یک مجسمه‌ساز پیشکسوت می‌گوید برخی مجسمه‌های شهری به خاطر نیاز مالی عده‌ای از نیازمندان بریده شده و فروخته می‌شوند.

منصور آذری – مجسمه‌ساز پیشکسوت- در گفت‌و‌گو با خبرنگار هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، اظهار کرد: زمستان سال گذشته یکی از مجسمه‌هایی که به شکل پر ساخته بودم و از 500 کیلوگرم برنز تهیه شده بود، از تقاطع اتوبان امام علی (ع) و شهید همت بریده شده و به سرقت رفت.

او افزود: دزدیده شدن مجسمه‌های شهری نشان می‌دهد که در جامعه‌ی ما ساختارهای نافرمی وجود دارد. اینکه اکنون کسب و کار ضایعات فروش‌ها مانند آهن‌پاره و... رونق زیادی گرفته است چون یکی از کم‌هزینه‌ترین کارهایی که وجود دارد این است که افراد وانتی بگیرند و در خیابان‌های شهر به راه بیافتند و آهن و ضایعات بخرند و بفروشند.

با توجه به کثرت اعتیاد در کشورمان این شغل بسیار زیاد شده‌ است. هیچ نظارتی هم بر کارهای آن‌ها وجود ندارد، نشان می‌دهد که این وضعیت نیازمند ساماندهی جدی است. به نظرم در بخش‌های مدیریتی باید عملکرد بهتری داشته باشند. این مشاغل کاذب بزهکاری هم ایجاد می‌کنند. زیرساخت‌ها از مدرسه تا دانشگاه در جامعه دخیل هستند.

او در پاسخ به این سوال که چقدر نیروی انتظامی در جلوگیری نکردن از این وضعیت مقصر است، اظهار کرد: ناهنجاری‌های اجتماعی گریبان نیروی انتظامی را هم گرفته است. نیروی انتظامی چقدر باید نظارت کند و تا کجا می‌تواند نظارت کند؟ اکنون شرایط به گونه‌ای شده است که مجسمه‌سازان ترجیح می‌دهند کارهایشان را از جنس فایبرگلاس تهیه‌ کنند تا کمتر آسیب ببیند. اما می‌بینیم که همین نوع مجسمه هم اگر متوجه شوند که چند میل‌گرد در داخل آن وجود دارد، آن را می‌کنند و می‌برند و این موضوع کاملا به ساختارهای اجتماعی برمی‌گردد. یعنی بخش قانون‌گذاری، بخش اشتغال‌زایی و...

این هنرمند پیشکسوت ادامه داد: متأسفانه با توجه به اینکه هیچ کنترلی روی خرید و فروش ضایعات وجود ندارد. عده‌ای به راحتی فلزات به کار رفته در اشیای سطح شهر را می‌کنند، ذوب می‌کنند و از بین می‌ببرند. بدون اینکه به این توجه کنند که گاهی جنسی که ذوب می‌کنند مانند مجسمه‌ها، هویت یک جامعه‌اند. ما می‌بینیم این اتفاق درباره‌ی میراث فرهنگی ما هم می‌افتد. گاهی برخی آثار باستانی مثلا سکه‌هایی که پیدا می‌شوند را می‌برند و ذوب می‌کنند بدون آنکه به ماهیت آن فلزها توجهی شود.

او در پاسخ به این پرسش که چقدر اتفاقات پیش آمده را مرتبط با بحث وندالیسم می‌داند، گفت: وندالیسم یک اعتراض اجتماعی است، یک بیماری است، یک تخریب است و کسی که به خاطر وندالیسم آثار شهر را خراب می‌کند، نیاز مالی ندارد بلکه یک حرص را خالی می‌کند. ولی در بخش مجسمه‌های شهری مسئله‌ی مادی مطرح است.

از نظر من بیشتر مجسمه‌های شهری به خاطر نیاز مالی از بین می‌روند. اگر اعتیاد، شغل و... مشکلاتشان حل شود کسانی که اموال را تخریب می‌کنند، تحت تعقیب قرار بگیرند و فروش ضایعات ساماندهی شود، بسیاری از مشکلات حل می‌شود.

عضو هیأت مدیره انجمن مجسمه‌سازان ایران در پاسخ به این سوال که چرا بعد از چهار سال مسؤولان هیچ پاسخی درباره مفقود شدن آن یازده مجسمه‌ی شهری نمی‌دهند، گفت: من نمی‌خواهم درگیر این ماجرا شوم چون هر حرفی بزنم ممکن است به کسی بربخورد.

«عکس تزئینی است»

انتهای پیام