رامین بهنا - نوازنده پیانو و آهنگساز - در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به مصوبه شورای شهر تهران مبنی بر این‌که موسسه‌های فرهنگی و هنری دیگر حق فعالیت در املاک مسکونی را ندارند، اظهار کرد: هر بلایی که سر موسیقی می‌آید، سر استودیوها نیز می‌آید. مرتب همه‌چیز گران‌تر می‌شود، مثلا سالن‌های کنسرت که تعداد زیادی از آن‌ها متعلق به شهرداری است مبلغ زیادی برای برگزاری یک شب کنسرت می‌گیرند.

او ادامه داد: برج میلاد تهران که تا سال گذشته برای یک شب اجاره سالن مرکز همایش‌هایش، ۳۰ میلیون تومان می‌گرفت، امسال این مبلغ را به ۴۵ میلیون تومان افزایش داده، اما این ۱۵ میلیون تومان بر چه مبنایی اضافه شده است؟ این اتفاق باعث می‌شود قیمت بلیت‌های کنسرت بیشتر از ۱۰۰ هزار تومان شود و درپی آن، فقط عده خاصی توانایی خریدن بلیت کنسرت را داشته باشند.

بهنا گفت: وقتی حقوق کارمندان برج میلاد از اجاره دادن سالن تامین نمی‌شود، چه لزومی دارداجاره افزایش یابد؟ در این شرایط، روی استودیوها دست گذاشته‌اند! اجرای این مصوبه یعنی بالا رفتن هزینه اجاره استودیو برای گروه‌های موسیقی؛ اما یک موزیسین از کجا باید این هزینه‌ها را تامین کند؟

این آهنگساز بیان کرد: فکر می‌کنم سیاست‌های کلی در حوزه‌های فرهنگی مانند یک «خال» است که به دورش نخ می‌بندند و آن نخ را آنقدر تنگ می‌کنند که خال خشک شود. در واقع، فضای یک مقوله فرهنگی را آن قدر تنگ می‌کنند که همه‌چیز تعطیل یا زیرزمینی شود.

او در ادامه گفت: حدود ۲۰ درصد تولیدات موسیقی ما به‌شکل مجاز و ۸۰ درصد به‌صورت غیرمجاز و اینترنتی پخش می‌شود. این موضوع قابل کنترل نیست. متولیان امر نیز به جای ایجاد جاذبه برای یک هنرمند، دافعه ایجاد می‌کنند.

بهنا با بیان این‌که من پیش از این، یک استودیوی رسمی داشتم، گفت: مشکلاتی که از قبل در این حوزه وجود داشته، هنوز باقی مانده است. برای کیفیت بهتر ضبط موسیقی، باید تجهیزات بهتری تهیه شود و از آنجا که هزینه خریدن آن‌ها به دلار محاسبه می‌شود، گران هستند و فعالیت استودیوداران نیز برای جبران این هزینه‌ها کفایت نمی‌کند. آن‌ها یا باید اجاره هر ساعت ضبط را بیشتر کنند که مشتری‌های خود را از دست می‌دهند یا باید زمان کار خود را افزایش دهند که از کیفیت کارشان کاسته می‌شود.

این نوازنده پیانو با تاکید بر این‌که در حال حاضر باید وزارت ارشاد یک سندیکای قوی در حوزه موسیقی داشته باشد، ادامه داد: در همه جای دنیا، شهرداری‌ها به موسیقی‌دان‌ها یارانه می‌دهند، اما شهرداری تهران به جای این‌که به این صنف کمک کند، راه فعالیت آن‌ها را می‌بندد.

بهنا اظهار کرد: ما در «خانه موسیقی» سندیکا داریم، اما در آنجا به‌جز بیمه، چیزی به ما داده نمی‌شود. وامی نیز به ما تعلق نمی‌گیرد که بتوانیم تجهیزات بهتری برای کارمان تهیه کنیم. در حال حاضر همه موسیقی‌دان‌ها استودیوی شخصی دارند و در آنجا کار خود را ضبط می‌کنند، به‌جز مواردی که ارکسترهای بزرگتر قصد ضبط اثری را داشته باشند.

او با بیان این‌که یکی از مشکلات حوزه موسیقی، تولید و ارائه آثار است، گفت: اکنون موسیقی‌هایی بیشتر تولید و اجرا می‌شوند که به سمت سلیقه مردم گرایش بیشتری دارند. این آثار تقلیدی و به یکدیگر شبیه هستند که به‌شدت از محتوای آن‌ها کاسته شده است؛ اما به این دلیل تولید می‌شوند که مردم این آثار را می‌پسندند و هنگام اجرای آن‌ها سالن کنسرت را پر می‌کنند.

این آهنگساز اضافه کرد: شاید مردم در این زمینه تقصیری ندارند، زیرا همه آثاری را که تولید می‌شوند، نمی‌شنوند.

انتهای پیام