آزادگان سرافراز در دوران اسارت و در برخورد با وقايع مختلف،اصطلاحاتي به كار مي‌بردند كه نشاندهنده وضعيت اردوگاه‌ها بود. سرويس فرهنگ و حماسه خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) به نمونه‌هايي از اين اصطلاحات اشاره مي‌كند.

                                                     غسل التماسي

در بعضي اردوگاه‏ها گاهي مسئول حمّام که گماشته عراقيها بود، از حمام رفتن بچّه‏ها جلوگيري مي‏کرد و از آنجا که بعضي بچّه‏ها بايد به حمّام مي‏رفتند، مجبور بودند پيش مسئول حمّام التماس کنند تا بگذارد آنها به حمّام بروند. به همين خاطر اسرا اسم اين نوع غسل را «غسل التماسي» گذاشته بودند.

                                                      غسل نرمشي

در بعضي از اردوگاه‏ها براي استحمام به طور کلّي آب گرم وجود نداشت و در سوز سرما بعضي برادران که براي غسل مراجعه مي‏کردند، پس از شستن نيمي از بدن، در حالي که صداي به هم خوردن دندانهايشان از سرما به گوش همه مي‏رسيد، با مقداري نرمش و بالا و پايين پريدن، گرم مي‏شدند و بعد غسل سمت ديگر بدنشان را انجام مي‏دادند.

                                                      غلام حرامي

«غلام کنگري» از برادران آزاده نوجوان بود که به خاطر سنّ کم، او را به اردوگاه بين‌القفسين برده بودند. او که فرد شجاع، باهوش و زيرکي بود، در مدتي کوتاه توانست با فراگيري زبانهاي عربي، انگليسي و فرانسوي براحتي به اين سه زبان صحبت کند. در اواخر اسارت وقتي غلام را به اردوگاه 17 تکريت تبعيد کردند،به اتفاق آراء به عنوان ارشد آسايشگاه انتخاب شد و علي رغم سنّ کم، توانست بخوبي از عهده مديريت آسايشگاه برآيد. او با اجراي نقشه‏هاي ماهرانه‏اي، به کمک ديگران توانست تغيير و تحوّلات عمده‏اي در ظاهر آسايشگاه ايجاد کند، بطوريکه يک روز صبح وقتي نگهبان عراقي آسايشگاه 5 جهت گرفتن آمار وارد آسايشگاه شد، فکر کرد که اشتباهي آمده است و با ديدن غلام که ارشد آسايشگاه بود، با تعجب و حيرت به عربي پرسيد: اينجا آسايشگاه 5 است؟! و غلام نيز با خنده جواب داد: بله. به خاطر اين قبيل شيرينکاري‏ها، او در بين عراقيها به «غلام حرامي» معروف شده و بارها نيز مورد تشويق حاج آقا ابوترابي قرار گرفته بود.

                                                        فارس اصيل

در يکي از اردوگاه‏ها ملاک و معيار شکنجه کميِ موي سر بود. چون آنها معتقد بودند کسي که موهايش ريخته از فارسهاي اصيل و دشمن درجه يک بعثي‏ها و امّت عرب است!

                                                     فانوس اضطراري

در شب که تاريکي مطلق بر آسايشگاه حاکم مي‏شد، يکي از برادران به وسيله قوطي کمپوت و بند کفش به اصطلاح فانوسي درست کرده بود که اسرا در مواقع اضطراري از قبيل بيماري و غيره از آن استفاده مي‏کردند و به آن «فانوس اضطراري» مي‏گفتند.

                                                           فانيل

هر شش ماه يک بار زيرپيراهنهاي سفيدي بين برادران توزيع مي‏شد که به «فانيل» معروف بود.

                                                       فتواي شيطاني

يکي از افسران عراقي مي‏گفت چون نمي‏شود با لباس و بدن خون‏آلود نماز خواند، بايد اسرا را آنقدر زد تا بدنشان خون آلود شود. ولي برادران بدون توجه به اين چيزها نماز خود را مي‏خواندند.

                                                            فرعون

لقب يکي از سربازان عراقي.

                                                   فرمانده گردن شکسته

رجوع شود به «سروان گردن شکسته».

                                                     فلاّح (کشاورز)

لقبي بود براي سرگرد عزّت احمد يونس که بعد از سروان خليل مسئول اردوگاه رمادي شد و علاق? شديدي به کشاورزي و باغباني داشت و در اردوگاه نيز دستور داده بود اسرا باغچه‏اي درست کنند.

                                                     فلک جماعت

بعد از لو رفتن جريان برگزاري نماز جماعت توسط منافقين بعثي‏ها براي تنبيه دسته‏جمعي، اقدام به ساختن يک فلک بزرگ کردند که اسرا را به صورت پنج نفر پنج نفر به فلک مي‏بستند و شلاق مي‏زدند.

                                                   قاتل مرغان

لقبي بود که به جندي قحطان مسئول عراقي آشپزخانه کمپ 7 داده شده بود. او آدم درشت اندامي نبود ولي خيلي پر خوراک و حريص بود. سهمي? هر هفت هشت نفر يک مرغ کوچک در ماه بود که تعدادي از آنها را همين قحطان برمي‏داشت و مي‏خورد و اين شامل حال خود عراقيها هم مي‏شد. شعري نيز براي او جهت تمسخر درست کرده بودند که: قحطان قحطان قحطان قاتل مرغان قاتل مرغان.

قاطرنا

عراقيها مي‏گفتند «قائدنا صدام حسين»، اسرا در جواب شعار مي‏دادند «قاطرنا صدام حسين».

انتهاي پيام