اسماعیل کرمی‌دهکردی در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به اینکه روستا یک سیستم پیچیده است، گفت: این جوامع به طور معمول با چالش‌هایی روبه‌رو است که شامل نهادها، زیرساخت‌ها، سرمایه‌گذاری، فقر و اشتغال و مالکیت هنجارهای اجتماعی، جمعیت، بهداشت، اعتبارات، سرمایه های اجتماعی، آموزش و پرورش و امنیت غذایی است.

وی ادامه داد: طبق آمارهای جهانی بین سال‌های 1960 تا 2017 تعداد جمعیت از 2 میلیارد به 3.4 میلیارد نفر افزایش یافته است، در حالی که در همین سال‌ها نرخ رشد جمعیت روستایی از 1.8 به 0.15 رسیده است.

دانشیار گروه ترویج، ارتباطات و توسعه روستایی دانشگاه زنجان، افزود: پیش‌بینی می‌شود جمعیت جهان در سال 2050 به تعداد 9 تا 10 میلیارد نفر برسد و این موجب می‌شود تا تقاضای بیشتری از کشاورزی باشد که موجب دو برابر کردن تولید غذا می‌شود.

کرمی‌دهکردی افزود: جمعیت روستایی به نسبت کل جمعیت کاهش یافته است که این میزان از 69 درصد در سال 1956 به 25 درصد در سال 2017 رسیده است که این میزان به شهرهای بزرگ مهاجرت می‌کنند.

این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه کشاورزی در ایران باید قادر به یک و نیم تا دو برابر کردن تولید غذا باشد، اظهار کرد: مواد غذایی باید توسط کشاورزان خرد پا افزایش یابد اما اینکه تا چه حد کشاورزان خرده پا می‌توانند به این سطح تولید برسند، جای سوال دارد.

وی با اشاره به اینکه فعالیت‌های تولیدی و مداخله انسان موجب تخریب محیط زیست و منابع‌ طبیعی شده و این تخریب نیز موجب کاهش بهره‌وری کشاورزی شده است، گفت: افزایش گازهای گلخانه‌ای، تشدید تغییرات اقلیمی، تخریب جنگل‌ها و مراتع، فرسایش خاک و از بین رفتن مواد غذایی خاک و گسترش بیابان‌ها، مدیریت ناپایدار آب، پایین رفتن سطح منابع آب زیرزمینی و آلودگی‌های شیمیایی و ضایعات کشاورزی، از جمله عواملی است که باعث محدودیت بهره‌وری می‌شود.

انتهای پیام