به گزارش ایسنا،احمدرضا خضری در صفحه اجتماعی خود نوشت:
بامداد امروز بیست و یکم آبان ماه خبر درگذشت متفکر نواندیش و دوست دانشمندم جناب آقای دکتر داوود فیرحی را دریافت کردم. تا این ساعت ( ۲۱ ) که این مرثیه را می‌نگارم، مرگ او را باور نکرده‌ام. اما ظاهرا چاره‌ای نیست جز تسلیم و رضا در برابر قضا.
از چند روز پیش که گرفتار این ویروس منحوس شده بود، دائماً نگرانش بودم. خبرهای ضد و نقیضی در باره او می‌شنیدم. از یک سو با مدیران دانشگاه برای رفع مشکلش در تماس بوده و پیگیر کارش بودم و از سوی دیگر دست سوی آسمان برداشته و دعایش می‌کردم.
همین دیروز بود که برای جستجو از احوالش با گوشی همراهش تماس گرفتم. گوشی خاموش بود. نگرانش شدم. بار دیگر دیشب تماس گرفتم اما گوشی همچنان خاموش بود. دل شوره شگفتی داشتم. تا آنکه بامداد امروز آن خبر شوم را دریافت کردم. از آن لحظه غمی سنگین و داغی سهمگین سرتاسر وجودم را فرا گرفته است. به راستی باورش دشوار است.
امان از دست کرونا!
آه ای اهریمن بد سرشت!
تا کی چنین بد سگال و بی‌رحم!
ای آژدیاک مار بدوش هنوزت بس نیست؟!
فغان زین بوم شوم و نوای او!
که تا ابد بریده باد نای او
( الگوبرداری از سروده بهار )
هنوز آهنگ صدای نازک و مخملیش در گوشم طنین‌انداز است. چند روز پیشتر بود که برای کمک به برطرف ساختن مشکلی تماس گرفته بود.
از زندگی می‌نالید.
از بیماری دشوار یکی از عزیزانش.
از بی‌رحمی بیماری و دشواری درمانش.
از تنهائی‌اش و ...
دریغا استادا که از میان ما رفت!
فیرحی نه تنها استاد اندیشه سیاسی که استاد اخلاق و فروتنی بود! نیک آموخته بود و به نیکی می آموخت.
دریغ و درد که فیرحی مرد
مرگ چنین خواجه نه کاری است خرد!
( الگوبرداری از مولوی)
سید احمد رضا خضری
۱۳۹۹/۰۸/۲۱

انتهای پیام