«سید ضیا حسینی» پرستاری است که با ۲۶ سال سابقه خدمت پرستاری در روزهای کرونایی داوطلبانه از طرف بخش مغز بیمارستان شهید رهنمون یزد به خدمت بیماران کرونایی درآمده است، در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، اظهار می‌کند: روزهای اول شیوع کرونا وحشتناک بود به طوری که همه مردم از اسم کرونا ترس داشتند و همین مساله در بیمارستان شهید صدوقی که نیروهای آن به علت فعالیت در زمینه کرونا تا حدود زیادی افسرده و خسته شده بودند، منجر شد تا این بیمارستان به نیروهای انسانی بیشتری نیاز پیدا کند.

وی اضافه می‌کند: دانشگاه اعلام کرد که ۱۰ درصد از نیروهای سایر بیمارستان‌ها در این زمینه پیشتیانی کنند لذا بیمارستان شهید رهنمون هم تعدادی از نیروهاش رو آماده کرد تا برای کمک بیمارستان شهید صدوقی اعزام شوند ولی من و تعدادی از دوستانم تصمیم گرفتیم تا به صورت داوطلبانه به بیمارستان شهید صدوقی برویم.

وی با بیان این که خوشبختانه در ایام اخیر اوضاع بهتر شده و تعدادی از بخش‌های کرونایی هم تعطیل شدند، می‌گوید: همسرم نیز در تمام طول مدت از ابتدای شیوع کرونا در بیمارستان افشار در زمینه خدمت به بیماران کرونایی فعالیت دارد و با وجود این که دو فرزند دختر و پسر داریم ولی با علاقه در این روزها به بیماران خدمت می‌کنیم.

حسینی با بیان این که مشاهده انواع بیماری‌ها در بدترین شرایط بیماران ومراجعه کنندگان در طول دوران خدمتش باعث شده تا ترسی از کرونا نداشته باشد، تاکید می‌کند: پرستاری عشق و هدفمان بود و با دعای مردم تاکنون در این زمینه موفق بوده‌ایم.

وی که در این روزها دغدغه مردم‌داری و رفع مشکلات مردم را دارد، می‌گوید: ما در این روزها می‌توانیم به مردم خدمت کنیم و در این اوضاع قدمی برداریم تا ترس‌ها کمتر شود و دغدغه‌های مردم رفع شود لذا در این رابطه از فعالیتمان رضایت داریم.

این پرستار یزدی به افسردگی شدید برخی نیروهای کم سابقه و تازه کار پرستار اشاره می‌کند و می‌گوید: برخی نیروهای کم سابقه و تازه وارد به شدت در این مدت دچار افسردگی شده بودند اما نیروهایی با سابقه‌های بیشتر، مقاوم‌تر بودند ولی در عین حال و با این که شرایط ناگواری را در بخش تروما تجربه کرده بودم، مشاهده بیماران فوت شده کورنایی بدترین تجربه زندگی‌ام در دوران پرستاری بوده است.

وی اضافه می‌کند: بیماران فوت شده که جسدشان را برای انتقال آماده می‌کردند، بسیار تاثیرگذار و بد بود و همین مسئله منجر به افسردگی من نیز شد که وصف آن شرایط قابل تعریف نیست به طوری  که این صحنه‌های دردآور همواره در مقابل چشمانم ترسیم می‌شود و گاهی مشاهده مجدد این تجربیات عذاب‌آور است با این که نمی‌توانستیم کار دیگری کنیم.

حسینی با بیان این که هیچ انگیزه‌ای جز خدمت در این شرایط نمیتوانست منجر به تداوم فعالیت پرستاران شود، می‌گوید: واقعاً انگیزه این قشر خدمت است و همه پرستاران در این روزها با این هدف فعالیت می‌کنند و هر نوع کمک خیران و مردم می‌تواند انگیزه‌بخش باشد چرا که همیشه فکر می‌کردم، حداقل باورهایمان را در جامعه از دست داده‌ایم اما با آمدن کرونا، مشارکت مردم و کمک‌هایی که شاهد آن بودم، متوجه شدم که هنوز باورهایمان زنده است و مردم کشورمان در بدترین شرایط هم در کنار هم هستند.

وی به نقش پرستاران در بخش درمان اشاره و خاطرنشان می‌کند: بیماران کرونایی به انرژی مثبت نیاز دارند و پرستاران نقش مهمی در روحیه دادن به آنها دارند چرا که هر بیماری که بستری می‌شود تنها پایان کار و مرگ را می‌بیند، گویا هر فردی برچسب کرونا می‌خورد، قرار است زنده نماند، لذا نیاز شدیدی به روحیه دادن داشتند و با کمک پرستاران می‌توانند بر شدت اضطراب و انرژی‌های منفی غلبه کنند.

حسینی با بیان این که به علت مشکلاتی که برای وی به وجود آمده است باید چند روزی را در خانه بماند، عنوان می‌کند: هر چند می‌خواستم دوباره به بیمارستان بروم اما به علت فعالیت در بخش کرونا و برای بازگشتن به بیمارستان شهید رهنمون باید در خانه بمانم اما در نهایت تنها خوشایند روزهای کرونایی برای من همدلی شکل گرفته بین مردم بود.

انتهای پیام