فرزانه شمشیرگران در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: پس از اتمام دوره درمان با برخی داروها، نیاز است تا دارو به آهستگی(و نه بطور ناگهانی) قطع شود؛ این شرایط به خصوص برای داروهایی مطرح است که با دوز بالا و یا برای مدت طولانی مصرف شده‌اند.

وی افزود: در صورت قطع ناگهانی این داروها، ممکن است عوارض جدی برای فرد ایجاد شده و یا بیماری زمینه‌ای تشدید شود؛ در این شرایط، دوز دارو توسط پزشک معالج با رویکرد علمی کاهش یافته و به تدریج قطع و یا جایگزین می‌شود.

این داروساز بیان کرد: قطع ناگهانی برخی داروها ممکن است باعث بروز عوارضی تحت عنوان"عوارض قطع" شود؛ این عوارض می تواند شامل عوارض شبه آنفولانزا(خستگی، سردرد، بدن درد و...)، عوارض گوارشی(تهوع، استفراغ، اسهال و...)، عوارض عصبی(اضطراب، بی قراری، تحریک پذیری و...)، سرگیجه و عدم تعادل، اختلالات خواب(بی خوابی،کابوس و...) و عوارض قلبی عروقی(کاهش یا افزایش فشارخون، نامنظمی ضربان قلب و...) شود.

شمشیرگران ادامه داد: به طور کلی توصیه می‌شود افرادی که برای بیماری‌های مزمن نظیر دیابت، پرفشاری خون، بیماری‌های قلبی عروقی، بیماری‌های خونی و نظایر آن دارو مصرف می‌کنند، از قطع ناگهانی داروهای خود بپرهیزند و در صورت لزوم تحت نظارت پزشک داروی مورد نظر را به آهستگی قطع کنند.

وی در مورد فهرست برخی داروهای مهمی که نباید به طور ناگهانی قطع شوند گفت و اظهار کرد: داروهای ضدتشنج(مانند فنی توئین)، داروهای کاهنده فشارخون(مانند متورال)، داروهای آرام بخش (مانند آلپرازولام)، داروهای ضد افسردگی(مانند پاروکستین)، داروهای کورتیکواستروئیدی(مانند پردنیزولون)، داروهای ضد درد مخدر(مانند متادون)، داروهای ضد لخته خون(مانند وارفاین)،داروهای مورد استفاده در بیماری‌های تیروئیدی، داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی(مانند سیکلوسپورین)، قطره‌های چشمی مورد استفاده در گلوکوم، پروپرانولول، باکلوفن و گاباپنتین از جمله مهم‌ترین این داروها هستند؛ پس تقاضا داریم سر خود در مورد داروها تصمیم نگیرید.

انتهای پیام