احمد وکیلی، هنرمند پیشکسوت هنر چاپ دستی و دبیر این بخش در جشنواره سیزدهم تجسمی فجر، در گفت‌وگویی با ایسنا درباره تاثیر کرونا بر میزان رونق جشنواره امسال، اظهار کرد: بزرگ‌ترین مشکل این است که «هنر» که همه ما را دور خودش جمع می‌کند، دست دوم شده است و دیگر در اولویت نیست؛ این درحالی است که از همین فستیوال‌ها، استعدادهای جوان پیدا می‌شوند. به عنوان مثال هنرمندی که امسال در کارگاه چاپ‌دستی جشنواره آموزش می‌دهد، چند سال پیش در فستیوال دیگری به واسطه کارگاه من برای اولین بار با این هنر آشنا شد و الان به عنوان استاد به جشنواره فجر دعوت شده است.

او ادامه داد: مشکل اساسی این است که جامعه تجسمی همانند تمام جوامع دیگر خودی و غیرخودی می‌کند و هنر را کنار می‌گذارد؛ این در حالی است که همه ما باید کمک کنیم و جریان سالمی راه بیاندازیم تا هنر برجسته شود. این نکته را هم باید در نظر داشت که آمار هم دشمن این جریان است. برای آمار دادن مجبور هستند افرادی را بیاورند تا بگویند قبلا اینقدر بوده و الان اینقدر شده است! اما در واقع مهم این است، جشنواره باید به گونه‌ای باشد که نتوان از شلوغی حتی یک سوزن در آن انداخته شود.

این استاد پیشکسوت هنر چاپ‌دستی با اشاره به جریان‌های حاشیه‌ای در دنیای هنر، خاطرنشان کرد: چگونه می‌شود که به دنبال طرح یک ادعا درباره یک هنرمند ۸۳ ساله،  همه ارزش‌ها کنار گذاشته می‌شود و عده زیادی به این جریان می‌پیوند تا خودی یا غیرخودی بودنشان را نشان دهند و در این میان هم هیچ اهمیتی به هنر داده نمی‌شود. 

وکیلی با اشاره به کارگاه‌های چاپ‌دستی در این دوره از جشنواره تجسمی فجر، بیان کرد: در این پروژه اگر کسی واقعا عاشقانه و داوطلبانه شرکت می‌کرد، می‌توانستم لیسانس چاپ دستی به او بدهم. من اینجا تمام تکنیک‌های مهم را آموزش می‌دهم، اما دنبال کسانی هستم که بخواهند واقعا یاد بگیرند! این درحالی است که همین جریان خودی و غیرخودی باعث می‌شود که برخی از حضور در این کارگاه‌ها پرهیز کنند. 

او افزود: یادم است سال ۸۳، ۳۶ اثر از پیکاسو را در موزه هنرهای معاصر تهران به نمایش گذاشتم. به یکی از همکاران گفتم این نمایشگاه در حال برگزاری است و این تعداد از آثار پیکاسو تا الان در موزه به نمایش گذاشته نشده است، اما او پاسخ داد که به دلیل اینکه فلان فرد رئیس موزه است، پایم را آنجا نمی‌گذارم. این نشان می دهد که برای ما اصلا هنر مهم نیست و جریان‌ها مهم هستند. 

وکیلی در پاسخ به این پرسش که رد پای سیاست در هنر از کجا نشأت می‌گیرد، گفت: از خودمان است؛ مودت و همدلی میان ما وجود ندارد و مطمئنم که دیگر هنر مهم نیست. در همین نمایشگاه تمام هنرها به نمایش گذاشته شده است و بسیار ارزشمند است، اما نگاه خودی و غیرخودی باعث شده که عده‌ای حتی برای بازدید از نمایشگاه هم نیایند. اینگونه است که می‌توان نتیجه گرفت که خود اصل هنر اهمیتی ندارد. 

این هنرمند پیشکسوت همچنین در پاسخ به این پرسش که با وجود تمام این مشکلات و نگاه‌ها چه موضوعی انگیزه حضورش در جشنواره امسال و برگزاری کارگاه‌های چاپ‌دستی شده است، توضیح داد: هر جایی که بتوانم به فضای تجسمی خدمت کنم، حضور پیدا می‌کنم؛ حالا می‌خواهند بگویند خودی است یا غیرخودی. من ۱۸ نمایشگاه انفرادی و بیش از ۲۰۰ نمایشگاه گروهی داشتم و از ۱۸ سالگی به طور حرفه‌ای قلم دستم بوده است تا همین الان که با شما صحبت می‌کنم. شغل من همین است و هیچ کار دیگری هم در زندگی انجام نداده‌ام؛ چراکه باور دارم هنر مهمترین بخش زندگی ما بوده است، جامعه به خاطر هنر اعتبار دارد و نان آن را خورده‌ایم و به همین خاطر هم اگر قرار است یک جوانی از من یاد بگیرد، در هر شرایطی این کار را می‌کنم.

وکیلی در پایان در پاسخ به این پرسش که به باور شما هنرمندان نباید همدلی اجتماعی و سیاسی داشته باشد، اظهار کرد: سیاست سهمی از هنر است، اما درونی است نه بیرونی. در واقع هر کسی که کار هنری می‌کند هر چقدر هم که بی‌تفاوت باشد، سهمی از سیاست می‌برد، اما اهم و مهم باید کرد؛ هنر همیشه مهمتر است.

انتهای پیام