آتيلا پسياني گفت: متاسفانه اغلب نقشهاي پر حجم سينماي ايران به جز چند مورد استثنايي جذاب نيستند و هنگام نوشتن اين نقشها خيلي منفعل عمل مي‌شود، به همين دليل در سالهاي اخير نقشهاي مكمل و حتي كوتاه را به نقشهاي اصلي ترجيح داده‌ام.

به گزارش خبرنگار سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين بازيگر سينما، تئاتر ايران در دومين نشست نقش‌آفرينان سينماي ايران كه عصر روز گذشته ـ 17 ارديبهشت ماه ـ در دانشگاه هنر برپا شده بود، ادامه داد: پذيرش نقش مكمل و كوچك در سينما نيازمند نوعي اعتماد به نفس است و تصور مي‌كنم اين اعتماد به نفس را پيدا كرده‌ام.

پسياني درباره‌ي جذابيت نقش مكمل معتقد است: هنگام بازي در يك نقش مكمل با نوعي خودآزمايي و چالش دروني روبرو هستيم و مي‌كوشيم در زمان كوتاهي اتفاقي را كه بايد در زمينه بازي رخ دهد، پديد آوريم، به همين دليل بازي در فيلمهاي كوتاه بسيار جذاب و در عين حال دشوار است.

وي با اشاره به مشكلات سينماي ايران، گفت: هميشه با كمبود زمان، بودجه و نگاتيو روبرو هستيم به همين دليل بازي در نقشهاي كوتاه باز هم سخت‌تر مي‌شود، چون محدوده‌ي بسيار كمي براي بازي داريم.

پسياني در عين حال گفت: من جزو بازيگران خوش شانس سينماي ايران هستم و به جز چند استثنا هميشه در فيلمهاي خوب بازي‌ كرده‌ام.

بازيگر فيلمهايي «خاكستر سبز» و «دو زن» در توضيح جذابيت‌هاي نقش مكمل ادامه داد: بايد كاركرد اين گونه نقشها را در فيلم پيدا كنيم، بنابراين بايد نقاط كليدي كه چرخ فيلمنامه را به حركت در مي‌آورد را بيابيم. بازيگر مكمل نبايد فيگوراتيو باشد و حتي در سينماي آمريكا هم روي انتخاب نقش مكمل، دكوپاژ و حتي نوع نورپردازي آن حساسيت‌هاي زيادي وجود دارد.

پسياني اظهار تاسف كرد: در حال حاضر بازيگري ما دچار بحران است و تصور مي‌شود، هر كس پارامترهاي چون حافظه‌ي خوب براي حفظ كردن ديالوگها، عدم ترس از قرار گرفتن مقابل دوربين و زشت نبودن را دارد، مي‌تواند بازيگر شود. در حاليكه به شدت با اين قضيه مخالف هستم زيرا بازيگري نيازمند بسياري از عناصر ديگر است.

پسياني در ادامه در توضيح تفاوت نقش منفي و منفور گفت: نقشهاي منفور نقشهاي بدي هستند. آنها بد هستند براي اين كه خوبي نقش مثبت ديده شود و من هرگز در اين نقشها بازي نمي‌كنم زيرا كاملا بي‌خاصيت هستند.

وي درباره‌ي بازي‌اش در نقشهاي منفي گفت: دوست دارم طوري نقش منفي را بازي كنم كه كاملا محق به نظر بيايد. بنابراين خود را به جاي تماشاگران، فيلمنامه‌نويس يا كارگردان نمي‌گذارم كه قضاوت كنم، بلكه تلاش مي‌كنم با محق بازي كردن آن نقش، منفي بودن آن را در يك كنتراس و تضاد قرار دهم البته اين موضوع پيچيده‌گي‌ها و ظرافت‌هاي فراواني دارد.

آتيلا پسياني تاكيد كرد: همه‌ي ما بازيگران هنگام بازي در نقشهاي مثبت و منفي درصدي از خود را وارد بازي مي‌كنيم و اين شوخي محض است كه بگوييم در غالب آن نقش فرو رفته و با آن زندگي كرده‌ايم. اما مهمترين مساله پيدا كردن نقطه‌ي فدايي وجادويي است كه نقش خود واقعي بازيگر به يكديگر مي‌رسد.

به گزارش ايسنا، پسياني در بخشي از اين جلسه گفت: مهم اين است كه يك نقش جاي كار كردن داشته باشد و براي بازيگر تفكري ايجاد كند. من هرگز در سينما نقشي را بازي نكرده‌ام كه تفكري براي من ايجاد نكند. از آن بازيگراني هم نيستم كه تصور كنم هر پلان آخرين پلان عمر من است و بايد بهترين بازي‌ام را ارائه دهم، بلكه دنبال نقطه‌ي عطفي مي‌گردم كه بهترين بازي‌ام را آنجا ارائه دهم.

اين بازيگر درباره‌ي بازي‌اش در نقش ميشل گنج‌بخش در فيلم «روز شيطان» گفت: اين نقش هنوز هم براي من نقش ويژه‌اي است. ميشل گنج‌بخش يك سامورايي مدرن بود و به نظر من و بهروز افخمي كارگردان فيلم، ميشل خيلي مرموز بود به همين دليل براي نگه داشتن اين رمز و راز، نقش را بارها كوتاه و كوتاه‌تر كرديم تا رمز و راز آن حفظ شود و تماشاگر هنگام ديدن فيلم تشنه‌ي ديدن او باشد. بازي در اين نقش همكاري بسيار خوبي ميان من و بهروز افخمي بود.

در ابتداي اين جلسه كه دومين نشست نقش‌آفرينان سينماي ايران بود، فيلم «نسل سوخته»‌ به نمايش درآمد و با حضور امير پوريا ـ منتقد سينما ـ جلسه‌ي نقد و بررسي آن برگزار شد.

انتهاي پيام