این شاعر و منتقد ادبی در پی درگذشت کیومرث منشی‌زاده، در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد:‌ منشی‌زاده از شاعران دهه ۴۰ بود. او جزو کسانی است که در کنار خیلی از شاعران دیگر مثل براهنی، نادرپور و سپانلو سعی کردند در فضای خاص شاعرانه خود آثارشان را به خوانندگان عرضه کنند. نگرش او در شعر بیشتر در حوزه هندسه و ریاضیات بود و سعی می‌کرد از این منظر شعر بگوید. او از شاعران نیمایی بود و تا مقطع دهه ۵۰ به عنوان شاعری کافه‌نشین و شیک‌پوش در محافل روشنفکری به او توجه می‌شد.

معتقدی با بیان این‌که منشی‌زاده نگرش خاصی به شعر داشت، اضافه کرد: منشی‌زاده در سال‌های اخیر زیاد با اتفاقاتی که در فضای شعر رخ می‌داد توافقی نداشت. در محافلی هم که به ندرت حضور پیدا می‌کرد، بیشتر شنونده بود.

او افزود: منشی‌زاده به شاعران کلاسیک هم علاقه داشت. بعد از انقلاب کمتر شعری چاپ کرد و کمتر هم دیده شد. او در این سال‌ها تنهایی‌های خاص خودش را داشت و زیاد هم در محافل روشنفکری ظاهر نمی‌شد.

این منتقد ادبی گفت: منشی‌زاده در دهه ۴۰ و ۵۰ تا حد زیادی از شاعران مطرح بود و بیشتر در محافل ادبی و کافه‌ها حضور داشت. چند شاعر بودند که در این مسیر حرکت می‌کردند. در همان زمان هم برخی از شعرهایش در مطبوعات به چاپ می‌رسید؛ ولی در این سال‌ها دیگر خبری از او نبود. به نظر من زیاد فضاهای شعری امروز را نمی‌پسندید. فضای فرهنگی و ذهنی‌اش منطبق با امروز نبود. زندگی کوچکی داشت و گاه گم می‌شد و به طور کلی من در این سال‌ها او را در فضاهای شعری نمی‌دیدم.

به گزارش ایسنا، کیومرث منشی‌زاده شنبه ۲۶ فروردین‌ماه در سن ۷۹سالگی و بر اثر سکته مغزی، در بیمارستان فیروزگر از دنیا رفت.

این شاعر متولد سال ۱۳۱۷ در جیرفت بود. «سفرنامه مرد مالیخولیایی رنگ‌پریده»، «یک شعر بلند»، «قرمزتر از سفید» ، «گزیده اشعار» و کتاب‌ «حافظ حافظ» از آثار اوست.

منشی‌زاده را به‌خاطر به‌کار بردن اعداد و نشانه‌های ریاضی در شعرهایش به «شاعر ریاضی» می‌شناسند.

انتهای پیام