اگرچه ارتباط مستقيم نويسنده با مخاطب، به‌منظور شناسايي نيازهاي او ضروري است؛ اما با توجه به گستره‌ي زباني و مكاني مخاطب، ايجاد اين ارتباط همواره ساده نيست. محمود برآبادي ـ نويسنده‌ي كودكان و نوجوانان ـ در گفت و گو با خبرنگار ادب ايسنا (خبرگزاري دانشجويان ايران)، با بيان اين مطلب گفت: وقتي كتابي به زبان فارسي براي كودكان چاپ مي‌شود، معلوم نيست به كدام سوي اين مرز و بوم مي‌رود و سعي دارد نيازهاي روحي و عاطفي كدام كودك را پاسخ دهد، يك كودك روستايي با بينش بعضا نوجوانانه يا يك كودك شهري؟ او تاكيد كرد: با توجه به همين مسائل كه در گستردگي زباني و مكاني ما ريشه دارد، اغلب نويسندگان چاره‌ا‌ي جز اين ندارند كه ارتباط خود با مخاطبان را در حد محدود، مثل ارتباط با بچه‌هاي يك مدرسه يا حضور در كانون پرورش فكري كودكان و نوجوانان، محدود كنند. بر همين اساس، آن دسته از نويسندگاني كه معلمند، مي‌توانند آثار خود را قبل از چاپ، براي بچه‌ها بخوانند و نظر آنان را درباره اثر خود جويا شوند؛ يا با حضور در جلسات داستان‌خواني، نظر مخاطبان حقيقي خويش را جويا شوند. برآبادي تاكيد كرد: البته اين امكانات براي بخش اندكي از نويسندگان ما مهياست و ارتباط اغلب نويسندگان با مخاطبان، از طريق غيرمستقيم ارتباط داشته و دارند. اين نويسنده با تاييد ديدگاه آنان كه معتقدند اغلب نويسندگان ما براي مخاطبان خيالي مي‌نويسند و همين مساله موجبات ايجاد شكاف بين مخاطب و اثر را سبب شده است، گفت: اگرچه استنباط نويسنده از مخاطب براي خلق اثر ادبي و هنري مي‌تواند تا 50 درصد استنباط درستي باشد، اما 50 درصد نيز امكان دارد در شناسايي مخاطب راه را به خطا طي كند. برهمين اساس اگر نويسنده‌اي مي‌خواهد با تكيه بر شناسايي ذهني خود از مخاطب بنويسد، بايد در ارتباط مستقيم با محيط او قرار گيرد. انتهاي پيام