فرشته صادقیان در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، با بیان این‌که حدود 5 تا 7 درصد جمعیت جهان به تنگناهراسی مبتلا هستند، اظهار کرد: افرادی که از این اختلال رنج می‌برند، هنگامی که حتی برای چند دقیقه در فضایی تنگ قرار می‌گیرند، با خود می‌اندیشند که هیچ راه فراری ندارند و همین تفکر آن‌ها را هر ثانیه بیشتر مستاصل و کلافه می‌کند. البته بدون شک برای همه ما قرار گرفتن در این شرایط و در حالی که بدن تحت فشار و محدودیت باشد عذاب‌آور و تهدید کننده است ولی افرادی که با اختلال تنگناهراسی دست و پنجه نرم می‌کنند در چنین مواقعی اختیار خود را از دست می‌دهند و ترس و اضطرابی عمیق را تجربه می‌کنند.

این روان‌شناس ادامه داد: افراد مبتلا به تنگناهراسی حتی از تصور گرفتار شدن در شرایط بغرنج نیز به اندازه واقعیت عینی موقعیت دچار ترس و اضطراب می‌شوند و حتی ممکن است اضطراب‌شان بر سراسر زندگی غلبه کند و انجام برخی امور روزمره از جمله استفاده از آسانسور را برای فرد غیر ممکن کند؛ در واقع این ترس غیر منطقی است و چنین افرادی دائم با خود تصور می‌کنند که به هیچ‌عنوان توانایی مقابله با فضاهای تنگ را ندارند. متاسفانه برخی از این افراد حتی نوع مرگ خود را نیز در یک فضای تنگ و تاریک تصور می‌کنند و یقین دارند که یک روز به خاطر گیر افتادن در فضایی تنگ، نفس‌شان بند می‌آید و یا سکته می‌کنند.

وی افزود: در مقابل این افراد، گروه‌هایی نیز دیده می‌شوند که به خوبی شرایط قرار گرفتن در تنگنا و فضاهای محصور را تحمل می‌کنند و از آن جمله می‌توان به گروه‌هایی که در زیردریایی‌ها کار می‌کنند اشاره کرد. شناخت این تفاوت‌ها کمک می‌کند تا متوجه شویم که به چه میزان در برخورد با این شرایط آسیب‌پذیر هستیم؛ در واقع افراد در برخورد با شرایط یکسان متفاوت هستند و ظرفیت‌شان در تحمل افکار و احساسات آزاردهنده متغیر است. البته دلایل بسیاری وجود دارد که افراد با قرار گرفتن در فضاهای بسته اذیت می‌شوند.

صادقیان تصریح کرد: برای مقابله با تنگناهراسی روش‌هایی وجود دارد. مثلا روش «رفتاردرمانی شناختی» به فردی که بارها وضعیت دلهره‌آور را تجربه کرده کمک می‌کند تا این احساس را از خود دور کند. اما شناخت و درمان این مشکل به ویژه در مواردی که به اختلال تبدیل می‌شود و روی کیفیت زندگی تاثیر منفی می‌گذارد ضروری است. این اختلال در صورتی که درمان نشود می‌تواند فعالیت‌های رومره فرد را تحت تاثیر قرار دهد و حتی از نظر روحی نیز مخرب باشد. از همه مهم‌تر، اختلال تنگناهراسی می‌تواند با مرور زمان شدت بیابد و کنترل فرمان‌های ذهنی فرد را به دست بگیرد.

انتهای پیام