فروتن و با اعتقاد، پدر آواز و موسيقي مذهبي در راديو، صاحب صدايي حجيم، پرشور، سوزناك و شش‌دانگ، اين‌ها همه بخشي از توصيفاتي است كه شاگردان و دوستان «استاد صبحدل» موذن صاحب سبك و نامي كشورمان براي معرفي و اشاره به شخصيت وي به كار مي‌برند.

به گزارش خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، استاد «حسين صبحدل» استاد نامي آواز و موسيقي‌هاي مذهبي كسي است كه مقام معظم رهبري اذان ايشان را اذان انقلاب معرفي كردند. استاد شهيد مرتضي مطهري نيز درخواست كرده بود زماني كه پس از مرگ تابوتش را از روي زمين‌ برمي‌دارند، اذان استاد صبحدل را پخش كنند.

استاد صبحدل كه هم‌اكنون 78 سال سن دارد، قريب به 10 سال است كه با بيماري آلزايمر دست و پنجه نرم مي‌كند و در پي آن دو ماه است كه به دليل تداخل مجاري ورودي غذا و هوا به بدن، دچار مشكل تنفسي و عفونت ريه شده‌ است و اين حالت باعث مي‌شود حس خفگي به فرد بيمار دست بدهد؛ از اين رو در حال حاضر غذا مستقيما از طريق معده به ايشان رسانده مي‌شود.

علي صبحدل پسر ارشد استاد صبحدل در گفت‌وگو با خبرنگار ايسنا كه براي ملاقات از استاد به منزل ايشان رفته بود، با اشاره به زندگي‌نامه پدر مي‌گويد: ايشان در محله‌ي محمديه (اعدام سابق) به دنيا آمدند و در ايام كودكي در خانواده‌اي مذهبي بزرگ شدند و در مراكز مذهبي به قرائت دعا و اذان مشغول بوده‌اند و به صورت تجربي تجويد را فرا گرفتند.

به گفته علي صبحدل، استاد صبحدل در ايام جواني الحان فارسي را مي‌آموزند و با توجه به توانايي‌هاي خود به انجام برنامه‌هاي هنري - مذهبي مي‌پردازند و در اين زمينه الحان عربي را با الحان فارسي مخلوط و از قرائت فارسي در اجراي برنامه‌هاي مذهبي استفاده مي‌كنند.

وي ادامه مي‌دهد: پدر حاج‌آقا كفاش بودند و ايشان نيز در كنار پدر شاگردي مي‌كردند، اما زماني كه با فردي به نام همايون كه بنيان‌گذار حسينيه‌ي ارشاد بود آشنا مي‌شوند، ايشان پدر را به حسينيه ارشاد دعوت مي‌كند و پس از آن پدر اذان معروف خود را در مسجد جليلي مي‌گويند.

پسر استاد صبحدل مي‌گويد: اذان حاج آقا توسط فردي به نام جوشقاني كه از دوستان ايشان بود و سخنراني‌هاي آقايان مطهري و شريعتي را ضبط مي‌كرد، ضبط شد. در عين حال اول و آخر برنامه‌هاي حسينيه ارشاد بر عهده‌ي پدر بود و حاج آقا و يا قراء ديگر با هماهنگي با ايشان به قرائت قرآن مي‌پرداختند يا اشعاري را متناسب با جلسات انتخاب و قرائت مي‌كردند.

علي صبحدل با اشاره به اختصاص 15 سال از عمر استاد به امر تهيه كنندگي برنامه‌هاي مذهبي در راديو، تصريح مي‌كند: پدر در آن سال‌ها بعد از كار خود، براي برنامه‌هايي كه در آينده در نظر داشتند، از فعالان فرهنگي و مداحاني كه حرف‌ها، اشعار و آوازي خوب و خوش داشتند، كمك مي‌گرفتند.

وي داوري مسابقات قرآن و تدريس تجويد در چند مسجد را از ديگر فعاليت‌هاي ايشان برمي‌شمرد و خاطرنشان مي‌كند: ايشان در موج قرآن‌آموزي اوايل انقلاب كه توسط سازمان تبليغات اسلامي آغاز شد، سهم بسزايي داشتند؛ زيرا هم‌اكنون شاهد حضور استادان نوين هستيم كه حاصل آن حركت هستند و به شجره‌ي طيبه تبديل شدند.

وي در ادامه درباره پي‌گيري مسوولان ذي‌ربط درباره وضعيت استاد نيز مي‌گويد: تا كنون رسيدگي مناسبي از سوي مسوولان صورت پذيرفته و تا به امروز نيز ادامه دارد؛ چراكه همين امروز، گروهي از معاونان وزارت ارشاد به عيادت ايشان آمدند كه يك سري خدمات پزشكي را براي حاج آقا در نظر داشتند. از سوي نهادهاي مختلف از جمله صدا و سيما و معاونان صدا و هم‌چنين معاونت قرآني وزارت ارشاد نيز قدرداني‌هايي از ايشان صورت گرفته و از لحاظ مادي و معنوي رسيدگي‌هاي مناسبي را منظور داشته‌اند؛ البته اين در حالي است كه ما درخواستي از آنان نداشتيم و اينها براي پاسداشت هنرمندان هنري مذهبي بوده است.

علي صبحدل با تاكيد بر اين‌كه افرادي همانند استاد صبحدل هيچ‌گاه توقع تحسين و توجه و تمجيد در زندگي خود نداشته‌اند، اظهارمي‌كند: اين‌گونه افراد اصلا با اين نوع توقعات زندگي نكرده و بزرگ نشده‌اند، ما نيز چنين توقعي نداشته‌ايم.

وي با بيان اينكه حاج آقا با استفاده از «ديا پازون» كار مي‌كرد و با روش‌هاي ابتدايي از شاگردان خود تواشيح مي‌گرفت، مي‌گويد: البته ايشان نوپرور و نوانديش بود و كارهاي نودوستان و افراد نوآور را پخش مي‌كرد؛ چراكه از يكنواخت و روتين كار كردن و تكرار بيزار بودند و مباحث جديد در اين حوزه را مورد توجه و تشويق قرار مي‌دادند و دائما نيز اطلاعات و آثار خود را به‌روز مي‌كردند، ولي در نهايت در حد دانش خود به اين امر مي‌پرداختند.

علي صبحدل خواندن دعاهاي مذهبي با استفاده از آواز ايراني را نوآوري در هنر مي‌داند و تصريح مي‌كند: امروز شاهديم افراد بسياري با استفاده از الحان عربي و فارسي، اقدام به اذان گفتن مي‌كنند.

وي مي‌افزايد: پدر با آن‌كه تهيه‌كننده‌ي راديو بودند، از آثار خود چيزي را پخش نمي‌كردند؛ زيرا به دنبال مطرح كردن خود نبودند.

فرزند استاد صبحدل با تاكيد بر اين‌كه حاج آقا از آهنگ و ابزارآلات موسيقي در كنار توليد آواهاي مذهبي استفاده نمي‌كردند، مي‌گويد: نظر ايشان اين بود كه بايد چنان خواند كه از ابزارها، مستقل و بي‌نياز بود و بتوان حالت تضرع را بدون استفاده از آلات موسيقي در فرد ايجاد كرد.

وي افكار استاد صبحدل را برگرفته از دوران اوايل انقلاب مي‌داند و يادآور مي‌شود: آوازهاي كلاسيك خيلي به دل حاج آقا نمي‌نشست و آوازهايي را بيشتر مي‌پسنديدند كه داراي شور و شوق و حزن‌انگيز باشند.

خبرگزاري دانشجويان ايران براي اين استاد بزرگ و ذخيره هنر و موسقي مذهبي آرزوي شفاي عاجل مي‌كند.

انتهاي پيام