کرونا در حال طغیان است و زندگی مردم را تحت تاثیر قرار داده، بسیاری از مردم از کارشان بیکار شده‌اند و مسئولان نیز به صورت قطره‌چکانی در حال کمک هستند، بسیاری از پروژه‌های عمرانی و ساختمانی دولتی و خصوصی تعطیل شدند و کارگران بسیاری طی این مدت شغل خود را از دست دادند.

با وجود آنکه مسئولان برای جبران بخشی از صدمات وارد شده به جامعه تصمیمات اقتصادی گرفت، اما بررسی‌ها نشان می‌دهد بیشتر کارگران که حقوق روزمزد هم می‌گیرند از این تصمیمات کمتر بهره برده‌اند در واقع علاوه بر ویروس کرونا، افزایش تورم و گرانی کالاها مشکلات آن ها را دوچندان کرده است.

دو فرزند دارم اما توانم رو به افول است

رجبعلی ۴۸ ساله کارگر روزمزد مازندرانی به ایسنا می‌گوید که حدود ۲۵ سال است که به صورت روزمزد کارگری می‌کنم و دو فرزند دختر و پسر دارم.

وی با بیان اینکه دخترم متاهل و پسرم مجرد است به این نکته اشاره کرد که، چند سال پیش، دخترم ازدواج کرد و با سختی فراوان، در حال پرداخت اقساط جهیزیه‌ عروس هستم و پسرم نیز پس از خدمت سربازی بیکار است.

این کارگر روزمزد مازندرانی با اشاره به اینکه به غیر از کارگری روزمزد، منبع درآمد دیگری ندارم، تصریح کرد که سن و سالی از ما گذشته اما با این وضعیت فعلی حداکثر ۱۰ سال دیگر بتوانم دوام بیاورم و توان زیادی نخواهم داشت، بنابراین از مسئولان درخواست داریم که فکری به حال کار فرزندان‌مان کنند.

عکس تزئینی است

مستاجر نیستم اما هر روز باید کارگری کنم

بهمن ۵۳ ساله کارگر دیگر مازندرانی که حدود ۳۰ سال در کارگری روزمزد سابقه کار دارد در خصوص وضعیت معیشت خود می گوید که مستاجر نیستم اما هر روز کیسه‌ لباسی دستمان است تا یک لقمه نان حلالی برای زن و بچه هایمان تهیه کنیم؛ کارمان به گونه ای است که اگر یک روز کار نکنیم چیزی نداریم؛ آن هم یک روز کار گیر می آید و یک روز گیر نمی آید.

وی با اشاره به اینکه سه فرزند دارم که یکی از آن ها ازدواج کرده است، گفت: دو فرزند دیگر من نیز دارای مدرک فوق لیسانس هستند و کاری ندارند و تمام خرج آنها بر دوش من است.

این کارگر با اشاره به ازدواج نکردن فرزندانش تصریح می کند که، فرزندانم شغلی ندارند که بخواهند ازدواج کنند، من هم توان آن را ندارم که بخواهند برای ازدواج از سوی من حمایت مالی شوند.

وی افزود: با اینکه در فصل تابستان قرار داریم اکثر همکاران ما به علت نبود کار، دست خالی به خانه بر می گردند، البته خواسته ما از مسئولین ذیربط این است یک برنامه‌ای را برای معیشت کارگران در نظر بگیرند چرا که کارگران هم عضوی از جامعه هستند.

فقط یک روز در هفته کار می‌کنیم

کاظم ۵۰ ساله که ۲۵ سابقه کار در کارگری روزمره دارد اظهار می کند که شغل ما به گونه ای است که یک روز در هفته کار می گیریم و بقیه روزها کار گیرمان نمی‌آید.

وی تاکید کرد: باور کنید با این شرایط فعلی معیشت ما به سختی پیش می رود، تا الان مستاجر بودم اما با هزاران بدبختی برای ساخت منزلم از یک بانکی تسهیلاتی دریافت کردم که با سود ۲۲ درصد باید آن را پس بدهم، با این تورم و گرانی درآمد ناچیزی که دارم حتی یک کیلو میوه برای خانواده خود نمی توانم بخرم چراکه باید با همین درآمد آبروی خود را حفظ کنم، بنابراین انتظاراتمان از مسئولان رده بالا این است که یک تصمیم مناسبی را برای ما اتخاذ کنند.

بیکارم، بیمه نیستم و بیمه بیکاری دریافت نمی‌کنم

یک کارگر فریدونکناری، به ایسنا گفت که، دو هفته‌ای می‌شود که به سر کار نرفته‌ام و به خاطر اینکه بیمه هم نیستم، بیمه بیکاری دریافت نمی‌کنم، کارفرما نیز پس از فعالیت پول مناسبی به کارگر نمی‌دهد و همه این عوامل سبب شده تا زندگی برای‌مان به سختی در جریان باشد.

وی با اشاره به اینکه، به دلیل خرید برخی اقلام مورد نیاز منزل در ماه‌های گذشته، از چک استفاده کرده است، به این نکته اشاره کرد که، تقریبا تمامی چک‌هایم برگشت خورده و چاره‌ای برای رفع اثر آن ندارم.

عکس تزئینی است

به گزارش ایسنا، این سخنان در حالی مطرح می‌شود که فعالان کارگری معتقدند با توجه به اینکه شناسایی این دسته از کارگران با همکاری شهرداری‌ها امکانپذیر است، دولت می‌تواند از طریق اختصاص بسته‌های معیشتی یا واریز وجوه نقدی به حسابهای یارانه‌هایشان آنها را در دوران کرونا حمایت کند.

شهرداری‌ها به کمک بیایند

کارگران ساختمانی، کارگران خدماتی و نظافتچی جزو کارگران روزمزد و فصلی هستند، اگرچه از ماهها قبل بحث ساخت و ساز و کارهای ساختمانی خیلی مطلوب نبود ولی با شیوع کرونا عمده پروژه‌های عمرانی هم متوقف شد و بیشتر کارگران ساختمانی از این نظر آسیب دیدند.

پیش از این فتح‌الله بیات رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانی تصریح کرده بود که، با توجه به شرایط پیش آمده امکان اینکه کارگران روزمزد مشغول کار شوند یا درآمد مکفی داشته باشند به حداقل رسیده و در این شرایط وظیفه حاکمیت و دولت است که با کمک شهرداری‌ آنها را شناسایی و در بحث بیمه و معیشت آنها ورود کند.

بیات درباره نحوه شناسایی کارگران روزمزد و فصلی اظهار کرده که، این کارگران قابل شناسایی هستند و دولت می‌تواند از طریق انجمن‌های صنفی یا بررسی لیست بیمه‌های تامین اجتماعی آنها را شناسایی و حمایت کند. مثلا کارگران ساختمانی انجمن صنفی دارند یا کارگران خدماتی عضو انجمن صنفی شرکتهای خدماتی هستند اما بخش اعظمی از کارگران روزمزد عضو هیچ انجمن و گروهی نیستند و شناسایی آنها کمی سخت است. این گروه از کارگران از نظر معیشتی و اقتصادی در وضعیت بدی قرار دارند و سر چهارراهها و میادین به انتظار کار می نشینند.

وی ادامه داد که، با توجه به اینکه کارگران روزمزد و فصلی از نظم و سازماندهی خاصی در بحث درآمد و معیشت برخوردار نیستند و تحت پوشش بیمه یا انجمن صنفی قرار ندارند، دولت باید با همکاری ارگانهایی مثل شهرداری آنها را شناسایی کند و کمکهای بیشتری به این قشر اختصاص بدهد. همچنین لازم است شهرداری‌ها، محل و جایگاهی را برای فعالیت کارگران فصلی و روزمزد تعریف کنند.

انتهای پیام