سید مهدی رحیمی در گفت و گو با ایسنا گفت: روز ۲۱ آبان ماه هرسال برای علاقه‌مندان به زبان و ادبیات فارسی اهمیت دارد چراکه این روز به نام و یاد پدر شعرنو فارسی، روز بزرگداشت نیما یوشیج نامگذاری شده است به همین مناسبت با اختصار درباره این شاعر نواندیش و نظریه‌پرداز صاحب نظر دو نکته را یادآوری می‌کنم بدین امید که این مختصر حق گزاری اندکی باشد برای یک عمر تلاش‌های خستگی ناپذیر آن شاعر بلندآوازه و سرمشقی برای کسانی که به اعتلای ادبیات فارسی می‌اندیشند و می‌خواهند رسالتی که زمانه بر دوش آن‌ها گذاشته بخوبی به انجام برسانند.

وی اظهار کرد: نیما درنامه‌ای که به خواهرش ناکتا فرستاده و در کتاب "دنیا خانه من" است نقل شده است در ارزشیابی کار شاعران می نویسد: «من کسانی را سراغ دارم که از نصفه قرن نوزدهم تاکنون شعر می‌گویند و شعرهای آن‌ها قبل از خودشان معدوم شده‌اند دسته دیگر را سراغ دارم که به دستیاری اشخاص، شعرشان مشهور است عمر این شهرت هم مطابق با عمر آن اشخاص خواهد بود. ولی شعر خوب مثل طفل زنده بالفعل است. و با فکر ملت رشد می کند، اگرچه در زمان تولد خود مردود واقع شده باشد.»

رحیمی افزود: از این بیان چنین بر می‌آید که نیما نمی‌خواهد جزو دسته اول و دوم باشد برای همین که در سرتاسر عمر هنریش سعی کرده آثاری خلق کند که زنده بالفعل باشند و با فکر ملت رشد کنند ولو این که هنرش در آغاز مردود واقع شده باشد.

دانشیار رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بیرجند در خصوص جذابیت اشعار نیما گفت: به نظر می‌رسد یکی از دلایل جذابیت شعر نیما در همین نگاه نو و پرهیز از کلیشه‌ای سرودن باشد به طوری که دریکی دیگر از نامه‌هایش صراحتا نوشته است«برهم زدن ادبیات قدیم و ساختن نمونه های تازه برای من تفننی دائمی است» دلیل دیگر جذابیت شعرش این است که شعر نیما متعهد است و درنمایه آن تامل آفرین و پیوستگی با زندگی مردم دارد.

وی ادامه داد: نیما معتقد است که شاعر باید چکیده زمان خودش باشد و بتواند ارزش‌ها و ملاک‌های زمان را در شعر خود منعکس سازد و در همین راستا است که با مردم فقیر و رنج‌های آنان همدردی می‌کند و بر نافرجام ماندن جنبش مشروطیت حسرت می‌خورد و جو اختناق و استبداد دوره رضا شاهی را معترضانه در شعرش منعکس می‌کند و با مبارزات مردمی روزگارش خصوصا مبارزات نهضت ملی به رهبری مصدق همراه می‌شود.

رحیمی گفت: نیما مایه اصلی شعر خود را رنج خود می‌داند و معتقد است که هنرمند واقعی باید باید این سرمایه را داشته باشد و صراحتا اعلام می‌کند « من برای رنج خود و رنج دیگران می‌گویم» به نظر می‌رسد به همین دلایل برای بیان این که چرا حاصل کار نیما از آثار شاعران دیگر روزگارش متمایز است کافی است و می تواند بااختصار نشان دهد که چه تغییری در مسیر ادبیات معاصر ایجاد کرده است و چرا شایسته است که او را پدر شعر نو فارسی خطاب کنند.

دانشیار رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بیرجند افزود: نکته دیگر این که نیما این بدایع را که به ادبیات فارسی پیشکش کرده یکسره حاصل تأملات خودش نیست و در این راه از تجربه‌های ادبای ایران و جهان هم بهره برده است، به عبارت دیگر حال و هوای تازه‌ای که نیما به ادبیات معاصر فارسی وارد کرده علاوه بر تأملات شخصی نیما نتیجه آگاهی‌های ادبی او آشنایی به بدعت ها و بدایع استادان هنر و ادبیات ایران و جهان است؛ نیما می گوید: « در دنیا چند نفر تأثیر عجیبی در من بخشیدند اول نظامی،بعد حافظ، بعد دانته، لرمون تواف شاعر روسی و پوشکین. در میان شعرای فرنگستان آن که در من اثر بخشید هوگو در سبک روانی روایت، استفان مالارمه در آنچه از درون حکایت می کند»

انتهای پیام