كوفي عنان كه امروز (شنبه) به تهران وارد شد در گفت‌وگويي با روزنامه‌ي فرانسوي لوموند تاكيد كرد كه تحريم ايران تمامي مشكلات را حل نخواهد كرد. وي از سوي ديگر از تهران خواست از نفوذش در لبنان براي اجراي قطعنامه 1701 استفاده كند.

به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) متن كامل بخشي از اين گفت‌وگو كه درباره‌ي ايران است به شرح زير است:

شما در حالي به تهران سفر مي‌كنيد كه ايران از پايان دادن به غني‌سازي اورانيوم آن طور كه شوراي امنيت خواسته بود خودداري كرده است، شما چه نقشي را مي‌توانيد ايفا كنيد؟

قرار است نشستي ميان خاوير سولانا، رييس سياست خارجي اتحاديه‌ي اروپا و علي لاريجاني، دبير شوراي عالي امنيت ملي ايران برگزار شود. سپس مديران سياسي گروه شش با يكديگر ديدار خواهند كرد. شوراي امنيت نيز به دنبال كردن اين موضوع ادامه مي‌دهد. ما در يك مرحله‌ي حساس قرار داريم. من درباره‌ اين مشكل صحبت خواهم كرد، اما آن را حل نخواهم كرد. من با شش كشور در تماس هستم و همواره با ايراني‌ها تماس دارم، ضمن اصرار بر اين كه راه‌حلي را از طريق مذاكره بيابند تا از بروز يك درگيري ديگر در منطقه‌يي كه در حال حاضر تحت فشار بزرگي قرار دارد جلوگيري كند.

به نظر مي‌رسد آمريكا مي‌خواهد به مرحله‌ي بعدي برود كه تحريم‌هاست...

فكر نمي‌كنم كه تحريم‌ها راه‌حل همه‌ي مشكلات باشد. اكنون زماني است كه اندكي صبر تاثيرات بسياري خواهد داشت. فكر مي‌كنم اين ويژگي است كه اغلب بايد آن را به كار گيريم.

ايران مي‌گويد كه «يك سر سوزن عقب نخواهد نشست»، چه فضايي براي مانور وجود دارد؟

ايران تاكيد مي‌كند كه نيتش استفاده از انرژي هسته‌يي با اهداف صلح‌آميز است. از آن‌ها خواسته‌ام كه آن را به دنيا كه آژانس بين‌المللي انرژي اتمي و سازمان ملل را شامل مي‌شود، اثبات كنند. آنها مي‌توانند اين كار را با همكاري تقويت شده از طريق اجازه به بازرسان براي دسترسي به همه‌ي تاسيسات، ديدن از هر جايي كه مي‌خواهند و هر زماني كه مي‌خواهند،انجام دهند تا ثابت كنند كه چيزي براي پنهان كردن ندارند. چنين رويكردي مي‌تواند اجازه دهد كه پيشرفت حاصل شود.

از ايران در خصوص حزب‌الله كه تهران متهم به حمايت از آن است، چه انتظاري داريد؟

از نفوذشان به منظور كار كردن با جامعه‌ي بين‌المللي براي اجراي قطعنامه 1701 ( كه به ويژه خلع سلاح حزب‌الله را پيش بيني مي‌كند) استفاده كنند. زماني كه اين قطعنامه تصويب شد درباره‌ي آن با محمود احمدي‌نژاد، رييس‌جمهور ايران گفت‌وگو كردم. او به قدر كافي صريح بود و به من گفت كه برخي عناصر آن قطعنامه را دوست ندارد، اما در شرايطي كه لبناني‌ها كه حزب‌الله را شامل مي‌شود، آن را پذيرفتند، گفت كه همكاري خواهد كرد.

آيا شما درباره‌ي دو سرباز اسراييلي اسير شده‌ي به وسيله‌ي حزب‌الله گفت و گو خواهيد كرد؟

ايران بايد براي آزادي آن‌ها به همراه ما كار كند؛ البته لبناني‌هاي زنداني (در اسراييل) نيز هستند.

در بيت المقدس از شما براي پذيرفتن سفر به كشوري كه نابودي اسراييل را خواستار است، انتقاد شده است؟

به وضوح گفته‌ام كه اسراييل يك عضو سازمان (ملل) است. اين يك واقعيت است و ديگر كشورهاي عضو نبايد هرگز چنين بياناتي داشته باشند. اين غير قابل پذيرش است؛ اما اگر من به عنوان دبيركل از صحبت كردن با رهبران خودداري كنم به دليل آنكه اين كار را دوست ندارم، آنها چه خواهند گفت؟ دراين صورت من نمي‌توانم كارم را انجام دهد. تنها سلاح من ترغيب و دعوت به منطق است. من سلاح ندارم، بمب ندارم، نمي‌توانم مردم را تهديد كنم. من بايد با آن‌ها حرف بزنم.

انتهاي پيام