بهروز مهري همان‌روزها كه دانش‌آموز دبيرستاني بود - سال 1367 - عكاسي را با كلاس‌هاي آزاد منطقه 12 آموزش و پرورش تهران آغاز كرد. شايد همين علاقه انگيزه‌اي براي ورودش به رشته عكاسي دانشكده هنرهاي زيباي دانشكده تهران هم بود. البته توجه او بيشتر معطوف به عكاسي هنري و خلاقه بود. تا سال 71 هما‌ن‌ها را تمرين كرد؛ تا با كاوه گلستان آشنا شد. كاوه گلستان كه به دلايلي اجازه تدريس در دانشگاه را نداشت، مهمترين و اصلي‌ترين استاد وي شد. گلستان به مهري ياد مي‌داد كه هر رسانه چه خواستي دارد و چگونه در برآوردن خواسته‌ها برآيد. سال 1375 هم كاري در همشهري محله براي او پيدا كرد؛ اين كار آغاز فعاليت مطبوعاتي مهري شد. به گزارش خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، بهروز مهري كار دوماهه در روزنامه تهران تايمز را در سابقه‌اش به شمار نمي‌آورد؛ چراكه كوتاه بود و خودش اذعان دارد چيزي به تجربه‌اش اضافه نكرده است. پس از انتخابات رياست جمهوري سال 76 به‌واسطه مجيد سعيدي - عكاس - به روزنامه اخبار رفت، بعد هم اخبار ورزشي، تا جزو آنها كه مشمول تعديل شدند، از اخبار جدا شد و عكاس روزنامه جامعه شد و همزمان مسؤول سرويس عكس روزنامه زن هم بود. با تعطيلي روزنامه زن، كار عكاسي مطبوعاتي داخلي بهروز مهري نيز در سال 77 پايان گرفت. اوايل سال 78 با خبرگزاري فرانسه شروع به كار كرد، كارش رسمي نبود، اما پس از دو سال رسمي شد و تاكنون هم عكاسي اين آژانس خبري در ايران است. جريان‌هاي عكاسي، موقعيت عكاسي خبري داخل و خارج از كشور، حضور موفق عكاسان ايراني در آژانس‌ها و مطبوعات و مسابقات جهاني، بهانه‌اي است كه مي‌تواند آغاز گفت‌وگو با اين جوان عكاس و پركار ايراني باشد. فضاي باز نسبي، عكاسي در مطبوعات در مقايسه با گذشته و حضور عكاسان جوان و تحصيل‌كرده، عكاسي ‌را در مطبوعات ايران جا افتاده كرده و مي‌كند. روندي رو به رشد كه متوقف شدني هم نيست. اين‌ها جمله‌هاي بهروز مهري است. او اين گفته را رد نمي‌كند كه اگر عكس و عكاسي ايراني از مرزها ايران گذشتند، مطرح مي‌شوند؛ اما شرطي مؤكد برآن مي‌گذارد: عكس خوب در دنيا مطرح مي‌شود. هرچند به مقايسه عكاسي ايراني با عكاسي دنيا اعتقاد ندارد؛ اما عكاسان ايراني را جزو بهترين‌هاي منطقه همتراز با لبنان مي‌داند؛ شاهد ادعايش را هم ديدن عكس‌هاي سراسر دنيا عنوان مي‌كند: اگر عكس‌هاي همه جاي دنيا را ببينيد، مي‌فهميد كه همه دارند خوب كار مي‌كنند. او به اين نتيجه رسيده است كه كار عكاسي خبري به صورت تخصصي براي يك آژانس خبري يا خبرگزاري عملي نيست؛ مگر در كشورهايي كه ورزش يا فوتبال دارند، به دليل نياز شديد، به شكلي تخصصي كار مي‌كنند. او اعزام تنها خبرنگار و حذف عكاس از برنامه‌هاي خبري را در خارج از كشور، اتفاقي نامبارك مي‌خواند و مي‌گويد: نمي‌گويم خبرنگار عكس نگيرد، اكنون به خاطر پيشرفت دروبين‌هاي ديجيتال و كيفيت خوبشان، هر خبرنگاري با خود يك دوربين دارد و عكس مي‌گيرد؛ اما در بسياري از موارد كه قرار است خبرنگار و عكاسي به جايي اعزام شوند، نام عكاس است كه حذف مي‌شود، اگر من مسؤول باشم، عكاس را در اولويت قرار مي‌دهم؛ تا خبرنگار. او از بازي‌هاي چين ياد مي‌كند كه حاصل حضور عكاسي مي‌توانست لحظه‌هاي خوبي را همراه داشته باشد، اما در مواردي ديديم كه سهميه عكاس را به دو خبرنگار حتا به اضافه كسي كه معلوم نيست چه كسي است، مي‌دهند و مسؤولي را مي‌فرستند كه نه كار خبر مي‌كند و نه عكس. شايد علت جز اين نيست كه دوستان مي‌خواهند كشورهاي ديگر را هم ببينند. بهروز مهري پتانسيل چشم‌انداز عكاسي ايران را نه در مطبوعات مي‌بيند؛ نه در دوسالانه‌ها. مهري از منتقدان جدي به شيوه‌ اجراي دوسالانه تهران است؛ از مندرجات در فراخوان گرفته تا اطلاع‌رساني و آنچه انتخاب و قطعي از آثار قاب به ديوار نصب شده است. او در مقام مقايسه دوسالانه‌هاي گذشته با اين دور از دوسالانه به ضعف شديد مديريتي دبير و مدير اجرايي هر دوسالانه اشاره كرده و به خبرنگار ايسنا مي‌گويد: بينال‌هاي گذشته كه چندين دور هم با دبيري مجتبي آقايي به صورت بين‌المللي برگزار شد، اجراي خوبي داشت؛ به موضوع داوري‌ها كاري ندارم، آن زمان هم همان‌هايي داوري مي‌كردند كه از دوره‌ دانشجويي به آنها تيم ملي مي‌گفتيم، اما بينال‌ موفق بود، اجرا هم عالي بود. از فرم فراخوان همه چيز كامل و واضح، عنوان و درخواست مي‌شد و تمام تعاريف لازم نوشته شده بود. به واقع برخورد با عكس و عكاسي در موزه بسيار عالي بود. اجراي كار با گلپا - تحصيل‌كرده رشته عكاسي - بود، همه عوامل موظف به پوشيدن دستكش براي تحويل عكس‌ها بودند. اينها اتفاقاتي بود كه شديداً برعكس در اين دور از دوسالانه افتاد و واقعاً متاسفم كه به اين بينال عكس دادم و متاسفم كه عكسم به روي ديوار رفت. حتا در تماسي كه با دبيرخانه داشتم، خانم‌هايي كه آنجا بودند برخوردشان بسيار بد و توهين‌آميز بود. پس از همه اينها، هيچ كس به ما، نه من نه همسرم - فرزانه خادميان - خبر نداد كه عكس ما پذيرفته شده و ضروري است در قطع مناسب نمايشگاهي عكس‌ها را ارايه دهيم. آخر چرا دروغ بگويند، شايد به ادعاي آقاي نامي زنگ زده باشند؛ اما به دوستانشان. نه تعريفشان از عنوان آزاد - خلاق روشن بود و نه انيستاليش‌ها و كامسپت‌چوال‌هايي كه به‌عنوان را كه در بينال عكاسي گنجاندند توجيه منطقي دارد. مهري با طرح اين پرسش كه چرا وقتي در شوراي سياست‌گذاري تصميم گرفته شده عكس‌هاي خشن كه بيشتر هم عكس خبري است، حذف شود، از ابتدا اعلام نشده؟ به رد شدن عكس از عطاالله طاهر كناره در اين دوسالانه كه برگزيده جايزه دوم جهاني وردپرس‌فتو بوده اشاره دارد و مي‌گويد: اگر او يا كسان ديگري بدانند كه قرار نيست اين تيپ عكس‌ها در دوسالانه باشد، عكس ديگري مي‌فرستند. او با گلايه از وضعيت قاب‌هاي روي ديوار گالري خيال عنوان كرد: وقتي صحبت از غيبت از روي ديوار مي‌شود، آقاي نامي با حالتي بسيار زننده و زشت مي‌گويد: شايد قابشان شكسته! اين مسخره كردن عكاس‌ها اصلاً خوب نيست. بهروز مهري مطمئن نيست كه در دوره بعدي دوسالانه شركت ‌كند؛ يا نه؛ حضورش را منوط به داوران مي‌داند. او كه سال‌ها شاگرد كاوه گلستان بوده با تاسف مي‌گويد: به خاطر نوع برخورد با جايزه و حضور داوران غيرعكاس، فيلمساز، معمار و... در اين مسابقه شركت نمي‌كند؛ آنها اگر مي‌خواستند داور يك بينال هنري باشند، انتخابشان عالي بود؛ اما از عكس خبري چه مي‌دانند؟ كم مانده بود كه هنرپيشه‌اي را هم دعوت كنند. انتهاي پيام