روز بیست و هشتم ماه صفر از غم‌انگیزترین روزهای تاریخ برای اسلام و همه مسلمین جهان در ادوار مختلف تاریخ است. در این روز، جهان شاهد سالگرد رحلت بزرگ‌ترین انسانی است که بشریت به خود دیده است. والاترین پیامبری که از طرف پروردگار به عنوان «رحمت‌ اللعالمین» مبعوث شد. در این روز پر از مصیبت و غم‌انگیز نه تنها زمینیان، بلکه  آسمانیان نیز اشک می‌ریزند و مویه‌کنان نوای یا محمد یا محمد سر می‌دهند.

پیامبری که رسول عشق و رستگاری، نسخه کامل بشریت و اسوه حسنه‌ای است که تمامی رفتار و کردارش بیانگر تعالیم مکتب اسلامی است، پیامبری که زندگانی گهربارش سرشار از معنویت، صفا، عاطفه و مهرورزی بود و در بعد اخلاق و آداب زندگانی فردی ـ معنوی نیز  نمونه کامل انسانی از لحاظ ایمان، تقوی، پرهیزکاری، قناعت، نیکوکاری و نیک‌خلقی، جوانمردی و مردانگی، عنصر گذشت و فداکاری و ... است.

به راستی حضرت محمد (ص) را باید پیامبر مهربانی و رحمت بدانیم. پیغمبری که به همه انسان‌ها و موجودات با دیده‌ رحمت و محبت می‌نگریست و با همه به لطف و بخشش و مهربانی رفتار می‌کرد. خداوند متعال نیز در قرآن ایشان را رحمتی عام و فراگیر معرفی کرده و خطاب به آن حضرت فرموده است که ما تو را نفرستادیم، جز آن که می‌خواستیم رحمتی به جهانیان ارزانی داریم.

پیامبر ما همان‌ کسی است که خوش‌رفتاری او با خانواده‌اش، با یارانش و با کودکان زبانزد بود، حتی با خطاکاران و دشمنانش که او را آزار داده بودند نیز با مهربانی و عطوفت رفتار می‌کرد. پیامبری که فقیران و درویشان را پناه داد و متحد کرد تا در برابر ظلم بایستند و حق و حقوق خودشان را بگیرند. پیامبری که برابری و عدالت را به مردم جهان آموخت تا ثروت و مقام و قومیت و هیچ چیزی، باعث برتری گروهی بر گروه دیگر نشود. پیامبری که به دیگران آموخت خوبی و کار نیک را بدون چشم‌داشت مادی و برای رضای خدا انجام دهند.

خداوند متعال در آیه ۳۳ سوره انفال، وجود نازنین پیامبر (ص) را به عنوان امنیت جامعه عنوان می‌کند، پیامبری که از دیگر نشانه‌های عظمتش می‌توان به  محور و معیار خلقت بودن است اما از نکات قابل تأمل در جامعه امروزی، غفلت مسلمین از شناخت شخصیت و سیره والای پیامبر عظیم‌الشأن اسلام، حضرت محمد (ص) است که این مهجوریت در جوامع مختلف هر کدام به‌گونه‌ای نمایان است.

آخرین لحظات عمر پیامبر اسلام (ص)

روایت است کە در واپسین لحظات عمر پیامبر (ص)، آن زمان کە حال حضرت رو بە وخامت گذاشتە بود و نزدیکان و بستگان بە دور آن حضرت گرد آمدە بودند، حضرت زهرا (س) با چشمانی غمناک نظارە‌گر واپسین دقایق عمر پدر بود. پیامبر از حضرت فاطمە (س) خواست کە آیە «محمد فقط فرستاده خداست و پیش از او، فرستادگان دیگری نیز بودند؛ آیا اگر او بمیرد و یا کشته شود، شما به عقب برمی‏‌گردید» را بخواند.

پیامبر با صدایی کە بە سختی از سینە بیرون می‌آمد، فاطمە (س) را بە نزدیک خود فرا خواند و در گوش او زمزمەای کرد کە فاطمە را گریاند و سپس با زمزمەای دیگر تبسم را بر لبان فاطمە جاری ساخت. زمانی کە مردم علت غم و لبخند فاطمە را جویا شدند بە آنان گفت: پدر فرمودند: در همین درد می‌میرم کە سبب جاری شدن اشک من بود و اما بە من بشارتی داد کە من اولین فرد از اهل‌بیت (ع) هستم کە بە او ملحق خواهم شد و این نویدی خوش برای من بود و لبخند را بر لبانم جاری ساخت.

رسول خدا (ص) در واپسین دقایق عمر خود دوست و برادر خود را طلب کرد، ام سلمە همسر وفادار پیامبر، علی (ع) را فراخواند. پیامبر اکرم (ص) و امام علی (ع) مدت طولانی بە صحبت نشستند، تا زمانی کە حال حضرت رو بە ضعف نهاد و همە گریان و نالان بر بستر پیامبر (ص) اشک ماتم ریختند و لحظە احتضار فرا رسید.

پیامبر (ص) از علی (ع) خواست سرش را بر دامن خود قرار دهد، زیرا امر خدا فرا رسیدە است. در همین حال پیامبر (ص) خطاب بە امیرالمومنین (ع) فرمود: بعد از مرگم تجهیز مرا بر عهدە گیر و بر من نماز بخوان و تا زمانی کە مرا در مرقدم قرار می‌دهی از من جدا مشو و در حالی کە سر در دامان امیرالمومنین (ع) گذاشتە بود، رحلت کرد و عالم خاکی را در غمی جانگداز فرو برد. پس از رحلت پبامبر (ص) هر شب صدای ناله زهرا (س) به گوش مردم مدینه می‌رسید. پس از آن بود که غربت زهرای مرضیه و علی مرتضی آغاز شد.

آخرین پیغمبر الهی، اشرف مخلوقات عالمین حضرت محمد بن عبدالله (ص) پس از ۲۳ سال دعوت و مجاهدت و ابلاغ پیام الهی و پس از فراز و نشیب‌های فراوان در راه انجام رسالت بزرگ خویش، سرانجام در سال یازدهم هجری در روز بیست و هشتم ماه صفر بنا به روایت بیشتر علمای شیعه و دوازدهم ربیع‌الاول بنا به قول اکثر علمای اهل سنت، در سن ۶۳ سالگی پس از ۱۴ روز بیماری و کسالت، رحلت فرمود.

انتهای پیام