غلامرضا بروسان گفت: شعر دهه 80 كامل‌تر شده و بازي‌هاي زباني هرچند هنوز در شعر وجود دارند، اما از دهه 70 بسيار كم‌تر شده‌اند. شاعر برگزيده‌ي جايزه‌ي شعر خبرنگاران در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، متذكر شد: شعر دهه 80 باز هم از دهه 70 برگرفته شده و ادامه‌دهنده آن است و مستقل عمل نكرده است. در واقع زيبايي‌اش هم در همين است. اگر چيزي يك اتفاق باشد، مقطعي عمل مي‌كند. او افزود: در دهه 70 اين‌طور شد و اتفاقات به‌صورت مقطعي بود، كه ادامه نيافت. اما شعر دهه 80، ادامه منطقي دهه 70 است. كساني چون حافظ موسوي و رسول يونان در دهه 80 هم توانستند كارهايي بكنند. بروسان همچنين با اشاره به رضا براهني و جرياني كه او در شعر به‌وجود آورد، متذكر شد: رضا براهني صدايي بود كه شعر را به بي‌راهه كشاند. گاهي اتفاقي در شعر مي‌افتد كه مي‌تواند شعر را هلاك كند. در دهه 70 استعدادهاي درخشاني در شعر داشتيم كه به بي‌راهه رفتند و هلاك شدند؛ اما كار ادبيات هم همين است كه عده‌اي بايد شهيد شوند. او با بيان اين‌كه به استفاده از تئوري در شعر اعتقاد ندارد، گفت: در دهه 70 به استفاده از تئوري در شعر تأكيد مي‌شد؛ اما من از تئوري چيزي سردرنمي‌آورم. به‌نظر در هيچ جاي جهان تعريف خاصي از شعر نديديم، كه مثلا شعر بر اساس كدام تئوري گفته شود. بزرگ‌ترين هنر، همان كلمه است، همان معجزه محمد [ص]؛ اين كلمه آن‌قدر وسيع است كه نمي‌توان آن‌را تعريف كرد. احساس مي‌كنم شعرهايي كه پشت تئوري‌ها و اسم خاصي پديد مي‌آيند، شعر نيستند. انتهاي پيام