به گزارش ایسنا به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، فرزاد مافی با بیان این که این پژوهش با هدف مطالعه، فن‌شناسی و خواناسازی پلان و ارائه گاه‌نگاری و کاربری این بنای شاخص معماری آغاز شده بود و به انجام رسید، گفت: این بنا با وجود شباهت ریخت‌شناختی و فنی سازه‌های عصر ساسانی به احتمال قریب به یقین بنایی مربوط به قرون اولیه اسلامی است.

وی با اشاره به این که گاه‌نگاری ارائه‌شده علاوه بر ویژگی‌های معماری عمدتاً بر پایه یافته‌های باستان‌شناختی مانند مواد فرهنگی چون قطعات سفال انجام پذیرفته و پلان بنا، خانه‌سازی شده است، افزود: با توجه به پلان این بنا و برخی شواهد دیگر در ابتدا احتمال کاروانسرا بودن این بنا مد نظر بوده، اما با توجه به کشف دروازه ورودی و برخی شواهد دیگر احتمال کاربری دیگری نیز از جمله یک آمادگاه یا پادگان نظامی برای این بنا نیز مطرح است.

این باستان‌شناس همچنین به وجود شواهدی اشاره کرد که نشان می‌دهد در قرون بعدی احتمالاً تغییراتی در بخش‌هایی از بنا صورت گرفته و مدت زمان محدودی کاربری متفاوتی از کارکرد اصلی بنا داشته است و تاکید کرد: با توجه به سلامت بخش مهمی از بنا به نظر می‌رسد این بنا قابلیت مرمت و باز زنده سازی را دارد، اما با توجه به اهمیت نهشته‌های تاریخی، آثار باستانی و مواد فرهنگی ضروری است تا کار خواناسازی و آواربرداری در فصل های بعدی نیز در قالب کاوش پیگردی و گسترده باستان شناسی انجام شود.

او تعیین کاربری دقیق بنا و برخی سوالات پژوهشی دیگر را بیانگر ضرورت تداوم مطالعات باستان شناسی در فصل های آینده دانست و ادامه داد: علاوه بر خواناسازی پلان بنا و فن شناسی دقیق معمارانه یافته های سفالین از دیگر دستاوردهای این فصل است که عمدتاً بدون لعاب با نقوش افزوده ومربوط به قرون چهار تا شش هجری هستند.

مافی با اشاره به این که در این بررسی، قطعه هایی از سفالینه های لعابدار باکنده نیز کشف شد که با تکنیک لعاب پاشیده (اسگرافیاتو) تزیین شده اند، «خوانا سازی پلان این بنا» را از مهم ترین دستاوردهای این فصل کاوش اعلام کرد.

انتهای پیام