اقبال لاهوري از مولوي آموخته است كه جوامع بشري جز با عشق فعال نمي‌شوند و اين عشق، چيزي جز راه حيات (ايمان) نيست. به گزارش خبرنگار حكمت و فلسفه ايسنا، دكتر محمد بقايي، عصر ديروز در همايش ”مولانا براي انسان معاصر” با بيان اين مطلب تصريح كرد: مولوي، شمس انديشه‌هاي اقبال است. او مثنوي را شاني هم‌تراز قرآن مي‌دهد. اين استاد دانشگاه كه در تالار مولوي دانشگاه تهران سخن مي‌گفت، تاثيرپذيري اقبال از مولوي را در دو زمينه‌ي ساختاري و معنوي، حايز اهميت دانست و گفت: غالب مثنوي‌هاي اقبال كه همان بحري است كه مثنوي‌هاي مولانا بر آن شكل گرفته است، چيزي جز رهل مسدس نيست. همچنين اقبال در تمام آثارش دلبستگي شديد خود به مولانا را ابراز داشته و او را پير و مرشد لقب داده است. اين محقق تصريح كرد: اقبال خود را مبلغ و مروج انديشه‌هاي مولوي مي‌داند و رسالتش را در اين مي‌بيند كه با ترويج آراي وي تحرك و پويايي در ميان اقوام شرق پديد آورد و تحركي در جوامعي كه فراموش كرده و آنچه خود دارند را از بيگانه طلب مي‌كنند، سبب شود. وي با تاكيد بر اينكه اقبال عصر خود و عصر مولانا را از بسياري جهت همانند مي‌داند، گفت: در عصر مولوي مردم از خوف مغولان، بي‌جرات شده بودند؛ درنتيجه فضايل اخلاقي در اين عصر به انحطاط گراييد و در عصر اقبال كه عصر فعلي است، عقل‌گرايي مفرط و فن‌آوري غرب، بار ديگر دنياي اسلام را مورد هجمه قرار داده است. پس اقبال رسالت خود را در اين ديد كه همچون مولوي به مقابله با اين خطر برخيزد. يكي ديگر از مواردي كه اقبال از مولانا آموخته اين بود كه انسان واقعي بايد پيوسته در قلب آرمانهاي انساني باشد، كه پويايي و تلاش سرلوحه‌ي آن است. وي تاكيد كرد: مولانا و اقبال هر دو آدم را آنگونه باور دارند كه قرآن توصيف مي‌كند و او را كمال مطلوبي مي‌دانند كه نوع بشر بايد سعي در شناختنش داشته باشد. اين پژوهشگر در پايان گفت: به اعتقاد اقبال، نيچه و بركسون هيچ حرف تازه‌اي در قياس با مولوي اظهار نكرده‌اند. به هر حال، آب دريا را اگر نتوان كشيد، هم به قدر تشنگي بايد چشيد. انتهاي پيام