به گزارش ایسنا، حجت‎الاسلام والمسلمین محمدجواد فاضل لنکرانی دوشنبه‌شب (16 آبان) در سوگواره شعر امام حسن(ع) در مرکز فقهی ائمه اطهار گفت: شاعران آیینی باید بدانند که کار آنها در مسیر احیای امر اهل بیت(ع) است که امام رضا(ع) از ما خواستند و این احیای امر باید با لوازمی نیز همراه باشد.

وی افزود: در وهله اول آنها باید بدانند که برای امام معصوم(ع) شعر می‌سُرایند و امام نیز دارای جایگاه عظیمی در دستگاه خلقت است؛ امام معصوم(ع) جایگاهی دارد که حضرت ابراهیم(ع) به نقل از قرآن کریم پس از مقام عبودیت و نبوت و رسالت، پس از سال‌ها و در اواخر عمر به این مقام رسیدند.

این استاد حوزه بیان کرد: متاسفانه برخی از علمای اهل سنت چون فخررازی از این مفهوم بلندی که خداوند برای حضرت ابراهیم در نظر گرفته است گذشته و امام را به همان نبوت معنی کرده‎اند که این مسئله عقلا قابل قبول نیست، چون حضرت ابراهیم (ع) در اواخر عمر به این حکم الهی برگزیده شدند، در حالی که امتحانات بسیاری را پشت سر گذاشته بودند.

وی گفت: براساس آنچه در حدیث لوح بیان شده است خداوند امام حسن(ع) را معدن علم خود قرار داده‎اند و پیامبر و امام علی(ع) نیز توصیفات عجیبی در خصوص ایشان دارند؛ چنانچه پدر بزرگوار ایشان، امام حسن (ع) را جان خود دانسته‎اند و فرمودند که هرچه به تو اصابت کند به من اصابت کرده است.

فاضل لنکرانی بیان کرد: پیامبراکرم(ع) در زمان طفولیت در حق امام حسن(ع) فرمودند که خداوندا، هر کسی که حسن را دوست دارد او را دوست داشته باش و هرکس که محب حسن را دوست دارد را نیز دوست داشته باشد؛ حال شعرایی که با این مضامین روایی آشناتر باشند، قطعا محتوای اشعار و بیان آنها با دیگران متفاوت خواهد بود.

وی گفت: شاعری که اهل روایت و قرآن باشد، هیچگاه شعر شرک‌آلود نمی‎گوید؛ او باید با شناخت دقیق تاریخ اهل بیت(ع) وصف ایشان را از جایگاه معنوی وروایی و قرآنی بیان کند؛ او باید بداند که امام حسن(ع) در شجاعت و جنگاوری و صراحت کلام در چه جایگاهی بود و اگر این جایگاه را بداند دیگر ایشان را شخصیتی صرفا مظلوم و ظلم پذیر قلمداد نمی‎کند.

وی افزود: امام حسن(ع) در طفولیت در زمان خلیفه اول وارد مسجد شد و با صراحت به خلیفه گفت که از منبر پایین بیا چون این منبر جای تو نیست و باید پدر من بر این جایگاه بنشیند؛ آن لحظه امام علی(ع) به خلیفه گفت که من این کلام را به او یاد ندادم، در حالی که منظور امام آن بود که این سخن در این سن، از جایگاه الهی بوده که بر زبان حسن(ع) جاری شده است.

فاضل لنکرانی اظهار کرد: شاعران اهل بیت(ع) اگر داستان مواجهه امام حسن(ع) با اعرابی که ادعای شاعری داشت را بشوند که ایشان چه شعر سنگین و پرمغزی را در جواب اعرابی که مدعی ادب و شعر بود سرود، می‎دانستند که ایشان چه دست بلندی به همراه برادر خود در شعر داشتند و چقدر وظیفه آنها در مقابل ایشان سنگین است.

وی گفت: امام حسن(ع) پیوسته در راه حل مشکلات مادی و معنوی مردم بود؛ ایشان حتی حاجت‎های نگهبانان خانه معاویه را نیز رد نمی‎کردند؛ در تاریخ این نکته به تصریح بیان شده است که امام به یکی از نگهابانان خانه معاویه ذکر استغفار را یاددادند که او ازاین طریق بتواند صاحب فرزند شود.

این استاد حوزه بیان کرد: خیانتی که در حق امام حسن(ع) روا داشته شد از دردناک‎ترین صحنه‎های تاریخ است، جایی که ایشان برای قیام یاری ندیدند و همه پشت ایشان را خالی کردند؛ این مظلومیت تا جایی پیش رفت که کوفیان به معاویه نامه نوشتند که اگر امر کنی حسن(ع) را دست بسته به خدمت شما می‎آوریم.

وی در پایان به الگوگیری شاعران از شخصیت‎هایی چون آیت‎الله محقق اصفهانی در زمینه شعر اهل بیتی(ع) تاکید کرد.

انتهای پیام