به گزارش ایسنا، سید احمد رضا خضری در مطلبی با عنوان "وحدت در چنبره سیاست" در اینستاگرام نوشت:

با نگاهی به آیات قرآن و سیره پیامبر(ص) می توان دریافت که آن حضرت مأموریتی انسانی و جهانی داشت و هیچ کس، حتی گمراه ترین افراد از آن جدا نشده است. شاهد این سخن کریمه «و ما ارسلناک الا کافةً للناس» است. از این رو در رویکرد و عملکرد وی مذهب و ملتی جز ملت و مذهب خدا وجود نداشت و این سیاست را تا پایان عمر نگاه داشت و بدان عمل کرد.

با این همه پس از رحلت وی، پیروانش در رقابتی هراسناک برای کسب قدرت پای در مسیر اختلاف نهادند و راه حقیقت را گم و جنگ هفتاد و دو ملت را آغاز کردند. به گونه ای که تا کنون آتش اختلاف در میان مسلمانان بویژه شیعیان و سنیان تداوم یافته و سوگمندانه گاه با چاشنی زهر آگین تکفیر و تفسیق همراه گشته و کوشش‌های فراوان افراد دلسوز برای بازگرداندن یکدلی و یکرنگی بدانها کم نتیجه مانده است.

باری در دهه های اخیر نخستین کسی که کوششی جدّی برای ایجاد وحدت در میان اهل سنت و شیعه آغاز کرد، مرحوم حسن البنّاء از رهبران اخوان بود که به همراه گروهی ازبزرگان شیعه و سنی بر اصول مشترک توافق کرده و در امور جزیٔی یکدیگر را معذور داشتند.

پس از وی شیخ غزالی گام در این مسیر نهاد و اختلاف شیعه و سنی را به اختلاف میان مذاهب اهل سنت، مانند کرد. آنگاه شیخ محمود شلتوت ریٔیس وقت الازهر، «دارالتقریب بین المذاهب الاسلامیه» را ایجاد و با عالمان تراز اول شیعه بویژه آیت الله العظمی بروجردی باب گفتگو را باز نمود و کار بدانجا رسید که رهبران دو مذهب، یکدیگر را به رسمیت شناختند.

چندی بعد تلاش‌های تنگ نظران تندرو با ابزار سیاست همراه شد و دارالتقریب را در ۱۹۷۰به تعطیلی کشاند.

پس از انقلاب اسلامی به پیشنهاد آیت الله منتظری و تدبیر و فرمان امام خمینی (ره) هفته وحدت برای گسترش اتحاد میان مسلمانان اعلام شد و در همین جهت تا کنون ۳۴ کنفرانس جهانی نیز برگزار شده است.

با این همه به نظر می رسد کار، آن گونه که دلسوزان می خواهند پیش نرفته و متاسفانه اختلافات در برخی حوزه‌ها تشدید یافته است. به گونه ای که جهان اسلام رو در روی هم ایستاده و دشمنی های پنهان، آشکار شده و تنور جنگ در بسیاری از کشورهای مسلمان، افروخته شده است.

به راستی چرا!؟ عامل این ناکامی کیست؟ درد بی درمان مسلمانان چیست؟ چاره کار چیست و موانع درونی و چالشهای بیرونی وحدت کدامند؟

آنچه در این کوتاه سخن به نظر می رسد اینکه: بایسته است سیاست پیشگان در اولین فرصت چنبره سیاسی کاری و سیاست زدگی را از گردن این مهم بردارند، تا مگر گره از کار فروبسته ما باز شود.

انتهای پیام