به گزارش ایسنا، دکتر حسن امین لو در وبینار « سطح‌بندی ارائه خدمات درمانی در سازمان تأمین اجتماعی» که صبح امروز به همت موسسه عالی پژوهش تامین اجتماعی برگزار شد مروری بر پیشینه شکل گیری سطح بندی خدمات درمانی داشت و گفت: اولین برنامه توسعه پنج ساله کشور در مجلس سوم و در سال ۱۳۶۸ تصویب شد. بنده در آن زمان عضو کمیسیون بهداشت و درمان بودم. برنامه های اول و دوم توسعه از ساختاری جزئی نگر تبعیت می کردند و تمام جزئیات یک برنامه، در قانون برنامه توسعه درج می شد.

وی افزود: موضوعی که در برنامه اول توسعه در این باره ذکر شد این بود که در حوزه خدمات درمان بستری باید شاخص تخت به ازای هر هزار نفر به ۱.۶ تخت بیمارستانی برسد. بلافاصله بعد از تصویب برنامه اول قانون بودجه سال ۶۸ مورد بررسی قرار گرفت و این شاخص ملاک عمل تصمیم گیری در قانون بودجه سال ۶۸ قرار گرفت و در سال ۶۹ هم بر همین مبنا تعیین شد.

امین لو با بیان اینکه گرچه دولت و سازمان برنامه و بودجه و وزارت بهداشت در لایحه هدف دیگری داشتند اما نمایندگان مجلس با همین مستند قانونی در لایحه تقدیمی دولت دخالت کردند و این اعتبار که باید به ازای هر هزار نفر، ۱.۶ تخت بیمارستانی وجود داشته باشد به مجلس پیشنهاد دادند که بررسی شد و ۳۰۰۰ تخت در سال ۶۸ و ۵۰۰۰ تخت بیمارستانی در قانون بودجه سال ۶۹ در قالب ۹۶ بیمارستان به تصویب رسید.

مدیر اسبق بهداشت و درمان سازمان برنامه و بودجه افزود: هرنماینده ای وقتی می خواست استدلال کند شهرستان خود را درنظر می گرفت و برحسب جمعیت تعداد تخت های بیمارستانی مورد نیاز را محاسبه و بر ساخت بیمارستان و رفع کمبودها تاکید می کرد.

وی با بیان اینکه در برنامه دوم توسعه تعدادی از این بیمارستان ها به بهره برداری رسیدند اظهار کرد: یک اشکال کار این بود ۱.۶ تخت برای هر ۱۰۰۰ نفر، برای همه تخصص ها بود در حالی که در شهرستانی که ۱۰۰ هزار جمعیت داشت برای برخی تخصص ها میزان بیمار دهی به اندازه ای نبود که بتوان بخشی را برای آن در بیمارستان ایجاد کرد. این موضوع باعث شد فضاهای اضافی در برخی بیمارستان ها را شاهد باشیم.

 نماینده سابق مجلس و صاحب‌نظر در حوزه سطح‌بندی خدمات درمانی افزود: در نهایت به این نتیجه رسیدیم که باید یک سطح بندی انجام بشود. اهداف سطح بندی این بود که همگان به خدمات درمانی در جای مناسب خود دسترسی داشته باشند و دوم انکه فضای ایجاد شده اضافه بر میزان مورد استفاده نباشد و اتلاف منابعی صورت نگیرد.

وی با اشاره به اینکه در برخی شهرستان ها که جمعیت کمتری داشتند خدمات درمان بستری در چهار تخصص جراحی عمومی، داخلی، اطفال و زنان و زایمان مورد نظر قرار گرفت گفت: اما این امر به معنای بی نیازی از تخصص های دیگر درمان نبود و این امکان وجود داشت که برای چندشهرستان مجاور یک بیمارستان با بخش های تخصصی دایر کرد. تئوری اصلی سطح بندی خدمات درمانی همین مواردی بود که مطرح کردم.

امین لو ادامه داد: در هر شهرستان به تناسب نیاز و بیماردهی، تخت بیمارستانی مورد نیاز برای هر شهرستان مشخص شد. به این ترتیب کل کشور از نظر سطح بندی به چهار طبقه تقسیم شد. سطح اول به کل شهرستان ها با چهارتخصص اولیه مربوط می شد. سطح دوم به تخصص هایی چون چشم و ارتوپدی برمی گشت که برای هر چند شهرستان یک بخش تخصصی در یک بیمارستان دایر می شد. سطح سوم شامل کلیه تخصص ها در تمام مراکز استان ها بود.

وی افزود: سطح چهارم شامل برخی تخصص ها برای هر چند مرکز استان بود و شاید ۱۰ تا ۱۲ بیمارستان مشمول سطح چهارم می شدند.

 نماینده سابق مجلس و صاحب‌نظر در حوزه سطح‌بندی خدمات درمانی با بیان اینکه این برنامه به تصویب دولت رسید، در قالب کتابچه ای منتشر و در اختیار دانشگاه های علوم پزشکی قرار گرفت گفت: این میثاق نامه در ماده ۱۹۳ برنامه سوم توسعه نیز قید شد. قرار بود برنامه سطح بندی هر پنج سال یکبار مورد بازنگری قرار بگیرد که اصلاحیه سومش در سال ۹۷ انجام شد.

وی تاکید کرد: در برخی موارد به علت فشارها و مصلحت های سیاسی این نرخ شکسته شد. اگر  پای همان میثاق می ماندیم قطعا کار بهتر از اینها انجام می شد. این برنامه در حال حاضر نیازمند تجدیدنظر است اما باید به آن عمل شود. یکی از موارد مطرح در برنامه سطح بندی خدمات در برنامه سوم توسعه این بود که باید معادل تعداد مشخصی تخت بیمارستانی، ۱۰ درصد تخت مراقبت ویژه ایجاد می شد. اگر این کار صورت گرفته بود امروز ۱۵ هزار تخت ویژه داشتیم و در شرایط کرونایی با محدودیت های کمتری مواجه می شدیم.

امین لو در خاتمه بر لزوم پرهیز از جزیره ای عمل کردن در عرصه خدمات درمانی تاکید کرد.

انتهای پیام