دکتر محمدرضا روزبه در گفت‌وگو با ایسنا در پاسخ به این سوال که مهمترین مساله‌ای که در جامعه امروزی شعر و ادب فارسی را تهدید می‌کند چیست؟ اظهار کرد: فقر پشتوانه های فرهنگی، روزمرگی زدگی، فقدان نگاه عمیق و شاعرانه، فرمایشی شدن شعر و تجاری و اداری شدن روح حاکم بر شعر و شاعری آفت‌ها و آسیب‌های مهم این مقوله است.
وی ادامه داد: این آفت ها همیشه بوده و هست و در یک دوره عنصری از عناصر شعر غلبه می کند بر دیگران و بر عناصر دیگر سایه می‌اندازد.
عضو هیات علمی دانشگاه لرستان گفت: زمانی صور خیال و خیال پردازی‌های پیرامون یک زمانی زبان بازی و زبان محوری، غلبه با اندیشه و تفلسف، عواطف سطحی و عامه حاکم است درحالیکه باید در شعر همه عناصر و مولفه‌ها باید متناسب و موزون باشند به این معنا که باید با هم گره خوردگی درونی، تلائم ساختاری داشته و با هم پیوند بخورند و هیچ کدام بر دیگری غلبه نکند.
سورن بازی جای تعاملات دقیق و عمیق شاعرانه را گرفته است
روزبه تصریح کرد: از جهت دیگر عصر ما از آن عصرهایی است که شاعران از سرچشمه‌های اصیل و غنی فکری و عاطفی محروم هستند و سورن بازی جای تعاملات دقیق و عمیق شاعرانه را گرفته است و این سبب شده با فقدان پشتوانه‌های عمیق فکری و فرهنگی در شعر روز مواجه باشیم و اشعار از درون خالی باشند و ماندگار نباشند و بر شالکه فکر و فرهنگ جا نگیرند.
وی ادامه داد: تمایلات اداری و تجاری و نوع نگاه ابزاری به شعر و شاعر، آنها را دنباله‌رو جریانات روزمرگی می‌کند و شاعران برای شرکت در مسابقه، جشنواره‌ها و کسب جایزه شعر می‌سراید که در آن تامل عمیق و لبی ریختگی اصیل شاعرانه و انگیزه‌های ناب عاطفی و شعودی جای خود را به رقابت‌های نازل می‌دهد و به همین دلیل همه این موارد باعث تُنگ مایگی شعر در زمان ما شده و اینها خطراتی است که شعر زمان ما را تهدید می‌کند.
این شاعر و نویسنده لرستانی با بیان اینکه حتی شعر ممکن است درونگرا باشد اما عمیق و شعودی نباشد، گفت: چنین شعری ممکن است عواطف خود شاعر باشد اما اصیل نباشد و نحوه برخورد و مواجهه شاعر با درون، ادراکات و احساسات خودش چندان عمیق و بلیغ نباشد که همه اینها تاثیرگذار است.
شعر قدیم، ترجمان و ناخودآگاه جمعی ماست و خاطره قومی را بازآفرینی می‌کند
روزبه بیان کرد: اینها آفت‌هایی بوده که بر سر شعر امروز است در حالیکه برخی شعرها دچار این آفت‌ها هستند و برخی دیگر دچار نیستند.
وی با بیان اینکه شعر زمان ما جریان‌ها، جوشش‌ها و رویش‌های آسیبی هم دارد و بیش از هر زمان دیگری ضرب و ضربان تاریخ و جامعه و روحیات و عواطف ما و انسان امروز است، تصریح کرد: به همین دلیل مخاطبان با این نوع شعر نیز ارتباط برقرار می کند.
عضو هیات علمی دانشگاه لرستان خاطرنشان کرد: شعر قدیم، ترجمان و ناخودآگاه جمعی ماست و خاطره قومی ما را بازآفرینی می‌کند در حالیکه شعر امروز بازتاب ضربان، تلاطم و تکانه‌های دنیای امروز است عواطف، اندیشه‌ها، آلام و آرمان‌های انسان و مخاطب امروزی با این نوع شعر ارتباط برقرار می‌کند و این امری طبیعی است.
انتهای پیام
نظرات