عطا طاهركناره را نه مي‌توان ناديده گرفت، نه حذف كرد؛ با 12 سال تجربه عكاسي خبري خبرگزاري فرانسه و روزنامه همشهري، كارهاي بدون جنجال و حاشيه عكاسي كه عكس‌هايش از ميان بيش از 300 عكاس ايراني و خارجي حاضر در محل حادثه بم برنده جايزه وردپرس‌فتو ـ اسكار عكس دنيا - شد. دست كم تك عكس دوقلوها بر شانه پدر را كمتر كسي است كه نديده باشد. به گزارش خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، سال 67 وقتي نوجواني 16 ساله بود، در كنكور سينماي جوان كرج شركت كرد، دوره دوساله فيلمسازي را گذراند، فنون عكاسي را هم آموخت. تا سال 71 چهار فيلم كوتاه ساخت؛ با انتشار روزنامه همشهري به اين روزنامه آمد، پيشتر نه عكاسي خبري كرده بود، نه سابقه مطبوعاتي داشت. 12 سال است با روزنامه همشهري همكاري مي‌كند، و اكنون سردبير سرويس عكس اين روزنامه است. همان روزها كه وارد مطبوعات ايران شد، فعاليت جدي و مستمرش را با خبرگزاري فرانسه نيز آغاز كرد. پرونده مسابقات عكس سال‌هاي 72 تا 74 را كه ورق بزنيم، نام او را در هر مسابقه‌اي مي‌بينيم، اما از آن پس هرگز. تا سال 83 آژانس متبوعش مجموعه‌اي از عكس‌هاي او را به مسابقه جهاني وردپرس فتو فرستاد؛ همان عكس پركار دنيا از زلزله بم، و خودش نيز همان‌ها را به دوسالانه عكس تهران فرستاد. وردپرس‌فتو او را برگزيده دوم جهان شناخت و بزرگترين كالج فتوژورناليست آمريكا - دانشكده ميزوري - هم آن را عكس سال مطبوعاتي معرفي كرد و جايزه داد. اما دوسالانه عكس تهران حتا آنها را به نمايشگاه راه نداد. او مجموعه عكس‌هاي بم را به اعتبار فراخوان اعلام شده به دبيرخانه فرستاده بود؛ اما پس از انتخاب و داوري اعلام شد كه جاي عكس خبري در نمايشگاه دوسالانه نبوده؛ مگر آنكه خلاقانه بوده باشد. او دست كم براي آنكه سوء برداشتي پيش نيايد، سكوت كرده، مي‌گويد: به من مي‌گويند عطا مغرور نشوي، كارت را بكن، سرت پايين باشد. اما به واقع مي‌توان او را ناديده گرفت و حذف كرد؟ گشتي در نمايشگاه دوسالانه به سادگي عكس‌هاي خبري و حتا عكس‌هايي از زلزله بم را به چشم مي‌آورد و اين فرضيه مطرح شده را كه جاي عكس خبري و خشن در نمايشگاه نيست را رد مي‌كرد. عطا طاهركناره هم از كم‌توجهي مسؤولان فرهنگي به هنر در ايران گله دارد: «بينال عكس، جزو نمايشگاه‌هاي معتبر به‌شمار مي‌رود، اين شيوه و گونه‌ي اجرا، تنها گزينه‌اي را براي من و امثال من، باقي مي‌گذارد؛ اين است كه ديگر شركت نكنيم. نه سؤال دارد و نه جواب. نه مغرور مي‌شويم، نه مكدر. اين ضعف غالب عكاسي ماست. هر كسي در لاك خود فرو مي‌رود. گويي نوعي مقابله در ژانرهاي عكس به‌وجود آمده، مقابله موج نو با كهنه، عكس قديم و جديد. يعني اگر نوآوري را در عكاسي ابداعي بدانيم رشد كرده‌ايم؟!» «مي‌گويند عكاسي مطبوعات سفارشي است؛ مثل رنگ‌كاري ساختمان است، كارش با هنرمند نقاش فرق دارد. براي اثبات يكي ديگري را نفي كردن درست نيست. عكس‌هاي مطبوعاتي و خبري به داوري نياز ندارد. مردم هر روز آن را مي‌بينند؛ اما با نمايشگاهي مثل خلاق چقدر ارتباط برقرار مي‌كنند؟ چگونه مي‌توان گفت اين‌ها عكس هست، آنها نيست.» زير تايتل عكس‌هاي او در دنيا نوشته شده: عكاسي از ايران. اما وزير فرهنگ و ارشاد اسلامي هم او را به چهره نمي‌شناسد. اين نكته كه در معرفي برگزيدگان جشنواره مطبوعات مشهود بود، وقتي وزير از وي به عنوان افتخار عكاسي ياد كرد، با به روي صحنه رفتنش، طاهركناره را به‌جا نياورد. انتهاي پيام