شعر حافظ نه‌تنها فرآورده‌ي تمام معارف اسلامي و شعر شرق، يعني عربي و فارسي است؛ بلكه شعر وي شيره‌ي تمام ادب و عرفان خراسان، بغداد، شام و حتا مصر است. دكتر سيداميرمحمود انوار ـ حافظ‌پژوه و استاد زبان و ادبيات فارسي دانشگاه تهران ـ در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، افزود: حافظ عصاره‌ي شعر تمام شاعران را در ديوان خود جمع‌آوري كرده است. انوار همچنين روح بلند حافظ را ناشي از انس وي با قرآن عنوان كرد و خاطرنشان ساخت: روح بلند او طوري است كه حقايق الهي بر دل وي جلوه‌گر شد. وي تصريح كرد: اين جلوه‌گر شدن حقايق الهي، باعث شده است كه در زمان‌هاي مختلف، افراد مختلف با خواندن اشعار و غزليات او، دردهاي خود را درمان كنند و آسايش و راحتي روح يابند. اين حافظ‌پژوه، راز پناه بردن مردم به ديوان حافظ را در وجود آسايش و راحتي در اين ديوان اعلام كرد. استاد گروه زبان و ادبيات فارسي دانشگاه تهران، درباره بالاتر بودن حافظ در ميان دو شاعر برتر ديگر جهان، سعدي و مولوي، تاكيد كرد: براي اينكه بتوان در اين خصوص اظهار نظر كرد، بايد از ديد اجتماعي به اين قضيه نگريست كه مردم بيشتر به كدام ديوان روي مي‌آورند و با كدام ديوان بيشتر انس دارند. وي اضافه كرد: اگر در اين مساله دقيق شويم، متوجه مي‌شويم كه مردم با ديوان حافظ راحتي و آسايش خيال پيدا مي‌كنند و همچنين با اين ديوان غم‌هاي خود را از دل مي‌زايند. انوار يادآور شد: از اين جهت حافظ بزرگترين شاعر بين اين سه شاعر و عارفي بزرگ است كه از كلمات و الفاظ با ديدگاه خاص عرفا استفاده كرده است. وي در پايان ادعاهاي برخي مبني بر ناپرهيزگار بودن حافظ را شديدا مورد انتقاد قرار داد و اظهار داشت: عرفا هر چيز را در ظاهر و باطن عالم يكي مي‌بينند و همگي به ذات حضرت حق قايلند و معتقدند كه هرچه در جهان است، مظاهر حضرت حق است. او افزود: استفاده از عباراتي نظير باده، خم، مي و ساغر در شعرهاي حافظ، از ديدگاه عرفاست؛ نه از ديدگاه لهو و لعب. انتهاي پيام