد شهرنشینی و سوادآموزی طی سال‌های گذشته جامعه را به مسیری برده است که دیگر نمی‌تواند به خواسته‌های تمامیت‌خواهانه طالبان تن دهد، نباید فراموش کرد جامعه افغانستان یک وضعیت جمهوری را تجربه کرده است. برای این جامعه سخت است مجدداً آزادی‌ها و مشارکتی را که به دست آورده است از دست بدهد. طالبان همواره در روستاها عملکرد بهتری داشته است. افزایش شهرنشینی نیاز به بروکراسی را افزایش می‌دهد که این امر مستلزم به خدمت گرفتن افراد تحصیل‌کرده است، در افغانستان بخش عمده‌ای از افراد دارای تحصیلات دانشگاهی این تحصیلات را در خارج از افغانستان کسب کرده‌اند که این امر خود بر رویه‌های موجود در بروکراسی افغانستان تأثیر می‌گذارد.

انتهای پیام