به گزارش ایسنا، پیرو پخش تیزرهای فیلم "خاله قورباغه" از شبکه‌های جم، فرشته طائرپور نویسنده و تهیه کننده این فیلم کودک، یادداشت زیر را منتشر کرد:

با ناامیدی مطلق از همه راه‌های رفته، مرسوم و مفید (البته برای ازما بهتران)، حالا دیگر می خواهم از هر فرصتی، هر موقعیتی، هر ابتکاری برای اطلاع رسانی به بچه ها و خانواده ها استفاده کنم تا برخلاف تمایل برخی جریان‌ها، مردم گروه-گروه مطلع شوند که در این وانفسا، جمعی از بهترین چهره‌های سینمای کودک -که دلواپسان واقعی بچه های ایران زمین هستند- با سه سال کار فشرده، یک فیلم شاد و موزیکال به اسم "خاله قورباغه" برای بچه ها ساخته اند که حالا در سینماهای کشورمان اکران شده است؛ همین!
حالا حتی اگر بلندگو دستی وانتی میوه فروش یا ضایعات جمع کن کوچه مان هم به دستم بیافتد برای اهالی محله جار می‌زنم تا خبردار شوند و بچه‌هایشان را برای تماشای یک فیلم کودک ایرانی به سینما ببرند.
در عصر رسانه، حتما این شیوه از تبلیغ، راه حلی کودکانه به نظر می‌رسد؛ باکی نیست. مگر کار ما اساسا توجه به راه حل‌های کودکانه نیست که در آنها جدال بین حق و ظلم همیشه پابرجاست؟
وقتی برای "خاله قورباغه‌ها" و بچه‌ها، در راه حل‌های رسمی، حکومتی، رسانه‌ای و بزرگسالانه سهمی وجود ندارد، شاید روش‌های کودکانه بتوانند لااقل قصه‌ای برای فرداها بسازند.
حالا کدام قانون، کدام دادگاه، کدام قاضی و کدام منطق می‌خواهد چنگ زدن به چنین چاره‌های از سر ناچاری را برای یک فیلمساز کودک در کشوری اینچنین لبالب از استانداردهای چندگانه، ممنوع کند؟
کدام اراده، سهم امثال مرا در رسانه ملی خودمان کمتر از تولیدات برادرانی رقم می‌زند که حتی در هفدهمین هفته نمایش فیلشان نیز همچنان مشمول حمایت های سخاوتمندانه تبلیغاتی هستند؟
کدام عدالت، امنیت تولید کنندگان فیلم ایرانی را در استفاده از رسانه های جایگزین، کمتر از تولیدکنندگان انواع رب و چیپس و اپلیکشن و...تعیین و تامین می کند؟
هر تهیه کننده ای به تجربه می داند که هیچ روش تبلیغی، به اندازه پخش ٢٠٠٠ تبلیغ مجانی ٢-٣دقیقه‌ای از  کانال های سراسری تلویزیون ملی، تاثیر در موفقیت اکران یک فیلم سینمایی ندارد(به آمار اکران نوروز امسال مراجعه کنید)؛ اما وقتی این موهبت صرفا نصیب برخی از فیلمسازان -و نه همه فیلم‌ها- می شود، چه باید کرد؟
خوشبختانه میزان استقبال بچه ها و خانواده ها از فیلم "خاله قورباغه" به لطف تبلیغات مردمی و البته تابلوهای شهری، هر روز از روز قبل بالاتر می رود، اما بهرحال نمی‌توان نادیده گرفت که محرومیت مطلق از تبلیغات رسانه‌ای در آستانه و شروع اکران، آنهم همزمان با مسابقات جام جهانی، نقطه آغاز حرکت ما را غیرمنصفانه در جایی قرار داد که جبران آن برای هیچکس مقدور نیست؛ و تنها خاصیتش، ارائه تصویر  تمام عیاری شد از جفای هدفمند تلویزیون کشورمان با اغلب تولیدات سینمایی کشورمان!
و لذاست که ما سینماگران نمی فهمیم که "سال حمایت از تولیدات ملی" برای امثال ما، با چه اتفاقاتی قرارست تقویم شود!

انتهای پیام