مهدی رمضانی که رتبه برتر بخش شعر در بزرگترین رویداد فرهنگی دانشگاهی کشور را به دست آورده، در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، اظهار کرد: به هر حال هر جایزه‌ای در این سطح ممکن است موجب تقویت انگیزه‌های دوستان جوان هنرپژوه باشد.

وی ادامه داد: جشنواره وزارت بهداشت بزرگترین رویداد فرهنگی و هنری دانشگاهی در کشور را شامل می‌شد که اگرچه میزبان و برگزارکننده این جشنواره وزارت بهداشت بود اما کلیه دانشگاه‌های کشور در این جشنواره شرکت داشتند و براساس اعلام آمار دبیر جشنواره 41 هزار اثر هنری در رشته‌های مختلف و از دانشگاه‌های مختلف ایران به این جشنواره ارسال شد.

وی افزود: در بخش ادبی بررسی و داوری آثار در دو مرحله انجام شد که چهره‌‎های سرشناس ادبیات ایران، داوری آثار را برعهده داشتند.

این شاعر جوان گنابادی تصریح کرد: اعضای هیئت داوران در بخش شعر مرحوم افشین یداللهی (مرحله  اول)، افشین علاء، گروس عبدالملکیان، شمس لنگرودی، ناصر فیض و صابر قدیمی بودند.

رمضانی با بیان اینکه سطح کیفی جشنواره در بسیاری از رشته‌ها بالا بود، خاطرنشان کرد: حضور داوران سرشناس و چهره‌های مهم فرهنگی هنری کشور در طول یک هفته مرحله پایانی به کاخ جشنواره و برگزاری نشست‌ها و کارگاه‌های تخصصی با اساتید نام آور خود، نشان دهنده عیار و سطح کیفی جشنواره است.

وی در پاسخ به این سوال که از چه زمانی سرودن شعر را آغاز کرده، عنوان کرد: نخستین تجربه‌های شاعرانه من با نوشتن آغاز نمی‌شود؛ شاید از تحلیل کودکانه به شدت حسی محیط اطرافم و دریافت‌های اولیه از مفاهیم و خیره شدن در زیبایی ها یا تاریکی هایی که زندگیم را گرفته بود شعر در من آغاز شد، بی آن که شعری نوشته و یا خوانده باشم.

این شاعر گنابادی اضافه کرد: افسون آواز کلمات و جاذبه تصویرها و نقش‌ها در ذهنم به زمانی دورتر از فصل آغاز سرودن بر می‌گردد؛ من از نخستین مکاشفه‌های ساده کودکانه در تنهایی و سپس از آنچه در مدرسه آموختم همواره شعریت کلمه روحم را به سمت خود می‌‎کشید.

رمضانی اظهار کرد: نخستین کتاب‌هایی که خواندم این تجربه‌ها را غنی‌تر کرد و شاید پیش از آن در تجربه‌های ساده بصری از محیط پیرامون یا تأمل کودکانه در رفتار اشیاء، پدیده‌ها و زندگی روزمره شعرهای فراوانی اندیشیده باشم و در کلمات لبخند زده‌ام یا گریسته باشم، اما اولین شعری که نوشتم مشخصا در کلاس دوم راهنمایی بود.

رمضانی در خصوص عوامل گرایش خود به شعر نیز با بیان اینکه به این پرسش نمی‌توان پاسخ دقیقی داد، گفت: ذهن شاعر، جهان را ورق می‌زند پیش از آنکه از علت‌ها چیزی آموخته باشد و شاعر می‌آموزد که هر کلمه دارای هزاران نام و با شعر، انسان مجاز است هر اسمی را که می‌خواهد به زبان آورد 

انتهای پیام