به گزارش ایسنا به نقل از روابط عمومی رادیو نمایش، اکبری در این زمینه عنوان کرد: آتشنشان یکی از نقش هایی بود که از کودکی به آن علاقه داشتم و وقتی ماشین های آتش نشانی از خیابان رد می شدند ما پشت سر آنها می دویدیم غافل از اینکه آنها به سراغ خطر و کمک می روند.

وی افزود: آن زمان، ما بیشتر جذب شکل و شمایل یک آتشنشان و فرم ماشین آنها می شدیم تا اینکه برای خود من موقعیتی پیش آمد تا در مجموعه و تشکیلات پی در پی و با کارگردان های متفاوت کار کنم و در فضای آتشنشان ها قرار بگیرم.

و عبدالرضا اکبری در پاسخ به این پرسش که روزی که این نقش به شما پیشنهاد شد چه حسی داشتید و چقدر سعی کردید که به واقعیت نزدیک شوید تا باورپذیر باشد؟ گفت: شغلی که آتش نشان ها دارند واقعا شغل سختی است و پذیرفتن آن نیز به مراتب سخت تر. روزی که ما وارد ایستگاه های مختلف آتش نشانی شدیم از نزدیک شاهد بودیم که چقدر سخت گیری می شود تا اینکه یک نفر جذب این شغل بشود و باید از نظر روحی و جسمی آمادگی کامل را داشته باشد. گزینش در آتش نشانی بسیار سخت است و خیلی ها همان اول مردود می شوند. آتش نشانها باید واقعا آدم های جسور، شجاع، نترس و از نظر جسمانی ورزیده باشند و از خودگذشته است.

این بازیگر گفت: یک آتشنشان جانش را به خطر می اندازد و به آب و آتش می زند تا یک انسان را نجات بدهد و این بزرگترین کاری است که یک انسان می تواند در مقابل هم نوعش انجام بدهد، در حقیقت یک اکتی پشت این کاراکترهاست که این بیشتر برای من جذاب بود و می دانستم باید خودم را در این نقش آزمایش کنم.

اکبری در پایان به این سوال که آیا خاطره ای از دوران ایفای این نقش پر فراز و نشیب دارد، گفت: ما آنقدر در ایستگاه های مختلف با آتشنشان ها بودیم که انگار این لباس جزوی از وجودمان شده بود و خود را یکی از اعضای این مجموعه و تشکیلات می دانستیم و باور کرده بودیم به طوری که بچه های آتش نشان مرا عنایت صدا می زدند و باور کرده بودند، به خاطر می آورم زمانی که این پروژه تمام شده بود، در خیابان بودم که ماشین آتش نشانی رد شد و بچه ها تا چشمشان به من افتاد سرعتشان را  کم کردند و گفتند بپر بالا برویم؛ یعنی واقعا فکر کرده بودند من هم باید بروم.

انتهای پیام