فرناز امیراصلانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، اظهار کرد: شخصی که از نوعی احساس خودکم‌بینی و حقارت رنج می‌برد، احساس می‌کند که باید با خوشحال کردن دیگران تایید آن‌ها را به دست آورد و معتقد است که باید نیازهای همه را برآورده سازد. این فرد برای به دست آوردن رضایت دیگران همیشه با آن‌ها موافق است و هیچ مخالفتی ندارد. از این‌رو، حالت چهره‌اش همیشه همراه یک لبخند با لب‌های کشیده است.

این روانشناس ادامه داد: فردی با چنین خصوصیاتی از توجه نشان دادن و بودن با دیگران لذت می‌برد و برای آن‌چه دیگران دوست دارند تلاش زیادی به خرج می‌دهد؛ چراکه هدف او در نهایت راضی کردن دیگران است. این افراد بسیار شهودی عمل کرده و از حالات بدنی و واکنش‌های دیگران، نیازها و علایق آن‌ها را حدس زده و به آن عمل می‌کنند.

وی با تاکید بر این‌که چنین شخصی همیشه نگران مورد تایید واقع شدن از طرف دیگران است و در مجموع فردی کم‌جرات و حساس نسبت به انتقاد به نظر می‌رسد، افزود: افراد خودکم‌بین از انتقاد منقلب و مضطرب می‌شوند و دست و پای خود را گم می‌کنند. علاوه بر این از فرد منتقد به شدت ناراحت و حتی منزجر می‌شوند و سعی می‌کنند که از او فاصله بگیرند. به همین‌خاطر، جلوی شکوفایی خود سد محکمی می‌سازند و در عالم بی‌خبری به سر می‌برند.

امیراصلانی تصریح کرد: در واقع بقای فرد مضطرب مشروط به یک عامل بیرونی است و آن هم تایید دیگران است. طوری که اگر این تایید وجود نداشته باشد فرد به شدت در سطح پایینی از شادابی قرار می‌گیرد و از درون خودخوری می‌کند. چنین فردی در روابط کلامی خود نیز نامطمئن است و حوصله اطرافیان را به شدت سر می‌برد. به همین‌خاطر تلاش خود را برای جلب رضایت اطرافیانش افزایش می‌دهد و متعاقب آن، چاره‌ای جز تنها ماندن و انزواطلبی نمی‌یابد.

این روانشناس خاطرنشان کرد: برای درمان این وضعیت روحی، اولین قدم این است که فرد با کارهای کوچک برای خشنود کردن خود اقدام کند و با زبانی نرم، اشتباهات دیگران را به آن‌ها گوشزد کند. همچنین بهتر است به جای آن‌که خواسته‌های دیگران را حدس بزند از آن‌ها سوال کند تا فقط در صورت تمایل، برای کمک کردن و دلسوزی اقدام کند. چنین فردی در وهله دوم و قبل از این‌که فدا شود باید حتما به یک مشاور مجرب مراجعه کند.

انتهای پیام