ادبيات كودك ما، كم توجه به مسائل عرفاني، به سمت پنددهي سوق يافته است. محمدرضا شمس ـ نويسنده‌ي كودكان و نوجوانان ـ در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، با بيان اين مطلب گفت: ادبيات كودك و نوجوان، با غرق شدن در پند و اندرزدهي، از مسائل عرفاني و نظري فاصله گرفته و اغلب دچار نوعي مستقيم‌گويي شده است. مسؤول قصه‌ي انجمن نويسندگان كودك و نوجوان تصريح كرد: اغلب نويسندگان ما نسبت به مسائل عرفاني، بيگانه‌اند و نويسندگان ما كمتر به‌روز حركت مي‌كنند. وي با تاكيد بر پرداختن به مسائل عرفاني در ادبيات كودك نوجوان، تاكيد كرد: ادبيات كهن ما رويكرد خوبي به مسائل عرفاني و نظري داشت و آن بخش كه به افسانه‌ها و قصه‌هاي عاميانه مربوط بود، به شرح اين مباحث پرداخت. البته فراموش نكنيم كه اين نوع ادبي به دوران كودكي انسان تعلق دارد و اساسا براي بچه‌ها نوشته نشده است؛ ولي ما شاهد بوده و هستيم كه اين مطالب، پيوسته براي كودكان جذاب بوده و هست. مسؤول قصه سروش افزود: نقل افسانه‌ها و قصه‌هاي عاميانه براي كودكان سبب مي‌شده و مي‌شود كه آنها راحت‌تر بتوانند واقعيات اجتماعي را درك كنند. در واقع ادبيات كودك نبايد به محفلي براي پنددهي بدل شود؛ همچنانكه نبايد با تخيل صرف از مسائل عرفاني و اخلاقي تهي شود. وي شرط موفقيت داستانهاي فلسفي و عرفاني را غيرمستقيم‌گويي آنها دانست و گفت: متاسفانه نويسنده‌هاي امروز با كم توجهي به مطالعه، كمتر مجال فكر كردن درباره‌ي مسائل فلسفي را دارند. اغلب آنها نسبت به آثار يكديگر بيگانه‌اند واگر اثري بدون نام باشد، اصلا نمي‌توان صاحب آن را پيدا كرد. در صورتي كه در گذشته اصلا چنين نبود، يعني مثلا نيما كه بنيانگذار شعر نوست، خود قبلا به تبحري در حوزه‌ي شعر كلاسيك رسيده بود؛ اما نويسنده‌ي امروزي فارغ از اين مسائل، فقط مي‌نويسد و اين نوشته‌ها اغلب با پنددهي توام است. انتهاي پيام