مصطفي جمشيدي - نامزد بخش ادبيات داستاني جايزه‌ي كتاب سال - گفت: شايد اعلام اسامي داورها كمكي كند تا اين ابهام در معرفي نكردن اثر داستاني برتر رفع شود. جمشيدي درباره‌ي ارزيابي‌اش از برگزيده‌ نداشتن بخش ادبيات داستاني در جايزه‌ي كتاب سال امسال به خبرنگار بخش كتاب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، گفت: سرنوشت جايزه‌هاي ادبي به‌طور كلي در حال تبديل ‌شدن به آن سخن مشهور است كه مي‌گويند تاريخ دوبار تكرار مي‌شود؛ يك‌بار در شكل تراژدي و بار ديگر در آن نوع كمدي. اين نويسنده كه با رمان «‌وقت نيايش ماهي‌ها»‌ درباره‌ي موضوع مهدويت‌ و انتظار نامزد كتاب سال شده بود، اظهار كرد: بيش‌تر از اين‌كه نويسنده به اين جايزه‌ها نياز داشته باشد، اين جايزه‌هاي ادبي هستند كه به نويسنده احتياج دارند. وقتي بنياد يا جايزه‌ي ادبي نويسنده‌اي را كشف مي‌كند، به ادامه، مانايي و اعتبار خودش كمك مي‌كند و بر احترام و شأنيت خود مي‌افزايد. اگر فقط يك ‌سال اين شأنيت به بهانه‌اي خدشه‌دار شود، مثل ناديده انگاشتن افكار عمومي، آن موقع استمرار و پويايي آن جايزه در معرض آسيب و لطمه قرار مي‌گيرد و طبيعي است كه نويسنده هم به دلايل اقتصادي و فرهنگي با توجه به وضعيت حق‌التأليف در اين مملكت صدمه مي‌بيند. او شدت اين آسيب را با توجه به اعلام اسامي نامزدها پيش از برگزاري جايزه بيش‌تر دانست و افزود: بنده مفتخرم كه اولين اثر ادبي را با رويكرد ديني و مقوله‌ي مهدويت و انتظار در شكل روزآمد تكنيكي و داستان‌نويسي امروز ارايه كرده‌ام و با توجه به اين اثر، مي‌گويم ادبيات انقلاب اسلامي و ديني به حمايت نياز دارد؛ چون در هزاره‌ي سوم كه متأسفانه به هزاره‌ي اصالت لذت نام گرفته است، اين كتاب‌ها نياز دارند كه نهادهاي متولي امور فرهنگي توجه ويژه‌اي به‌ آن‌ها داشته باشند و متأسفانه اين مهم صورت نگرفته است. او همچنين گفت: نگاهي كلي به ليست كتاب‌هايي كه امسال در اين جايزه انتخاب شده‌اند، نشان مي‌دهد كه سهم ادبيات ناچيز انگاشته شده است؛ در حالي‌كه مثلا رشته‌ي آبزيان در اين جايزه سهم دارد. «وقت نيايش ماهي‌ها» به شهادت سطورش به جايزه نياز نداشته است؛ چون به قول راوي داستان، عرض اندام كردن در مقابل آن حماسه‌ي بزرگ مهدوي (برپايي عدالت و هنر موعود) با ابزارهاي زميني امكان‌پذير نيست. داستان من آغاز و پاياني ندارد؛ بنابراين گفتن در مقابل اين حماسه به تواضع و خشوع نياز دارد و سرنوشت اين رمان هم چيزي جدا از اين مسأله نيست و من همه‌ي اين‌ها را نيكو مي‌بينم. جمشيدي يادآور شد: اين افتخار را دارم كه بگويم كاري را انجام دادم كه به تفاخر و جايزه نياز ندارد و اگر چنين باشد، چيزي را كه در رمان نوشته‌ام، نقض كرده‌ام و مخاطبان با خواندن اثر اين‌را درمي‌يابند. اما تعجب مي‌كنم از اين‌همه آب و تاب، مصاحبه‌ها و خبرهايي كه تا قبل از برگزاري جايزه درباره‌ي نامزدها منعكس كردند؛ آن موقع با آن همه طول و تفسير و حالا با هيچ انتخاب و برگزيده‌اي. حيرت‌زده‌ام. چرا اين‌همه آب و تاب و بعد هم جايزه ندادن. شايد اعلام اسامي داورها كمكي كند تا اين ابهام رفع شود. درواقع ما را ترغيب مي‌كنند به اين‌كه ما هم برويم به‌جاي نويسندگي شغل داوري بگيريم، كه هم پول مي‌گيرند و هم نام‌شان اعلام نمي‌شود. او در پايان اظهار كرد: از اين سفره‌ي گسترده‌اي كه پهن شده بود، سهم ادبيات ناچيز بود. افتخارم اين است كه هميشه حسيني بوده و خواهم بود و راضي‌ام به اين‌كه از اين سفره ديگران متنعم شدند و راضي به اين عدالت هستم، هر چند كه همچون سال‌هاي قبل آدم خوش‌شانسي نبودم و در اين سال‌ها از سوي نهادها و جايزه‌هاي خصوصي نيز مورد بي‌مهري قرار گرفته‌ام. انتهاي پيام