میرمنصور موذن‌جمشیدی در گفت‌وگو با ایسنا، در رابطه با عوامل خطرناکی که باعث ایجاد سندرم تونل کارپال می‌شود، اظهار کرد: عوامل آناتومیک شکستگی یا دررفتگی مچ دست، یا آرتروزی که شکل استخوان‌های کوچک مچ را تغییر دهد، می‌تواند با تنگ شدن فضای داخلی تونل کارپال، بر عصب مدیان فشار بیاورد. افرادی که تونل کارپال کوچک‌تری دارند، ممکن است بیشتر به این سندرم مبتلا شوند.

وی با بیان اینکه بیماری‌هایی که به عصب آسیب می‌رسانند، برخی بیماری‌های مزمن مانند دیابت و یبماری عصبی، خطر ایجاد آسیب عصبی، از جمله آسیب به عصب مدیان را افزایش می‌دهند، افزود: بیماری‌های التهابی آرتریت روماتوئید و سایر بیماری‌هایی که با التهاب همراه هستند، می‌توانند با تاثیر بر دیواره اطراف تاندون‌های مچ دست، بر عصب مدیان فشار بیاورند.

این پزشک متخصص با بیان اینکه داروها برخی مطالعات ارتباط بین سندرم تونل و استفاده از آناستروزول (Arimidex)، دارویی که برای درمان سرطان سینه استفاده می‌شود را نشان داده‌اند، تصریح کرد: تغییر سطح مایعات بدن احتباس مایعات می‌تواند با افزایش فشار داخلی تونل کارپال، عصب مدیان را تحریک کند که این امر در دوران بارداری و یائسگی شایع است؛ به طور کلی، سندرم تونل کارپال مرتبط با بارداری، پس از پایان یافتن این دوره خود به خود بهتر می‌شود.

متخصص استخوان و مفاصل با بیان اینکه سایر شرایط پزشکی شرایط خاصی مانند یائسگی، اختلالات تیروئیدی، نارسایی کلیه و ورم لنفاوی، می‌توانند شانس ابتلا به سندرم تونل کارپال را افزایش دهند، خاطرنشان کرد: عوامل مرتبط با محیط کار کار کردن با ابزارهای ارتعاشی یا خطوط مونتاژ، نیاز به خم شدن طولانی مدت یا مکرر مچ دست دارد. انجام این کارها به ویژه در محیط سرد، می‌تواند سبب افزایش فشار بر عصب مدیان گردد یا آسیب موجود را بدتر کند.

انتهای پیام