این داستان‌نویس و مترجم در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: در دولت‌های گذشته بعضی از کتاب‌هایم را به شدت سانسور و تعدادی از داستان‌هایم را حذف کردند که قول چاپ و بازیابی آن‌ها را در این دولت داده‌اند. امیدواریم رئیس‌جمهور به وعده‌هایش در خصوص توجه به فرهنگ و هنر عمل کند.

او با اشاره به این‌که در دولت هشت‌ساله احمدی‌نژاد، وزارت ارشاد سختگیری زیادی می‌کرد، گفت: شخصا بارها برای یک کتاب تلفن می‌کردم ولی اهمیت نمی‌دادند. خیلی از داستان‌ها، تئاترها یا فیلم‌هایی که مجوز نگرفتند از آن دوره در وزارت ارشاد مانده‌اند. امیدوارم با قول‌هایی که رئیس‌جمهور داده، در فرهنگ‌مان گشایشی شود.

کلباسی با اشاره به شنیدن اخباری مبنی بر ۳۶ مورد آتش‌سوزی در تهران طی ۲۴ ساعت گفت: این آمار فاجعه است و باید به صورت جدی با آن برخورد شود؛ این حقیقت جامعه است که هنرمندان آن را به تصویر می‌کشند. اما آیا اگر من برای این آتش‌سوزی داستانی نوشتم نباید مجوز دریافت کنم؟ هنر در آزادی رشد می‌کند. این‌که مسئولان قیچی به دست می‌گیرند و به واقعیت‌ها نه می‌گویند کار درستی نیست.

او در بخش دیگری از صحبت‌هایش با اشاره به این‌که می‌توان نگاه جدیدی نسبت به سبک‌های مدرن داشت، بیان کرد: داستان کوتاه رابطه تنگاتنگی با شعر دارد. دوران شعر تمام نشده است، چرا که شعر به صورت داستان کوتاه تجلی پیدا کرده است. در جامعه ماشینی امروزی که بی‌صبر و شتاب‌زده است این داستانک‌ها هستند که به قلب جامعه نفوذ می‌کنند.

نویسنده «مثل سایه مثل آب» با اشاره به این‌که نویسندگی پول و شهرت نمی‌آورد، اظهار کرد: نوشتن کار جانکاهی است؛ اگر کسی دنبال پول و شهرت است در ایران از این راه به مرادش نمی‌رسد. گاهی نویسنده یک نوشته را ده‌ها بار بازبینی و حتی در نسخه چاپ‌شده تجدیدنظر و کلمات را تصحیح می‌کند. نوشتن کار دشوار و طاقت‌فرسایی است و به علاقه نیاز دارد.

کلباسی افزود: نوشتن کار سخت و زمان‌بری است و به ممارست نیاز دارد. داستان‌نویسی مانند شعر گفتن نیست که زمانی که حال‌تان خوب است شعری بگویید و تمام شود؛ نویسندگی به ممارست، بازخوانی و بازنویسی نیاز دارد.

او با اشاره به این که آینده‌ای برای داستان‌های سوپرمدرن نمی‌بیند، اظهار کرد: آینده‌ای برای نسل سوپرمدرن نمی‌بینم. این سبک داستان‌ها را دوست ندارم. شاید من خیلی پیر شده‌ام و در حال خروج از صحنه داستان‌نویسی هستم. البته هستند داستان‌های زیادی که چاپ می‌شوند، باید دید چه تعداد از این داستان‌ها ماندنی است و می‌توان آن‌ها را انگشت‌نما کرد.

انتهای پیام