۴۶۶ میلیون کم شنوای غیرفعال در دنیا زندگی می‌کنند که ۶.۱ درصد از جمعیت جهان را شامل می‌شوند. در این میان ۴۳۲ میلیون و حدود ۹۳ درصد از این افراد بزرگسال هستند که ۲۴۲ میلیون مرد و ۱۹۰ میلیون را زن شامل می شود و ۳۴  میلیون نفر معادل ۷ درصد این رقم را کودکان تشکیل می دهند.

سازمان جهانی بهداشت تخمین می زند که تقریباً یک سوم افراد بالای ۶۵ سال تحت تأثیر ناتوانی شنوایی قرار می‌گیرند و تا زمانی که اقدامی انجام نشود، احتمالاً طی سال‌های آینده تعداد افرادی که دچار کم شنوایی هستند، بیشتر و ناتوانی ناشی از شنوایی در دنیا افزایش می یابد. پیش بینی‌ها نشان می‌دهد که این تعداد ممکن است تا سال ۲۰۳۰ به ۶۳۰ میلیون نفر برسد و تا سال ۲۰۵۰ بیش از ۹۰۰ میلیون نفر در دنیا درگیر مشکلات شنوایی شوند.

کاهش شنوایی ممکن است به دلایل ژنتیکی، عوارض هنگام تولد، برخی بیماری‌های عفونی، عفونت‌های مزمن گوش، استفاده از داروهای خاص، قرار گرفتن در معرض سر و صدای زیاد و افزایش سن ایجاد شود.

در حالیکه ۱.۱ میلیارد جوان (بین ۱۲ تا ۳۵ سال) به دلیل قرار گرفتن در معرض سر و صدا در محیط‌های تفریحی در معرض خطر کم‌شنوایی قرار دارند، محققان معتقدند که ۶۰ درصد کاهش شنوایی در کودکان قابل پیشگیری است. کاهش شنوایی سالانه ۷۵۰ میلیارد دلار هزینه برای کشورها ایجاد می کند و در این میان مداخلات برای جلوگیری، شناسایی و رسیدگی به کاهش شنوایی مقرون به صرفه تر است که می‌تواند منافع زیادی را برای افراد و جوامع به همراه داشته باشد.

افراد کم‌شنوا می‌توانند از شناسایی زودهنگام بهره‌مند شوند و با استفاده از سمعک، کاشت حلزون و سایر وسایل کمکی همچون زیرنویس و زبان اشاره و سایر اشکال حمایت آموزشی و اجتماعی دچار ناتوانی نشوند.

کمبود سمعک در دنیا بحران ناتوانی شنوایی

تخمین‌های فعلی حاکی از فاصله ۸۳ درصدی در نیاز و استفاده از سمعک است، یعنی تنها ۱۷ درصد از کسانی که می‌توانند از سمعک بهره‌مند شوند، از آن استفاده می‌کنند. تولید جهانی سمعک کمتر از ۱۰ درصد نیاز جهانی و کمتر از ۳ درصد نیاز کشورهای در حال توسعه را برآورده می‌کند. دسترسی نداشتن به خدمات برای نصب و نگهداری این دستگاه‌ها و کمبود باتری نیز از موانع بسیاری از تنظیمات کم درآمد است و این درحالی است که ساخت سمعک مناسب و مقرون به صرفه و کاشت حلزون و ارائه خدمات پیگیری قابل دسترسی در تمام نقاط جهان به نفع بسیاری از افراد کم شنوا خواهد بود.

به گزارش ایسنا، از کار افتادگی کم‌شنوایی به کاهش شنوایی بیشتر از ۴۰ دسی بل (dB) در بزرگسالان و کاهش شنوایی بیشتر از ۳۰ dB در کودکان اشاره دارد. کاهش شنوایی ممکن است خفیف، متوسط​​، شدید یا عمیق باشد. این مشکل می‌تواند بر روی یک گوش یا هر دو گوش تأثیر بگذارد و منجر به مشکل در شنیدن گفتار مکالمه یا صداهای بلند می‌شود.

بیشتر افرادی که معلولیت کم‌شنوایی دارند در کشورهای کم درآمد و متوسط ​​زندگی می‌کنند و شیوع بیشتر در گروه سنی بالای ۶۵ سال در جنوب آسیا، اقیانوسیه و جنوب صحرای آفریقا است. افراد ناشنوا عمدتاً کم‌شنوایی عمیقی دارند که آنها اغلب از زبان اشاره برای برقراری ارتباط استفاده می‌کنند.

دلایل کاهش شنوایی و ناشنوایی می‌تواند مادرزادی یا اکتسابی باشد. دلایل مادرزادی ممکن است، منجر به کم‌شنوایی در همان زمان تولد شود. کاهش شنوایی می‌تواند به دلیل عوامل ژنتیکی ارثی و غیر ارثی یا عوارض خاصی در دوران بارداری و زایمان از جمله؛ سرخچه مادر، سفلیس یا برخی دیگر از عفونت‌ها در دوران بارداری، وزن کم هنگام تولد، خفگی هنگام تولد (کمبود اکسیژن در زمان تولد)، استفاده نامناسب از داروهای خاص در دوران بارداری، زردی شدید در دوره نوزادی که می‌تواند به عصب شنوایی در نوزاد تازه متولد شده، آسیب برساند ایجاد شود و دلایل اکتسابی ممکن است در هر سنی منجر به کاهش شنوایی شود.

بیماریهای عفونی از جمله مننژیت، سرخک و اوریون، عفونت‌های مزمن گوش، جمع شدن مایعات در گوش (اوتیت میانی)، استفاده از برخی داروها مانند داروهای مورد استفاده در درمان عفونت نوزادان، مالاریا، سل مقاوم به دارو و سرطان‌ها، آسیب به سر یا گوش، سر و صدای بیش از حد، از جمله سر و صدای شغلی مانند ماشین آلات و انفجارها، قرار گرفتن در معرض صداهای بلند مانند استفاده از دستگاه‌های صوتی شخصی برای مدت زمان طولانی و حضور منظم در کنسرت‌ها، کلوپ‌های شبانه و رویدادهای ورزشی، پیری، به ویژه به دلیل تخریب سلول‌های حسی  و موم یا اجسام خارجی که مجرای گوش را مسدود می‌کنند از علل اکتسابی کم شنوایی است. در میان کودکان  اوتیت میانی مزمن یکی از دلایل عمده کاهش شنوایی است.

مشکلات ناتوانی کم‌شنوایی و ناشنوایی

یکی از اصلی ترین تأثیرات کاهش شنوایی، توانایی فرد در برقراری ارتباط با دیگران است. رشد زبان گفتاری اغلب در کودکانی که دچار کم‌شنوایی نشده اند به تأخیر می افتد و مشکلاتی برای کودک به همراه خواهد داشت. کاهش شنوایی و بیماری‌های گوش غیررسمی مانند؛ اوتیت‌ میانی می‌تواند تأثیر نامطلوبی بر عملکرد تحصیلی کودکان بگذارد. کنار گذاشتن از ارتباط می‌تواند تأثیر بسزایی در زندگی روزمره داشته باشد، به ویژه در افراد مسن با کم‌شنوایی، احساس تنهایی، انزوا و ناامیدی ایجاد می‌شود.

در کشورهای در حال توسعه، کودکان کم‌شنوا و ناشنوا به ندرت تحصیل می کنند. بزرگسالان مبتلا به کم‌شنوایی نیز نرخ بیکاری بسیار بالاتری دارند. در میان افرادی که شاغل هستند، درصد بالاتری از افراد با کم‌شنوایی در مقایسه با نیروی کار عمومی در رده های پایین شغلی قرار دارند. 

چگونه جلوی ناتوانی شنوایی را بگیریم؟

برخی استراتژی‌های ساده برای جلوگیری از کاهش شنوایی عبارتند؛ از ایمن سازی کودکان در برابر بیماری‌های دوران کودکی، از جمله سرخک، مننژیت، سرخچه و اوریون، ایمن سازی دختران و نوجوانان در سن باروری در برابر سرخچه قبل از بارداری، جلوگیری از عفونت‌های ویروس در مادران باردار از طریق بهداشت خوب، غربالگری و درمان سیفلیس و سایر عفونت‌ها در زنان باردار، تقویت برنامه‌های بهداشت مادر و کودک، از جمله ارتقا زایمان ایمن، پیروی از روش‌های مراقبت از گوش سالم، کاهش قرار گرفتن در معرض صداهای بلند (اعم از شغلی و تفریحی) با افزایش آگاهی در مورد خطرات، تدوین و اجرای قانون مربوطه و تشویق افراد به استفاده از وسایل حفاظت شخصی مانند شاخه گوش و هدفون برای کاهش صدا، غربالگری کودکان برای اوتیت میانی و به دنبال آن مداخلات پزشکی یا جراحی مناسب، اجتناب از استفاده از داروهای خاص که ممکن است برای شنوایی مضر باشد، مگر اینکه توسط پزشک واجد شرایط تجویز و کنترل شود.

افرادی که دچار کم‌شنوایی می‌شوند، می‌توانند از طریق توسعه مهارت‌های لب‌خوانی، استفاده از متن نوشتاری یا چاپی و زبان اشاره ارتباط برقرار کنند. آموزش به زبان اشاره به کودکان کم‌شنوا کمک می‌کند. شناخت رسمی زبان اشاره ملی و افزایش در دسترس بودن مفسران زبان اشاره اقدامات مهمی برای بهبود دسترسی به خدمات زبان اشاره است. تشویق سازمان‌ها، والدین و گروه‌های پشتیبانی خانواده و تقویت قوانین مربوط به حقوق بشر نیز می‌تواند به اطمینان از شمول بهتر افراد کم‌شنوا کمک کند.

در مجموع، ناشنوایان از بیش از ۳۰۰ زبان اشاره مختلف استفاده می‌کنند. زبان‌های اشاره زبان‌های طبیعی هستند و از لحاظ ساختاری از زبان‌های گفتاری متمایز هستند. همچنین یک زبان اشاره بین المللی وجود دارد که افراد ناشنوا در جلسات بین المللی و به طور غیر رسمی هنگام مسافرت و معاشرت از آن استفاده می‌کنند. 

کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت استفاده از زبان اشاره را به رسمیت می‌شناسد و آن را ارتقا می بخشد. روشن است که زبان اشاره از لحاظ وضعیت با زبانهای گفتاری برابر است و کشورها را موظف می‌کند، یادگیری زبان اشاره را تسهیل کنند و هویت زبانی جامعه ناشنوایان را ارتقا دهند.

انتهای پیام