به نقل از مدیکال نت، این درمان بالقوه با کمک ترکیبی از فناوری نانو، شیمی‌درمانی و آنتی‌بادی مونوکلونال در سلول‌های جدا شده و مدل‌های حیوانی موثر است.

گلیوبلاستوما مولتی‌فرم ۶۰ درصد از کل تومورهای مغزی در بزرگسالان را تشکیل می‌دهد. همچنین تهاجمی‌ترین نوع سرطان مغز است و حتی پس از جراحی، پرتودرمانی و شیمی‌درمانی معمولی امکان بقای بیمار به‌ طور متوسط حدود ۱۴ ماه است.

این عامل یکی از دلایل رَگ‌زایی(آنژیوژنز) نیز هست؛ فرآیندی که در آن تومور به سرعت عروق خونی خود را ایجاد می‌کند تا رشد کند.

لئوناردو دی فیلیپو، دانشجو دکترا و محقق دانشکده علوم دارویی در آراکوئوارا، دانشگاه ایالتی سائوپائولو، در این خصوص گفت: مشکل دیگر سد خونی مغزی است که از رسیدن داروها به تومور جلوگیری می‌کند.

برای مقابله با این چالش‌ها دی فیلیپو با محققان همکار در دانشگاه سائوپائولو و ۲ موسسه برزیلی دیگر دانشگاه کامپیناس(UNICAMP) و دانشگاه سائوپائولو(USP) در ریبیرائو پرتو کار کرد تا دوستاکسل، یک داروی شیمی درمانی قوی را با یک داروی حامل لیپید نانوساختار که برای عبور از سد خونی مغزی طراحی شده، ترکیب کند.

وی اظهار کرد: ما فرمولی تهیه کردیم که در آن مواد به‌ صورت پایدار با هم ترکیب شدند.

محققان همچنین حامل را با بواسیزوماب(داروی سرطانی که مانع از رشد و گسترش سلول‌های سرطانی در بدن می‌شود)، یک آنتی‌بادی مونوکلونال که علیه فاکتور رشد اندوتلیال عروقی(VEGF) توسعه یافته و برای سایر کاربردها تایید شده است، جفت کردند.

دی فیلیپو توضیح داد: فاکتور رشد اندوتلیال عروقی، پروتئین سرطانی است که رگ‌زایی را تحریک می‌کند. هدف از این تحقیق ایجاد فرمولاسیونی بود که بتواند به مغز نفوذ کند و یک داروی شیمی‌درمانی برای از بین بردن تومور آزاد کند.

مارلوس چوریلی، استاد دانشگاه سائوپائولو و محقق اصلی این پروژه با حمایت بنیاد تحقیقات سائوپائولو نیز گفت: توسعه این سیستم با این برنامه یک نوآوری محسوب می‌شود.

ارزیابی کیفیت

محققان با ایجاد حامل لیپید نانوساختار با دوستاکسل و بواسیزوماب سعی کردند مطمئن شوند این حامل معیارهای اساسی خاصی را برآورده می‌کند. آزمایش‌های آزمایشگاهی اندازه آن را ۱۲۸ نانومتر نشان دادند که برای غلبه بر سد خونی مغزی به اندازه کافی کوچک است. علاوه بر این امکان گیر افتادن دوستاکسل ۹۰ درصد و راندمان اتصال بواسیزوماب ۶۲ درصد بود.

دی فیلیپو بیان کرد: این اعداد مثبت و برای تضمین غلظت‌های درمانی متناسب کافی است.

مرحله بعدی ارزیابی اثرات این ترکیب بر روی ۲ رده سلولی گلیوبلاستوما و سلول‌های سالم بود. این نانوحامل به تنهایی پنج برابر بیشتر از دوستاکسل سلول‌های سرطانی را بدون تاثیر بر سلول‌های سالم از بین برد. این موضوع به‌ ویژه در برابر U۸۷MG، یک سلول گلیوبلاستوما که فاکتور رشد اندوتلیال عروقی را بیش از حد بیان می‌کند و در برابر A۱۷۲ که فاکتور رشد اندوتلیال عروقی به نسبت کمی بیان می‌کند، موثر بود.

دی فیلیپو می‌گوید: این یافته‌ها نشان می‌دهد نانوحامل ما به‌ طور انتخابی به سلول‌هایی که مقدار زیادی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی را بیان می‌کنند، حمله می‌کند. U۸۷MG و A۱۷۲ دو رده سلولی گلیوبلاستوما هستند.

محققان همچنین دریافتند که داروی بالقوه می‌تواند وارد سلول‌های سرطانی شود و دوستاکسل را به‌ طور مداوم برای حدود ۸۴ ساعت آزاد کند که این موضوع نشان‌دهنده دسترسی طولانی‌مدت به داروی شیمی‌درمانی در اندام موجود زنده است.

نتایج خوب در حیوانات

با استفاده از روش‌های توسعه‌یافته توسط گروه دانشگاه کامپیناس موش‌ها با سلول‌های گلیوما تلقیح شدند گلیوما نوعی سرطان شبیه به گلیوبلاستوما است). پنج روز بعد آن‌ها به ۶ گروه تقسیم شدند؛ درمان با دارونما و دوستاکسل به تنهایی، نانوحامل به تنهایی بدون بواسیزوماب یا دوستاکسل، نانوحامل و بواسیزوماب و بدون دوستاکسل، نانوحامل و دوستاکسل بدون بواسیزوماب، نانوحامل با دوستاکسل و آخرین مورد نانوحامل با دوستاکسل و بواسیزوماب.

پس از ۱۵ روز مشخص شد که چهار گروه اول از درمان سودی نبرده‌اند. در گروه پنج (نانوحامل با دوستاکسل) و گروه ششم(نانوحامل با دوستاکسل و بواسیزوماب) حجم تومور به ترتیب ۴۰ و ۷۰ درصد کاهش یافت.

چوریلی گفت: این‌ها اعداد قابل توجهی برای آزمایش‌هایی از این دست است.

محققان همچنین دریافتند این فرمول در مقایسه با استفاده از دوستاکسل به تنهایی باعث کاهش سطح نشانگرهای زیستی مانند آلبومین و کراتینین نمی‌شود.

دی فیلیپو توضیح داد: این نشان می‌دهد که سمیت تشدید نشده است.

مراحل بعدی

به گفته چوریلی نتایج مثبت اما این اولین آزمایش با حامل لیپید نانوساختار برای این کاربرد خاص بود.

وی گفت: ما باید تحقیقات بیشتری را با استفاده از سلول‌های جدا شده و حیوانات انجام دهیم. اگر نتایج در مورد گلیوبلاستوما مولتی‌فرم خوب باقی بماند، می‌توانیم برای آزمایش‌های بالینی با داوطلبان انسانی پیدا کنیم.

این تحقق بر ظرفیت نانوحامل‌های لیپیدی در درمان سرطان مغز تاکید دارد.

وی افزود: ما می‌توانیم از ترکیبات مختلف با سایر آنتی‌بادی‌های مونوکلونال و داروهای شیمی درمانی علیه سایر انواع سرطان استفاده کنیم. برای تکمیل این تحقیق بدون شک سال‌های زیادی لازم است.

چوریلی در حال بررسی روش‌های مشابه برای درمان عفونت‌ها مانند گاستریت و سایر بیماری‌های ناشی از باکتری هلیکوباکتر پیلوری است که توسط بنیاد تحقیقات سائوپائولو نیز پشتیبانی می‌شود.

نتایج این تحقیق در مجله بین‌المللی داروسازی(International Journal of Pharmaceutics) منتشر شده است.

انتهای پیام