رضا مهرآفرین در گفت و گو با ایسنا ، افزود: یکی از بهترین روشهای تفسیر داده های باستان شناسی دوران اسلامی، روشی است که به رهیافت تاریخی مرسوم است.

عضو هیات علمی دانشگاه در ادامه بیان کرد: در این روش باستان شناسی داده ها و اطلاعات حاصل از منابع مکتوب تاریخی را که عمدتاً شامل نوشته های برجای مانده از جغرافیا نگاران مسلمان می شوند با منابع باستان شناختی مقایسه نموده و با تدوین نظریات میان مدت از مدارک مکتوب تاریخی و منابع جغرافیایی قدیم به تفسیر و رمز گشایی از منابع باستان شناختی خواهند پرداخت.

مهر آفرین تصریح کرد: شهر باستانی زاهدان کهنه واقع در 27 کیلومتری جنوب شرقی زابل قرار گرفته یعنی جایی که در آن زمان سیستان به عنوان مهد تمدن ایرانی و اسلامی نام گرفته بود.

وی در ادامه گفت: در طول سده های 5 تا 9 هجری قمری مرکزیت سیستان بزرگ یا سیستان فرهنگی را بر عهده داشته است.

به گفته وی متاسفانه هویت واقعی و محتوای تاریخی این شهر مهم اسلامی تا سال 1382 خورشیدی همچنان در هاله ای از ابهام قرار داشت تا آنکه در این سال باستان شناسان موفق شدند با استفاده از روش تفسیر موسوم به رهیافت تاریخی به تمامی پرسش های مربوط به این شهر پاسخ گفته و حقایق تاریخی آن را برای همیشه روشن سازند.

عضو هیات علمی دانشگاه در پایان گفت: آنچه را که باستان شناسان در بررسی های سطحی یا کاوش های علمی کشف می کنند داده های مادی، ساکت، بی حیات و بی حرکتی هستند که به خودی خود حرفی برای گفتن ندارند و به عبارتی دیگر داده های باستانی صرفاً حاوی اطلاعاتی درباره خودشان هستند و نمی توان آنها را فی نفسه مدارک باستانی قلمداد کرد.