حسین بذرافکن در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به بمباران هوایی اندیمشک بیان کرد: در سال ۱۳۶۱ که ۱۶ ساله بودم، به عنوان بسیجی به جبهه اعزام شدم. در طول هشت سال دوران دفاع مقدس شاهد صحنه‌های دلخراش بودم. بمباران‌های مکرر دزفول، اندیمشک و هجوم به آبادان تنها چند نمونه از این صحنه‌ها هستند.
وی افزود: اهمیت تاریخی و تراژیک فاجعه بمباران شهر اندیمشک که روز ۴ آذر ماه ۱۳۶۵ رخ داد و به عنوان طولانی‌ترین بمباران هوایی پس از جنگ جهانی دوم که بیش از ۳۰ نقطه شهر بمباران شد، صدها شهید و هزاران جانباز به جا گذاشت، سه یا چهار گونی بزرگ از تکه‌های بدن شهدا از فاصله صدها متر دورتر از روی پشت بام‌ها و روی شاخ و برگ درختان و کف خیابان جمع آور شد، اتفاقی نیست که از ذهن شاهدان به راحتی پاک شود. در این رابطه اگرچه کارهای بسیاری انجام شده است اما، در گذر زمان، هر سال که از واقعه دور می‌شویم بیشتر رنگ تشریفات به خود می‌گیرد. بودجه فرهنگی هم به حداقل رسیده و تقریبا چیزی در بساط نیست و این بیماری کرونا بیشتر مردم را از هم دور می‌کند.
این رزمنده دوران دفاع مقدس یادآور شد: این که اسم خیابانی یا میدانی و مکانی مزین به نام شهیدی شود امری عادی و پسندیده است اما، فراتر از آن به خلاقیت و نو آوری نیروهای فرهنگی و کارگزاران نیاز دارد. ممکن است مردمی که جنگ را لمس نکرده‌اند پس از گذشت ده‌ها سال از حوادث جنگ به دلیل بروز سختی‌های اجتماعی و اقتصادی آنچه در جنگ به ملت ایران گذشت را فراموش کنند.
بذرافکن گفت: پرداختن به موضوع جنگ تحمیلی و مقاومت مردم در دوران هشت سال دفاع مقدس نیازمند همکاری نهادهای متعددی است. یادم می‌آید برای ساخت مستندی پیرامون بمباران شهر اندیمشک به راه‌آهن این شهر تا آنها موافقت کنند که بتوانم در آنجا فیلم برداری کنم. مدیرکل وقت راه‌آهن نامه‌ام را به حراست ارجاء داد؛ حراست هم گفت که درخواست شما به مرکز (تهران) ارسال خواهد شد و در صورت موافقت شما می‌توانید فیلمبرداری کنید که این فرایند چند ماه طول کشید و از سالروز بمباران می‌گذشت. در مقابل توانستم با شرکت در نمایشگاه پایگاه چهارم شکاری در دزفول از انواع جنگنده و هواپیماها و باند فرودگاه و پرواز هواپیماها فیلم برداری کنم. همکاری تمام یدستگاه‌ها و نهاد ها برای پرداختن به موضوع جنگ تحمیلی یکی از خواسته‌ها و دغدغه‌های اساسی ما پژوهشگران است.
انتهای پیام
نظرات